Mbrëmë u dogj një flamur kombëtar në ballkonin e Bashkisë në Tiranë. Ata të protestës me frymëzim nga ‘rruga e shpresës’ hodhën bombë të bërë vetë dhe flamuri ‘u kall’.
Mirë ata, lëri mënjanë… Çuditem me normalët. Këta, që mbrëmë, po i flasin vetes se ‘ç’dreq janë këta?, na dogjën flamurin kombëtar’.
Shiko si u ndryshuan rolet! Njerëzit ‘sapienca’ po e jetojnë qytetin të trishtuar për ‘simbolin kombëtar’; ata janë rehat me veten.
‘Sapiencat’ dalin nga shtëpia, psonisin në treg, pinë kafe, lahen, vishen pastër, fytyrën me lëkurë të burë, shkëmbejnë buzëqeshje, dëgjojnë muzikë dhe flasin në skype. Por të shqetësuar për flamurin.
Ndërsa ata që dogjën flamurin nuk janë këtu rrotull, diku do të jenë, por ku?. Vinin nga ‘rruga e shpresës’ dhe dogjën një gjë; po ku dinë ata se ajo gjë ishte flamuri?! As se ku janë tani, nuk i dihet; u bënë avull e shkuan ‘nowhere’. Madje as se nga erdhën nuk e dinë. Thonë se nga ‘rruga e shpresës’, por ‘rrugë e shpresës’ nuk ekziston në asnjë hartë të vendit. As shpresa për ta. Në mendjen e tyre ekziston një qytet i vetëm, qyteti ku në një dritare varet totemi i tyre, herë si rraketake në arat me misër, herë si zog i balsamosur në krye të qytetit ku ka vetëm një pallat me tetë kate.
Dekori i qytetit me një send të varur në pallatin tetë- katesh është ‘shpikja’ më e mirë e këtij shekulli që nisi në 1992. Arkitektët e Bashkisë janë shumë të vonuar, nuk mundën ta gjejnë dekorin dëshmi për qytetit tonë. Nëse nuk do të rrinte varur natë e ditë totemi i tyre në katin e tetë, a më thoni dot vallë se si do t’i shpjegoje këtij brezi të qytetërimit të ri se si ishte atëherë kur ‘totemi dhe këta që dogjën flamurin’ ishin në pushtet.
Kjo ka ndodhur!
Atëherë qyteti qe i frikshëm, njerëz që të shtynin se nuk të shihnin edhe në bulevardin e madh, baltë, pis; rreth selisë së qeverisë kishte hekura të ndryshkur, karroca, fekale, makina të ulura në disqe si në gjunjë, dhe ca kthina ku fshiheshin ata që vinin për të takuar kryeministrin por i zinte barku. Qyteti qe me të shtëna armësh, me dialekte të ngatërruara si sot Saranda me poly- lingua; qyteti me lumin më të vogël ku përqindja më e vogël e substancës ishte uji, me pemë të shkalafitura nga ata që nuk kishin ç’bënin, me buri të çmendura që lajmëronin o ardhjen e bosit të piramidave o vetë presidentin e republikës. Një tmerr. Atdheun e shëmtuan, e llangosen e nuk i duhej kujt, veç këtyre.
Tani ai brez nuk ekziston më, fatmirësisht ekzistojnë dy pamje të fiksuara: totemi në katin e tetë dhe këta që djegin flamurin e zhduken në çast. E atëherë, këta të llojit ‘sapienca’ kërkojnë llogari për ata që dogjën flamurin (!). Merrini dhe vendosini para gjykatës, dhe vëmë bast: Nëse kuptojnë gjë nga pyetjet e gjykatësit!
-Ça asht ai flamur, zoti gjykatës?. Na flamurin e kena në zemër, na jena patriotë, na i vëmë gjoksin topit për flamurin..
Hajde merru vesh po deshe, ata nuk e dinë se kanë djegur flamur. I përkasin një bote tjetër. Ky qytet i qytetëruar i tmerron ata dhe i mban larg. Fat i mirë që koha solli simbolet e tyre: Pemë të thara në Parkun Rinia ku jetonin me birra të sapo ardhurit, banesa dy katesh buzë Lanës ku gjaksorët ruhen nga gjakmarrja, tortë 500 metra katrorë për festën e flamurit, gjuhë të huaja ku ‘mrekullisë’ i thonë ‘mirakëll’, ministra në rresht për të vjedhur për ‘totemin’.
Këta e kanë qeverisur Shqipërinë; edhe kjo ka ndodhur- siç ndodhin fatkeqësitë ciklike të pandalshme. Ti thua ‘pse dogjën flamurin’. Ku dinë ata?! Mund të të nxjerrin sytë dhe nuk ka rëndësi për ta; mund të të presin edhe pantallonat nëse i ke ‘të modës’, siç kishte bërë atëherë lideri i tyre që sot është totem.
