Nga Mero Baze/
Sali Berisha nxitoi të përfshihej në betejën ligjore të Erion Veliajt me SPAK, me shpresë se, përmes diversionit ndaj Edi Ramës dhe “alarmit” për arratisjen e Veliajt, do të fitonte një aleat të ri në betejën e tij të gjatë dhe të dëshpëruar kundër drejtësisë në Shqipëri.
Është normale që çdo person i marrë nën hetim të bëjë betejën e tij me drejtësinë dhe të mbrohet ndaj akuzave që i ngrihen. Po ashtu, është në të drejtën e tij të denoncojë shkelje proceduriale, shantazhe gjatë hetimeve, apo gjuhë të papërshtatshme nga hetuesit. Por jo të kundërshtojë procesin me të cilin përballet.
Berisha ka një nevojë urgjente për një betejë politike kundër SPAK. Por ajo që i duhet nuk janë individë të mazhorancës që ndahen prej saj dhe i bashkohen betejës së tij, por një përpjekje për të tërhequr shumicën në një betejë të përbashkët kundër SPAK.
Kjo është arsyeja pse ai u investua kaq shumë në rastin Veliaj, duke akuzuar fillimisht Edi Ramën si denoncuesin e tij dhe më pas duke i bërë thirrje që të kthejë Veliajn nga SHBA në Shqipëri, duke pretenduar se po “arratisej”.
Problemi është që Berisha e ka mbështetur gjithë të ardhmen e tij në politikë dhe betejën kundër Drejtësisë së Re, tek premtimi për heqjen e “non grata”-s nga administrata e Trump-it.
E dimë që kjo nuk mund të ndodhë për 100 arsye, por mbi të gjitha për faktin se Reforma në Drejtësi është një projekt i institucionalizuar nga administrata e Trump-it, dhe vendimet për “non grata” deri më sot kanë qenë të pakthyeshme. Ato nuk kanë lidhje me qëndrimet politike të SHBA ndaj konflikteve globale apo përkuljeve të diplomacisë amerikane, siç pretendojnë njerëzit e Berishës.
Por edhe nëse për një moment imagjinojmë se kjo profeci do të realizohej, përfituesit më të mëdhenj nuk do të ishin Berisha dhe PD, por socialistët.
Një heqje e supozuar e “non grata”-s për Berishën (edhe pse nuk pritet të ndodhë) do të nënkuptonte zhbërjen e Reformës në Drejtësi brenda një kohe shumë të shkurtër, rënien e autoritetit të SHBA-së në Shqipëri dhe shembjen e sistemit të vetëpërmbajtjes politike që është ndërtuar në raport me SHBA-në dhe drejtësinë e re.
Ky proces i kthimit të “non grata”-s në “dekoratë” do të fuqizonte socialistët në pushtet, pasi ata janë të detyruar të respektojnë SPAK-un dhe drejtësinë për shkak të aleancës me SHBA-në. Nëse ky standard do të rrëzohej, ata do të ishin 100 hapa përpara Berishës për të udhëhequr në një kaos të drejtësisë pa mbështetjen e SHBA-së dhe BE-së. Për më tepër, në kushtet kur sanksionet nga SHBA-ja apo BE-ja nuk do të kishin më asnjë vlerë, ato do të relativizoheshin dhe do të humbnin fuqinë e tyre.
Për fat të keq për Berishën, mos-heqja e “non grata”-s dhe vazhdimi i represionit të SPAK ndaj socialistëve është ajo që i jep më shumë përfitim opozitës. Në anën tjetër, heqja e “non grata”-s Berishës do të fuqizonte më shumë socialistët, pasi kjo do të relativizonte dëmin politik të drejtësisë së re.
Kjo është pamundësia e madhe e Berishës për të gjetur një aleat tek socialistët kundër SPAK. Ai ose duhet të mbajë “non grata”-n dhe të dëmtojë socialistët me këtë drejtësi, ose të shpresojë për heqjen e “non grata”-s, me shpresë se duke u bërë njësoj me socialistët, do t’i ketë ata më në fund aleatë kundër drejtësisë.
Nëse bie ai standart, pra nëse bien standardet e “non grata” dhe mbikqyrjes perëndimore të drejtësisë, socalistët nuk kanë nevojë ta kapin drejtësinë në aleancë me Berishën. E kapin vet. Dhe atëhere do t’i ndodhin këto për të cilat ankohet kot tani.
