Nga Ilir Metaj/
11 maj!
Ka çaste kur historia nuk bërtet.
Ajo pulson thellë, si damar vlonjati — i inatosur, i heshtur, i pamëshirshëm.
Nuk vjen si thirrje. Vjen si ndjesi që të rrëshqet nën lëkurë.
Nuk të pyet “çfarë do”, por të ngul sytë dhe të thotë:
“A e mban mend ku ishe?”
Nuk është thjesht votë.
Është një dallgë ku përzihen të gjitha stinët e këtij vendi — shpresa, lodhja,rrëzimi, ringritja.
Ky nuk është votim i radhës.
Është provë thellësie.
I atyre që nuk e matin jetën me statuse, por me pasoja.
I atyre që nuk e ndjekin drejtimin nga inati përvëlues, por nga busulla e vetëdijes.
Është folur shumë.
Por në mes të zhurmës, nuk kemi nevojë për tym,as për baltë.
Kemi nevojë për qartësi.
Qartësinë e një rruge që nuk është perfekte,por është e vërtetë.
E ndërtuar me kockë, me lodhje, me kokëfortësi.
Dhe tani është më e afërt se kurrë.
Nëse shikon nga e ardhmja, e kupton: nuk është më premtim.
Është horizont që pret vetëm hapin tënd.
Të vetmin. Vendimtarin.
Sepse në fund nuk ka më “ata” dhe “ne”.
Ka vetëm Shqipëria.
Dhe ajo — ose ecën, ose humbet.
Jo ngaqë nuk mundet, por sepse harresa është gjithmonë më ndëshkuese se çdo gabim.
Shtetet nuk prishen nga gabimet.
Por nga amnezia kolektive.
Nga ajo harresë që vishet bukur, flet rrjedhshëm, por brenda ka vetëm zbrazëti.
Nga maskat që shiten si ndryshim, por fshehin gjithnjë të njëjtën rrënim.
Nesër, 11 maj, është një provim kombëtar – pa tabela, pa mësues, pa zëvendësim.
Vetëm ti dhe ndërgjegjja jote.
Në një dhomë të thjeshtë, me një fletë përpara, pa kamera, pa zhurmë,vetëm lapsi dhe dora —do të përkulesh mbi veten.
Dhe atëherë, në një çast që nuk do kthehet më, do dëgjosh thellë në brendësi të qenies tënde:
“Mos harro çfarë të solli deri këtu.
Dhe mos e lër të humbasë për asgjë!”
