Nga Alesia Balliu/
Kur një lider politik përpiqet të rikthehet në qendër të vëmendjes pas një kohe të gjatë në hije, zakonisht mbështetet në një ekip komunikimi për të rimodeluar figurën dhe për ta shitur si “versionin e ri”. Sali Berisha ka zgjedhur ta bëjë këtë përmes një eksperti amerikan të PR-it, La Civita. Por kjo është një përpjekje për të krijuar një iluzion që nuk mund të zgjasë. Sepse problemi nuk është se si e thotë, por çfarë përfaqëson.
Partia Demokratike sot është më e përçarë se kurrë. Nuk bëhet më fjalë për një debat të brendshëm, por për dy realitete që nuk e njohin dhe nuk e pranojnë njëri-tjetrin. Berisha, në përpjekje për të ndërtuar një koalicion sa më të gjerë, ka hapur listat për figura të ricikluara nga LSI e PDIU e disa parti të tjera – jo për të bërë opozitë, por për të mbijetuar politikisht.
Në këtë proçes, janë sakrifikuar parimet që “Foltorja” pretendonte se mbronte. Ideja e primareve dhe kthimit te vota e demokratëve rezultoi një tjetër premtim i pambajtur. Kandidatët e zgjedhur nga baza u anashkaluan. Vendimmarrja u rikthye në zyrë, jo në forum. Demokracia e brendshme u përdor si slogan, jo si standard.
Më e rëndë se kaq, rikthimi i figurave të konsumuar nuk është thjesht problem imazhi – është provë e një politike të vjetër, të lodhur, që s’ka më as freski, as ndershmëri. Shumë prej tyre njihen për pazare të errëta me mazhorancën.
Në vend që të nxiste një brez të ri në të djathtën shqiptare, Berisha ka rikthyer në skenë fytyra që publiku i ka refuzuar prej kohësh. Kjo nuk është ringritje. Është restaurim. Një përpjekje për të mbajtur gjallë një status quo personale në emër të së djathtës.
Në këtë panoramë të zymtë, çfarë mund të bëjë La Civita? Pak, shumë pak. Ai nuk është ndonjë emisar i Donald Trump apo ndonjë figurë me peshë politike ndërkombëtare. Është një konsulent i zakonshëm komunikimi, që vjen aty ku e thërret pagesa, jo bindja. Është thjesht një specialist i paketimit, jo i vizionit. Ndoshta ndihmon me ndonjë video të kuruar, ndonjë slogan më të zhdërvjellët, por nuk mund të ndryshojë realitetin. Sepse përmbajtja nuk ndërtohet me drita skene – ndërtohet me ide, me njerëz të rinj, me besueshmëri. Dhe asgjë nuk ka ndryshuar me çështjen “non grata”. Pavarësisht propagandës, Sali Berisha mbetet i shpallur i padëshiruar nga SHBA-të dhe Mbretëria e Bashkuar – dhe kjo nuk është një pengesë që zgjidhet me PR.
La Civita është fasadë. Një përpjekje për të mbuluar krizën me komunikim. Por shqiptarët nuk mashtrohen më lehtë. Sidomos elektorati i djathtë – që kërkon përfaqësim të ndershëm, ide të qarta dhe liderë që i shërbejnë publikut, jo vetes.
Berisha sot nuk është thjesht një ish-kryeministër që kërkon rikthimin. Ai është simboli i një politike të mbyllur në të shkuarën, që kërkon të imponohet sërish me të njëjtat fytyra, të njëjtat metoda dhe të njëjtat pazare. Dhe kjo nuk është opozitë. Është pengesë për ndërtimin e një alternative të vërtetë – një alternativë që Shqipëria e ka më shumë se kurrë nevojë.
