Nga Denis Dyrnjaja/
Një sëmundje e veçantë ka prekur trurin politik të opozitës, përkatësisht të PD. Ajo ka simptomat e demencës, një sëmundje që prek kryesisht trurin dhe lidhet me vendimmartrjen dhe harresën e veprimeve që kryen i sëmuri pa patur përgjegjësi për to. Vendimarrja e prekur nga demenca lidhet me shumë nisma të liderit historik të PD, që praktikisht pretendon të jetë kryeministër i Shqipërisë për herë të tretë pas dy mandateve të paravitit 2013.
Berisha vendos nisjen e revolucionit që do rrëzojë qeverinë e Ramës dhe e lë nismën pa e filluar, duke i mbajtur njerëzit e opozitës të karikuar me shpresë derisa një ditë stakohet gjithçka për t’u lënë pas, pa u kryer dhe harruar. Pas revolucionit të pakryer ose të mbetur në tentativë, shfaqet idea e protestave dhe sigurisht promovimi i fuqishëm i tyre si shkatërrimtare për qeverinë e korruptuar të Ramës.
Lideri del dhe promovon nismën.. Fiks si pacientët që vuajnë nga demenca, nuk mbahet asnjë përgjegjësi përse dështoi revolucioni, harrohet gjithçka dhe karikohet forma e re me qëllimin e vjetër. Protesta të fuqishme dhe të pandalshme deri në rrëzimin e regjimit. Ndërkohë grafiku i tyre me data të largëta nga njëra tjetra shfaq dukshëm sforcimin për të treguar se populli është në revoltë i pakënaqur, ndërkohë organizmi me periudha të gjata nga njëra protestë të tjera tregon pafuqinë e partive të opozitës së vjetër për të inkurajuar njerëzit e saj, se për elektoratin gri as bëhet fjalë të krijojë impakt apo ndikim sepse kjo shtresë që është dhe më madhja në shportëm e votave as bëhet fjalë të mbështesë një grupim politik që ka kontribut thelbësor në degradimin dhe korruptimin e shtetit dhe qeverisjes.
Ndërkohë për fat të keq qëllon që po ndodhin në kohë reale protesta në Beograd dhe populli atje është dendur rrugëve në qindra mijëra njerëz, pandalshëm ditë e natë dhe pa komandën e askujt, ndryshe nga këtu ku gjithçka është e stisur dhe e sforcuar nga ata që i ideijnë, organizojnë madje dhe i financojnë këto protesta, nga autobusët deri te sufllaqet si dieta për armatën që do vijë nga detashmentet partiake të rretheve. Përfytyroni që arrihet deri në pikën e udhëzimit të jemi të shpërndarë që të dukemi sa më shumë për të na numëruar. Edhe afatet për rrëzimin e Ramës me protesta i preku demenca, u harruan, regjimi vazhdon. Shfaqet një aluçinim i ri. Qeveri teknike. E thotë lideri e zbatojnë të tjerët. E prerë: nuk ka zgjedhje pa qeveri teknike. Është kusht i padiskutueshëm dhe i panegociueshëm.
Në Parlament dhe kudo në çdo dalje publike, takime me njerëz e debate e intervista mediatike ky është kushti kyç dhe i domosdoshëm për zgjedhjet për demokracinë dhe vërtetësinë e tyre. Të gjithë njerëzit e opozitës duken aq të vendosur e të bindur sa mendon se realisht këtë herë e kanë shumë seriozisht kërkesën. Kalojnë një farë kohe dhe hop në një moment shfaqet përsëri demenca harrohet edhe qeveria teknike. Askush nuk flet më për të.. Iku u fshi, u stopua dhe u shua. Mjaftojnë vetëm këto 3 pasazhe për të kuptuar sesa rëndë është dhe si është katandisur axhedna politike dhe objektive e opozitës së vjetër e cila, atë që improhizon sot e harron nesër, atë që thotë nesër e ka në kundërshtim me atë që ka thënë dje, atë që tha dje e ka harruar dhe kështu sëmundja që ka prekur trurin politik të saj po e shndërron atë në një lolo për popullin që i duhet të zgjedhë më 11 maj kë të lërë e kë të mbajë, me kë të qeshë e me kë të qajë.
Nuk ka axhendë politike më qesharake se kjo e kësaj opozite e cila dhe pse merr bonuse pa fund nga gafat apo abuzimet e qeverisë, nuk di më si të sillet poktiksht, përveç se shfaq sindroma të rënda të një dememce të thellë politike, ku për asgjë nuk ka përgjegjësi dhe për gjithçka flet dhe vendos vetëm një njeri. Nëse lexon vendimet e marra dhe të lëna përgjysmë ose të harruara, kësaj opozite i rri fiks slogani ç’më duhet mua se çfarë bëj unë. Dhe ky slogan i shkon për shtat edhe rilindjen, vetëm se ajo është komod dhe gëzon faktin që është në pushtet e qeveri ndërsa Berisha dhe besnikët e tij arritjen më të madhe kanë faktin se janë bërë sërish me seli.
