Në peizazhin politik shqiptar, ku shpesh mungon një bosht i qëndrueshëm ideologjik dhe ku realiteti politik karakterizohet nga pragmatizmi elektoral më shumë sesa nga konsistenca programore, paraqitja e një kandidateje me shami nga radhët e Partisë Socialiste përfaqëson një moment të rëndësishëm të kapërcimit të narrativave monolitike mbi rolin e fesë në hapësirën publike. Kjo nuk është thjesht një përfaqësim simbolik, por një akt politik me peshë, që sfidon ndarjet tradicionale midis sekularizmit institucional dhe besimit personal.
Në thelb, ky akt demonstron se pjesëmarrja aktive e një individi me identitet të shprehur fetar në një subjekt të majtë laik nuk përbën kontradiktë, por përkundrazi, nënvizon një dimension të ri të përfshirjes qytetare në politikë, ku barazia dhe kompetenca mbizotërojnë ndaj paragjykimit dhe uniformitetit ideologjik. Kandidatja me shami, në këtë rast, nuk e instrumentalizon fenë, por e sjell si pjesë të identitetit të saj, duke e lidhur atë me një ndjeshmëri të shtuar ndaj problematikave që prekin shtresat e margjinalizuara, familjen, gruan dhe të rinjtë.
Kjo paraqitje është një thirrje për një rikonceptim të politikës si hapësirë e përbashkët, ku qytetaria nuk zhvlerësohet nga simbolika fetare, por përforcohet nga angazhimi etik dhe përgjegjësia publike.
