Nga Mero Baze
Në gjithë këtë ndërmarrje të shtrenjtë të Sali Berishës për të bërë një “operacion plastik” politik që të duket si proamerikan, e vetmja gjë që i çon lekët dëm është vetë të qenurit qesharak.
Një episod që nxori në pah këtë gjendje qesharake është përgënjeshtrimi publik që emisarët e Trump-it i bënë shpifjeve të PD-së.
Richard Grenell, përfaqësues special i Presidentit Trump, përgënjeshtroi pretendimet se Edi Ramës i ishte anuluar një takim me Donald Trump Jr. – dhe këtë përgënjeshtrim e konfirmoi vetë Donald Trump Jr., duke ripostuar mesazhin e Grenellit.
Kjo është një nga ato situata ku një parti që pretendon lidhje të forta me administratën Trump, ekspozohet publikisht si mashtruese – madje nga vetë djali i presidentit amerikan – për shkak të tentativave të saj për të përdorur lidhjet personale dhe financiare të Shkëlzen Berishës.
Në përfytyrimin primitiv të njerëzve që rrethojnë Berishën, Shtëpia e Bardhë shihet si një dhomë ku ndahen muhabetet si në oborr të shtëpisë: djali, vajza, baxhanaku, mbesa e kushëriri.
Mjafton të shohësh si në PD konsiderohet “ngjarje” fakti që LaCivita ka qenë pranë babait të Melanisë në një festë ditëlindjeje në Shtëpinë e Bardhë, për të kuptuar nivelin e qesharakërisë madhështore që kanë kultivuar.
Kjo është arsyeja pse guxojnë që fantazitë e tyre për lidhjet me SHBA t’i kthejnë në “fakte”, të cilat më pas botohen dhe përgënjeshtrohen në mënyrë poshtëruese, duke çuar dëm 6 milionë dollarët me të cilët pretendojnë të mashtrojnë 6 milionë shqiptarë.
Nga ana tjetër, paniku me të cilin po administrohet debati mbi kontratën 6-milionëshe, në shkelje flagrante të ligjeve të shtetit shqiptar, tregon se Berisha nuk ka asnjë siguri juridike për atë që ka bërë.
E vetmja “vlerë” e këtij operacioni është se nëse përfundon ndonjë në burg, ai do të jetë Flamur Noka – dhe Partia Demokratike do të ketë një budalla më pak në korridore.
Por Berisha ndjehet më keq kur humbet ndonjë budalla, sesa kur humbet 6 milionë dollarë kot.
Të gjithë ata që përpiqen të justifikojnë kontratën 6-milionëshe thonë se, nëse ajo bind Uashingtonin të heqë “non gratën” e Berishës, atëherë ia vlen, edhe nëse përfundon dikush në burg.
Në këtë logjikë, duket sikur ata e shohin këtë si një akt sakrifice ekstreme, një “xhihad” për Berishën: më mirë të burgosesh, sesa të mos pastrosh udhëheqësin.
Në këtë aspekt, PD nuk humbet shumë – përkundrazi, pastrohet nga disa budallenjë të padobishëm, por problemi është se në fund do të kenë fituar statusin e heronjëve “qesharakët madhështorë”.
Nuk është mëkat të angazhosh lobistë, madje edhe të shtrenjtë, për një hall tëndin. Problemi fillon kur përpiqesh t’ua shesësh njerëzve hallin tënd si epërsi. Halli i vërtetë i Sali Berishës nuk është thjesht fakti që është “non grata”; është fakti që ai nuk është më një politikan fitues në Shqipëri.
Përpjekja e tij për ta justifikuar veten si humbës, duke e lidhur këtë me sanksionet amerikane, është një gënjeshtër që synon t’i sigurojë vetes një alibi për humbjen e pritshme më 11 maj.
Nuk është qesharake që paguan 6 milionë dollarë për lobim – kjo është një dramë më vete. Qesharake është bindja që ai ua ka mbushur mendjen të vetëve se me 6 milionë dollarë në SHBA mund të fitosh zgjedhje në Shqipëri.
Vetë fakti që Berisha mburret se ka marrë avokatin më të mirë të Trump-it tregon madhësinë e hallit të tij, jo forcën. Të gjithë e dimë që ka miliona euro të padeklaruara, ashtu siç dimë se edhe kriminelët më të rrezikshëm kanë nevojë për avokatë të shtrenjtë.
Është krejt normale të marrësh avokatë të fuqishëm për çështjet që ka me SHBA, por asnjë avokat nuk mund ta ndihmojë në hallet që ka me shqiptarët dhe me shoqërinë tonë.
Të marrësh avokatë të shtrenjtë do të thotë që ke një hall të madh, por jo që ke epërsi politike. Epërsia nis atëherë kur nuk ke nevojë për avokatë.
Kur ta kuptojë se pas 11 majit situata e tij do të jetë edhe më e keqe se sikur të mos kishte shpenzuar 6 milionë dollarë, atëherë do të shfaqet jo si një “fitues madhështor”, por si një “qesharak madhështor”.
