Pas vdekjes së Papa Françeskut, Kisha bën thirrje për mbledhjen e “konklavës.” Konklava për zgjedhjen e një Pape vjen nga latinishtja “cum clave”, që do të thotë “me një çelës”, duke u përdorur si simbolikë për dhomën e mbyllur ku u takuan kardinalët dhe është një institucion që daton në shekullin e 13-të.
Konklava e parë, me kardinalët e kufizuar për të shmangur çdo presion të jashtëm, u zhvillua në 1241, me zgjedhjen e Celestine IV. Por më i famshmi, për shkak të kohëzgjatjes së tij, ishte ai që filloi në fund të vitit 1268 në Viterbo, në Italinë qendrore, pas vdekjes në të njëjtin qytet të Klementit IV. Me kalimin e kohës, rregullat u lehtësuan dhe kardinalët madje u lejuan të mbanin me vete edhe një shishe konjak.
Çështja e konjakut të konklavës vazhdoi deri në vitin 1878 (dhe më gjatë, siç do ta shohim më vonë) kur u zgjodh Papa Leo XIII. Dhomëtari kardinal administron të mirat dhe të drejtat e përkohshme të Selisë së Shenjtë. Por nuk dihen shumë detaje pasi kardinalët betohen solemnisht se do t’i mbajnë të fshehta punimet gjatë takimeve të tyre. Sot e kësaj dite askush nuk e di çfarë ndodh pas derëve të mbyllura.
Detajet e konklavës
Zgjedhja e një Pape fillon me mbërritjen e kardinalëve në Kapelën Sistine, ku ata hyjnë duke recituar këngën “Erdhi Krijuesi”. Pasi të kenë mbërritur të gjithë, kardinali Camerlengo do të shkojë në dyert e Kapelës Sistine dhe, ndërsa i mbyll, do të shqiptojë këto fjalë: Extra omnes është një frazë latine që do të thotë “të gjithë jashtë” ose “askush të mos mbetet brenda”. Ky term përdoret në ritualin e konklavës për të shënuar fillimin e mbylljes së kardinalëve në Kapelën Sistine. Më pas çdo kardinal do të betohet me duar mbi Ungjijtë duke thënë: “Et ego …cardinalis… spondeo, voveo ac iuro silentium” (unë, … kardinal … premtoj, detyrohem dhe betohem të hesht) duke shtuar: «Sic me Deus adiuvet et haec Sancta dei Evangelia, Si ungjijtë e Shenjtë që i prek me dorë).
Pastaj të gjithë thonë betimin e përbashkët, të shqiptuar në latinisht: Ne, Zgjedhësit Kardinalë të pranishëm në këtë zgjedhje të Papës suprem, premtojmë, lidhemi dhe betohemi se do t’i zbatojmë me besnikëri dhe me skrupulozitet të gjitha recetat që përmban Kushtetuta Apostolike e Papës Suprem Gjon Pali II.
Dhe zgjedhjet fillojnë….
Çdo kardinal ka një copë letre në të cilën shkruan emrin që dëshiron, e palos vertikalisht dhe e mban lart që ta shohin të gjithë. Një nga një shkojnë në altar dhe thonë me zë të lartë: “Testor Christuum Dominum, qui me iudicaturus est, me eumelectare, quiam secundum Deum iudico eligi debene” (“Unë e quaj Krishtin Zotin si dëshmitar, që do të më gjykojë, që i jap votën time atij që, sipas Zotit, e konsideroj se duhet të jetë i zgjedhur”). Fletëvotimi vendoset në një kuti votimi. Me fillimin e numërimit, fletët e votimit vendosen në një kupë tjetër. Numërimi i votave kryhet duke recituar me zë të lartë emrat e të zgjedhurve dhe çdo votë regjistrohet në një regjistër. Formularët shqyrtohen nga tre kardinalë përpara se të digjen në një sobë. Nëse del tym i zi, nuk ka papë, nëse është i bardhë, ka! Por për këtë proces kërkohen dy të tretat e votave. I zgjedhuri, pasi ka dhënë pëlqimin, është Papa i ri i Kishës Katolike.
Pasi të jetë zgjedhur Papa i ri, dekani, sipas gradës dhe vjetërsisë, i Kolegjit të Zgjedhësve Kardinal do ta pyesë atë në latinisht nëse i pranon zgjedhjet dhe më pas, nëse ai përgjigjet pozitivisht, i kërkohet emri që ka ndërmend të përdorë. Deri tani, askush nuk ka zgjedhur që të quhej Pjetër./
