Nga Hermes Kafexhiu
Nga dita kur u themelua në vitin 1990, Partia Demokratike u bë simbol i shpresës për ndryshim, për pluralizëm dhe për liri në Shqipëri. Në krye të saj, qëndronte një figurë e fortë, karizmatike dhe e padiskutueshme për shumë demokratë: Sali Berisha. Ai ishte njeriu që solli opozitën e parë reale në Shqipërinë post-komuniste. Ai ishte lideri që solli rotacionin e parë të pushtetit në vitin 1992 dhe që më pas do të dominonte për dekada si një figurë qendrore në jetën politike shqiptare.
Por sot, pas më shumë se 30 vitesh, është pikërisht i njëjti njeri që po qëndron mbi rrënojat e Partisë Demokratike. Sali Berisha nuk është më simboli i shpresës, por i ngërçit politik, i përçarjes, dhe i refuzimit popullor. Humbja e thellë dhe e parashikueshme e zgjedhjeve të 11 majit nuk ishte vetëm një rezultat elektoral. Ishte një verdikt moral i elektoratit. Ishte një mesazh i qartë: PD, në formën që po udhëhiqet sot, nuk përfaqëson më aspiratat e shqiptarëve për të ardhmen.
Zgjedhjet e fundit treguan një të vërtetë të dhimbshme: PD nën Berishën nuk ka as energji rinovuese, as vizion modern, as lidhje me realitetin e qytetarëve. Ajo është kthyer në një organizatë që funksionon më shumë si klub nostalgjik sesa si një alternativë qeverisëse. Retorika e Berishës, e mbushur me akuza, konspiracione dhe viktimizim, është konsumuar dhe nuk frymëzon më askënd, përveç një grupi të vogël militantësh që refuzojnë të shohin të ardhmen përtej figurës së tij.
Mungesa e një procesi të hapur reflektimi pas zgjedhjeve, përjashtimi i mendimeve ndryshe, përçarja e brendshme dhe tentativa për të monopolizuar drejtimin e partisë përmes strukturash ad-hoc, janë simptoma të një partie në agoni. PD sot nuk është vetëm e humbur – ajo është e mbyllur, e lodhur, dhe e paqartë për vetveten.
Sali Berisha nuk është më ai i vitit ’92, as i 2005-ës. Por, ndryshe nga shumë liderë të tjerë historikë që kanë ditur të largohen me dinjitet, ai ka zgjedhur të luftojë me çdo kusht për mbijetesë politike, edhe në kurriz të partisë që vetë e ndërtoi. Me një barrë të rëndë ligjore mbi supe, me statusin “non grata” nga SHBA dhe Britania e Madhe, dhe me një izolim politik në rritje, Berisha duket më i interesuar të ruajë kontrollin mbi një kala të rrënuar sesa të ndihmojë në rindërtimin e opozitës.
Ai nuk lejoi një brez të ri të ngrihet. I përçau figurat e reja që u përpoqën të reformonin partinë. Dhe në vend të një klime bashkëpunimi, mbolli pasiguri, hakmarrje dhe kaos.
Zgjedhjet e 11 majit nuk ishin thjesht një humbje. Ishin dëshmia që Partia Demokratike, e udhëhequr nga Sali Berisha, nuk ka më të ardhme politike. Elektorati i saj tradicional është i zhgënjyer, i lodhur dhe i paangazhuar. Të rinjtë nuk ndihen të përfaqësuar. Aleatët ndërkombëtarë janë të heshtur dhe të distancuar. Madje, edhe retorika kombëtariste apo kundër “regjimit” nuk arrin të ngjallë emocion apo mobilizim. Sepse gjithçka është bërë shumë herë më parë – dhe gjithmonë me të njëjtin rezultat, humbje.
Ironia tragjike qëndron në faktin se njeriu që solli shpresën, është sot pengesa më e madhe për rilindjen e opozitës. Sali Berisha, përmes refuzimit për t’u larguar, përmes kapjes së strukturave dhe përmes mungesës së vetëkritikës, nuk po i shërben më PD-së por po e shkatërron nga brenda.
Partia Demokratike ka nevojë për një rindërtim nga e para. Jo thjesht një ndërrim emrash, por një transformim ideor, moral dhe organizativ. Dhe ky proces nuk mund të ndodhë kurrë për sa kohë Berisha vazhdon të qëndrojë në krye, si një hijë e së kaluarës që nuk do të largohet.
Historia do ta njohë kontributin e Sali Berishës për pluralizmin dhe për rrëzimin e diktaturës. Por ajo do ta gjykojë edhe për rolin e tij në shkatërrimin e opozitës, në ndarjen e shqiptarëve, dhe në frenimin e një tranzicioni të plotë demokratik.
Sepse në fund, ai që e lindi Partinë Demokratike, po e varros atë me duart e veta.
