INTERVISTA- Beyoncé, shumë larg perfektes! Një rrëfim për gratë dhe vajzat që duan të inspirohen

Në moshën 43-vjeçare, Beyoncé ka treguar, herë pas here, aftësinë për të ushtruar një lloj kontrolli të rrallë – mbi imazhin e saj, ndjeshmërinë e saj, muzikën e saj dhe botën e biznesit. Ajo është bërë e aftë për të thyer rregullat në biznes dhe në art, duke krijuar norma të reja dhe mundësi të reja për të tjerët. Prapëseprapë, ka mbetur shumë për të pyetur: Çfarë e mban atë ende të karikuar, kur nuk i ka mbetur asgjë për të provuar? Kush është ajo?

*Kjo intervistë është zhvilluar me email

GQ: Ku jeni në këtë moment? Çfarë po bënit sot?

Beyoncé: Sot, jam në Bregun Lindor, po shijoj pak rrezet e diellit verore. Shumicën e ditëve përpiqem të zgjohem rreth orës 6 të mëngjesit, duke u marrë me një ose dy orë punë para se të vegjlit të zgjohen. Shtëpia jonë është e gjallë me kushërinj dhe miq, shfaqje spontane dhe zhurmë. Jam përpjekur të fokusohem në shëndetin tim, duke marrë suplementet e mia dhe duke ngrënë shumë pastër. Unë kam hequr dorë nga mishi, përveç gjelit të detit. Jam duke u përpjekur të mbledh forcën për të stërvitur, por nuk mund ta bëj sot. Ndoshta nesër. Haaaa!

Këtë pranverë ju publikuat një album të ri. Dhe unë kam shumë pyetje në lidhje me këtë dhe si lidhet me punën tuaj të kaluar. Por së pari dua të filloj me diçka të re, të re. Uiski. Mendoj se po pyes veten…pse pije alkoolike?

Beyoncé: Nuk do ta harroj kurrë ditën e parë që piva uiski. Më foli bukur. Mbaj mend që mendova, pse nuk e kam konsumuar kurrë këtë më parë? Ishte e fortë dhe e ngrohtë. Më pëlqeu procesi, rituali i tij. Uiski nuk është diçka që thjesht e rrufisni. Është një angazhim. Duhet të kesh durim. Më pëlqen kjo. Më pëlqen gjithçka rreth uiskit. Ngjyra, aroma, mënyra se si kërcen në gotë… Dhe më pëlqejnë historitë që vijnë me të. Çdo shishe ka një histori. Mendoj se shumë më tepër femra do ta pëlqenin nëse do ta shijonin. Uiski nuk është vetëm për të moshuarit në bare me tym; është për këdo që vlerëson thellësinë, kompleksitetin dhe pak misterin. I gjithë procesi i plakjes është një punë dashurie, me vëmendje të kushtuar në çdo hap.

Albumi juaj i ri quhet kryesisht Cowboy Carter, jo Cowgirl Carter. Çfarë po përpiqeni të thoni, me këtë dhe me SirDavis, për gjininë dhe për racën, përmes këtyre titujve?

Beyoncé: Doja që të gjithë të merrnin një minutë për të hulumtuar mbi fjalën kauboj. Historia tregohet shpesh nga fitimtarët. Historia amerikane? Është rishkruar pafundësisht. Kauboji është një simbol i forcës dhe aspiratës në Amerikë. Kauboji u quajtën skllevërit që trajtonin lopët. Fjala kauboj vjen nga ata që quheshin djem, pa u dhënë kurrë respekti që meritonin. Askush nuk do të guxonte ta quante një zezak që merrej me lopët “Zotëri”. Për mua, SirDavis është një shenjë e respektit të fituar. Ne të gjithë meritojmë respekt, veçanërisht kur e japim atë.

Si ka qenë përvoja juaj, si një grua e zezë, në hapësirat e biznesit që disa mund të kishin supozuar se ju nuk do të lulëzonit?

Beyoncé: Ka një kontrast të madh midis udhëtimeve të biznesit të burrave dhe grave. Burrat shpesh kanë luksin të perceptohen si strategët, truri që qëndron pas sipërmarrjeve të tyre. Atyre u jepet hapësira për t’u fokusuar në produktin, ekipin, planin e biznesit. Gratë, nga ana tjetër, veçanërisht ato që janë në qendër të vëmendjes, janë shpesh të përfshira për të qenë fytyra e markës ose mjeti i marketingut. Është e rëndësishme për mua që të vazhdoj të ndjek të njëjtën qasje që kam me muzikën time dhe të zbatoj mësimet e mia në bizneset e mia. Unë jam këtu për të ndryshuar atë narrativë të vjetër. Unë jam këtu për t’u fokusuar te cilësia. Ne morëm kohën tonë dhe bëmë kërkimin tonë dhe kemi fituar respekt për markën tonë. Përpiqem të zgjedh integritetin. Kam mësuar se suksesi i vërtetë nuk është të mbështetesh te një emër; ka të bëjë me krijimin e diçkaje origjinale, diçka që mund të mbajë veten. Nuk bëhet fjalë për të qenë perfekt. Ka të bëjë me të qenit revolucionar.

Në fillim të këtij viti, ju keni lançuar gjithashtu një linjë për kujdesin e flokëve, Cécred. Në rritjen e këtyre interesave të biznesit, a kuptoni se sipërmarrësia ju jep ndjesi të tjera?

Beyoncé: Unë së pari jam muzikante. Ka qenë gjithmonë prioriteti im. Nuk u futa në asgjë që mund të më largonte nga arti im derisa u ndjeva se u forcua si “mjeshtre” në dashurinë time të parë, muzikën. Kur nisa markën time të kujdesit për flokët, Cécred, doja që ajo të njihej për atë që bën për njerëzit dhe flokët e tyre. Kur u lançua, mora një vendim të ndërgjegjshëm për të mos u shfaqur në reklama. Përshtypja e parë e markës duhej të qëndronte në meritën e saj, jo të ndikohej nga ndikimi im. Unë i përdor këto produkte prej vitesh, kështu që e di vetë se sa magjike janë. Kërkon padyshim fokus dhe përpjekje të jashtëzakonshme. Ne jetojmë në një botë aksesi. Ne kemi akses në kaq shumë informacione – disa fakte dhe disa budallallëqe që na maskohen si të vërteta. Fëmijët tanë mund të “FaceTime” dhe të shohin miqtë e tyre në çdo moment. Burri im dhe unë? Përdornim karta telefonike dhe Skype kur ishim në dashuri. Nuk mund të përballoja faturat e hoteleve ndërkombëtare, kështu që blija karta telefonike për ta telefonuar. Kohët e fundit, dëgjova një këngë të AI që tingëllonte aq shumë si unë, saqë më trembi. Është e pamundur të dish vërtet se çfarë është e vërtetë dhe çfarë jo. Një gjë për të cilën kam punuar jashtëzakonisht shumë është të sigurohem që fëmijët e mi të kenë sa më shumë normalitet dhe privatësi të jetë e mundur, duke u siguruar që jeta ime personale të mos kthehet në markë. Është shumë e lehtë për të famshmit që ta kthejnë jetën tonë në performancë. Kam bërë një përpjekje ekstreme për të qëndruar besnike ndaj kufijve të mi dhe për të mbrojtur veten dhe familjen time. Asnjë shumë parash nuk vlen mbi paqen time.

Gjithnjë e më shumë, puna juaj duket paksa si një biznes familjar. Për shembull, së fundmi vajza juaj 12-vjeçare, Blue, ka evoluar nga një shikuese në performuese në turneun tuaj. A keni hezituar ndonjëherë ta përfshini atë në jetën dhe punën tuaj publike?

Beyoncé: Unë e ndërtoj orarin tim të punës rreth familjes sime. Përpiqem të bëj turne vetëm kur fëmijët e mi kanë mbaruar shkollën. Gjithmonë kam ëndërruar për një jetë ku mund të shoh botën me familjen time dhe t’i ekspozoj ata me gjuhë, arkitekturë dhe stile jetese të ndryshme. Të rritësh tre fëmijë nuk është e lehtë. Sa më shumë rriten, aq më shumë bëhen individët e tyre me nevoja, hobi dhe jetë shoqërore unike. Binjakët e mi janë dërguar nga Zoti. Duhet shumë lutje dhe durim. Fëmijët e mi vijnë me mua kudo që shkoj. Ata vijnë në zyrën time pas shkollës dhe janë në studio me mua. Ata janë në prova kërcimi. Është e natyrshme që ata do të mësonin koreografinë time. Blue është një artiste. Ajo ka shije në muzikë dhe modë. Ajo është një redaktore, piktore dhe aktore fantastike. Ajo ka krijuar personazhe që në moshën tre vjeçare. Ajo është shumë e natyrshme, por unë nuk e doja Blue në skenë. Blu e donte për vete. Ajo e mori seriozisht dhe e donte shumë. Dhe më e rëndësishmja, ajo u argëtua! Ne të gjithë e shikonim atë të rritej gjithnjë e më shumë çdo natë para syve tanë.

Çfarë duhet të përmbajë një ide apo ambicie biznesi në mënyrë që ju të emocionoheni për të?

Beyoncé: Unë emocionohem për dashurinë, trashëgiminë dhe jetëgjatësinë. Unë jam tërhequr nga autenticiteti. Unë nuk e humb kohën time për diçka nëse nuk jam thellësisht e apasionuar pas saj. Nëse nuk zgjohem duke menduar për të dhe nuk fle duke ëndërruar për të, nuk është për mua. Perceptimi im se si duket suksesi, për mua, është shumë i ndryshëm nga shumica. Kur angazhohem, jam 100 për qind. Preferoj të fokusohem në heshtje, pa ndërprerje nga gjërat që shpërqendrojnë vërtetësinë. Unë besoj se çdo gjë mund të jetë gjithmonë më mirë. Detyra ime është të jap. Unë jam e frymëzuar nga gjërat që mbushin një boshllëk, zgjidhin një problem ose nuk ekzistojnë. Përndryshe, nuk më tërheq. I besoj Zotit, edhe kur më duket sikur mezi e shoh dritën në fund të tunelit.

Pasi vendosët të krijoni markën, zbuluat se një stërgjyshi yt, Davis Hogue, kishte qenë vetë një prodhues uiski. Çfarë tjetër keni zbuluar?

Beyoncé: Ajo që është ironike dhe fatale është se e dija se doja të krijoja një markë uiski përpara se të dija historinë e stërgjyshit tim. Zbulimi i historisë sime ka qenë thellësisht frymëzues dhe motivues. Trashëgimia e uiskit daton më shumë se 200 vjet në një burrë me ngjyrë në Alabama në vitet 1800… një burrë që ishte një biznesmen dhe një sipërmarrës, por nuk do të kishte pasur kurrë mundësinë për të krijuar një uiski të zakonshëm në atë kohë. Barrierat sistematike nuk e kishin lejuar atë. Por rezulton se duart e stërgjyshit tim mbollën farën që hodhi themelet. Ky është më shumë se thjesht një biznes; është një përmbushje e një trashëgimie. Unë besoj fort se e kaluara, e tashmja dhe e ardhmja janë shumë të lidhura. Historia jonë është një portal për të ardhmen tonë. Ndihem e lidhur me paraardhësit e mi dhe besoj se ata po më udhëheqin mua dhe familjen time. Përpiqem ta mbaj zemrën time të hapur ndaj udhëzimeve të tyre. Unë jam një zgjatim i xhaxhait tim Johnny, stërgjyshit tim, gjyshes sime Agnéz Deréon. I dua gjërat që ata donin, përpara se të dija se i donin.

Përpara se dikush ta dija lidhjen time me SirDavis, doja që marka të fitonte vlerësimin e saj bazuar në shijen dhe mjeshtërinë e saj. Unë isha e bindur që nëse ne do e vendosim produktin tonë përpara kritikëve më të ashpër, do e fitonim respektin e tyre. Pas finalizimit të recetës sonë, ne filluam të dërgojmë uiski në konkurse tek kritikët për degustime në të gjithë globin. Nuk kishte asnjë gjurmë të “Beyoncé” në shishe apo në asnjë prej markave. Ishte shumë e qëllimshme. U deshën vite punë të palodhur për t’u ndjerë mjaftueshëm e sigurt për ta bërë këtë investim. Ëndrrat e mia, pasionet e mia, aftësitë e mia, frika, traumat e mia, modelet e mia janë të gjitha të lidhura me paraardhësit e mi. Ata janë pjesë e imja dhe unë e tyre. Dhe unë jam i nderuar të ndaj trashëgiminë e familjes sime.

Pasi sapo keni publikuar albumin tuaj të tetë, kur bëni një hap pas dhe shikoni gjerësinë e diskografisë suaj, çfarë shihni? Çfarë shpresoni të shihni kur gjithçka është thënë dhe bërë?

Beyoncé: Jam krenare për atë që kam mundur të bëj, por njoh edhe sakrificat – timen dhe të familjes sime. Ishte një kohë kur e shtyja veten për të përmbushur afate joreale, duke mos marrë kohë për të shijuar përfitimet se pse po punoja kaq shumë. Shumë prej nesh nga fundi i viteve ’90 u mësuan të fokusoheshin në shëndetin mendor. Në atë kohë, kisha pak kufij dhe thosha “po” për gjithçka. Por unë i kam paguar detyrimet e mia njëqindfish. Kam punuar më shumë se kushdo që njoh. Dhe tani punoj më zgjuar. Në fund, shpërblimi më i madh është gëzimi personal. A i ka shtyrë të tjerët ajo që kam krijuar të mendojnë lirshëm dhe të besojnë në të pamundurën? Nëse përgjigja për këtë pyetje është po, atëherë kjo është dhurata.

Ju e keni krahasuar atë që bëni me të qenit atlet, dhe të gjithë atletët në të gjitha sportet kanë një lloj tik-taku të pashmangshëm të orës. A e keni menduar ndonjëherë fundin e karrierës suaj, sado larg që të jetë?

Beyoncé: Unë e kam vendosur trupin tim në ekstreme për shumë dekada. Gjithmonë jam përpjekur të performoj në nivelet e sportistëve të mi të preferuar në turnetë e mia, veçse vishem me kristale dhe taka të larta, haaaa! Lëndimi im në gju ishte një mundësi për reflektuar. Unë jam tërhequr nga formula e yllit të popit shumë kohë më parë. Unë ndalova së fokusuari në atë që është e njohur dhe fillova të fokusohesha në cilësitë që përmirësohen me kalimin e kohës dhe përvojës. Muzika e mirë dhe mesazhet e forta nuk do të plaken kurrë.

Çfarë ju frymëzon aktualisht në muzikë dhe film? Cila është gjëja më e mirë që keni dëgjuar në 2024?

Beyoncé: I dua dhe i respektoj të gjitha këngëtaret-kantautore femra që janë jashtë tani.… Raye, Victoria Monét, Sasha Keable, Chloe x Halle dhe Reneé Rapp. Më pëlqen Doechii dhe GloRilla, dhe sapo dëgjova se meksikani OT, ai është nga Hjustoni…. Më pëlqen shumë “Please Please Please” nga Sabrina Carpenter dhe mendoj se Thee Sacred Souls dhe Chappell Roan janë të talentuar dhe interesantë. Por e vërteta është se pjesën më të madhe të kohës e kaloj duke dëgjuar klasikët, si Stevie Wonder, Marvin Gaye dhe muzikë nga artistë në labelin Stax. Sapo e pashë atë dokumentar. Është shumë i mirë! Unë e rekomandoj shumë. Filmi më i mirë që kam parë këtë vit është Inside Out 2. Mendoj se është i shkëlqyer dhe aktualisht jam duke parë House of the Dragon dhe The Chi.

Kur nuk jeni në modalitetin “Go”, ose kur puna përfundon (të paktën për një minutë) si e gjeni kohë për veten tuaj? Cila është një gjë që bëni vetëm për ju, krejtësisht e ndarë nga puna dhe familja?

Beyoncé: Të kënduarit nuk është punë për mua. Unë këndoj për mua. Unë e dua muzikën dhe më pëlqen të këndoj. Është një pasion që shkon thellë. Ka magji në mënyrën se si ndihet në fytin tim, një rezonancë që vibron përmes meje. Kur jam në nivelin më të ulët, kur jam e trishtuar, e sëmurë ose e shqetësuar, unë këndoj. Dhe, shpesh, këndoj vetëm. Muzika ma kupton zemrën edhe kur nuk gjej fjalë. Por gjithmonë, është në ato vende të shenjta private – studio, makinë – ku gjej qetësinë time. Të kënduarit më qetëson, më stabilizon rrahjet e zemrës, është doza më e mirë e dopaminës. Pa kënduar, pa muzikë, pa krijuar, do të isha një i vdekur në këmbë. Krijimi i muzikës nuk është punë për mua; kjo është ajo që unë kam lindur për të bërë. Unë gjithashtu kam të dielat e mia Cécred ku praktikoj kujdesin tim për veten. Bëj banjë me vajra esencialë. Unë bëj akupunkturë, kupa, refleksologji dhe luaj me fëmijët e mi. Unë bëj mjaltë, pikturoj, dekoroj, notoj dhe dizajnoj rroba dhe skena. Unë kam shkruar libra për fëmijë për fëmijët e mi dhe kam dizajnuar animacione. Çdo gjë krijuese më bën të lumtur. Unë gjithashtu redaktoj për argëtim. Më pëlqen vërtet.

Marrë dhe përkthyer nga GQ