Është kaq e rëndë që në vite e vite gazetari, kur nëna të sëmura me kancer gjiri trokisnin në redaksi për të kërkuar ndihmë sepse i kthenin mbrapsht pa bërë terapitë, të konstatojmë se kjo histori tragjike në vendin tonë vazhdon.
Është një vello e zymtë dhe e mistershme forcash që lëvizin rreth këtij reparti dhe sa herë që ngre kokë, përmirësohet e lulëzon, i hidhet papritur përsipër për t’i marrë frymën. Aparate që prishen si të ishin më të dobëtat “karroca dyli” të vitit 2025, radhë pacientësh në temperaturat përvëluese të kësaj vere që duket se e nxehtë do të vazhdojë të jetë për shumë kohë.
Ndërsa shohim me çlirim se nëpër plazhe po krijohen më në fund hapësira publike për njerëz që nuk mund të paguajnë aq shumë sa për një shezlon, nga ana tjetër, në zemër të kryeqytetit, ngushtohen si në tuba që të çojnë në momente ferri, mundësitë për shërbim ndaj bashkëqytetarëve me barrën më të rëndë të jetës së tyre: përballjen me një tumor.
Ashtu si në bregdet, ku forca të ndryshme të Shtetit janë bërë bashkë për ta bërë Shqipërinë mikpritëse për të gjithë, te Onkologjiku, veç gazetarëve të përkushtuar, duhej të ishin akoma më shumë politikanë, organizata, institucione që të bëheshin bashkë për të ofruar, për të rregulluar, për të korrigjuar, për të survejuar që shqiptarëve në nevojë t’u krijohen kushte dinjitoze për t’u kuruar.
Onkologjiku, nga ankthi dhe tmerri duhet të kthehet një oaz mikpritje ku mjekët të dalin te dera e të takojnë buzagaz shqiptarët e sëmurë në këto ditë të nxehta.
Më vjen në mendje në 2011 një mjek i mirë i ish onkoligjikut tonë kur e pyeta se si mund të punonin në ato kushte të tmerrshme: “Çfarë të bëjmë, – më tha, – jemi mësuar!”. Për fat të mirë Onkologjiku sot është ndryshe nga ai i vitit 2011, por me gjithë zbukurimin struktural, aparatet vazhdojnë akoma të jenë nën diktatin e hileve të atyre që nuk duan të ndryshojnë.
I vetmi që mund të jetë më I fortë se çdo hile, është vetëm Shteti dhe strukturat e tij duhet të jenë të gjitha tek Onkologjiku. Të vëzhgojnë e të ndihmojnë./Shqiptarja.com
