Nga Mero Baze/
Gjysmë ore pasi shpërtheu fabrika e sajuar e demontimit të municioneve në Gërdec, pas të cilës qëndronte djali i Sali Berishës, Fatmir Mediu ishte në telefon me të. Tabulatet telefonike tregojnë se menjëherë pas shpërthimit, Shkëlzen Berisha ka folur gjatë me dy persona: me Mihal Delijorgjin, “CEO”-n e biznesit të tij, dhe me Fatmir Mediun, bekuesin politik të atij biznesi.
Pas kësaj, për të gjithë ata që nuk e mbajnë mend, deklarata e parë publike e Fatmir Mediut lidhej me… amerikanët. Duke bërë sikur nuk e kishte të qartë se çfarë kishte ndodhur dhe ku kishte ndodhur, foli për një kompani amerikane që po merrej me problemin e demontimit të fishekëve, në kuadër të një programi bashkëpunimi me SHBA-në. “Bla bla bla” pa fund, vetëm për t’u treguar shqiptarëve se nuk duhej të merreshin me këtë çështje, sepse ishin amerikanët në mes.
Në fakt, në atë histori kishte dy palë “amerikanë”. Një palë që i kishte thirrur Shkëlzeni dhe kishte vendosur përfaqësuesin Rahmanin – ishin aty vetëm për letra. Dhe pala tjetër, kompania e kontraktuar nga Pentagoni për të blerë fishekë për ushtarët në Afganistan, e cila me miratimin e Mediut dhe Berishës, i ndërroi arkat e municionit kinez me arka kartoni që të mos kuptohej se po thyenin ligjin amerikan.
Gjëmën e bëri biznesi i parë, ai i demontimit, ku ata që quheshin “amerikanë”, ishin fals.
Por Fatmir Mediut nuk iu drodh syri të thoshte se janë “amerikanë”. Zëri, për hir të së vërtetës, nuk i dridhet kurrë.
Që nga ai moment e deri më sot, 17 vjet rresht, i pagjykuar dhe i padënuar, ai përmend nga mëngjesi në darkë “amerikanët”, sikur e kanë bekuar të vrasë njerëz, të vjedhë dhe të mos dënohet.
E ka bërë këtë edhe këtë javë.
Fillimisht, përmendi se kishte dorëzuar një deklaratë të gjashtë kongresmenëve amerikanë që i kërkonin gjykatës të mos e prekte Mediun, sepse kishte qenë aleat i tyre. Nuk i ka bërë publike as emrat e as deklaratën, por do të ishte interesante të shihej si gjashtë kongresmenë përdoren për një çështje kriminale kundër drejtësisë së një vendi për të cilin SHBA ka investuar që të ribëhet nga e para.
Natyrisht, nëse Mediu nuk gënjen, emrat do të dalin dhe ata do të ballafaqohen me të vërtetën – ndoshta edhe do të skuqen që i ka mashtruar një shqiptar që u ka dalë përpara në korridoret e Uashingtonit.
Gënjeshtra e dytë ishte ajo e fotos dhe takimit me z. Aaron Reitz, ish-asistent prokuror i Përgjithshëm i SHBA. Mediu e citoi sikur ky i fundit kishte dhënë një opinion në mbështetje të tij për të mos u dënuar nga drejtësia shqiptare. Si zakonisht, shoqëruar me foto.
E kuptoj që mund të jetë çështje lobimi nga miqtë e tij biznesmenë në Teksas. Por në faqen zyrtare të Departamentit Amerikan të Drejtësisë, z. Reitz nuk figuron më si asistent prokuror i përgjithshëm. Kjo ndoshta ngaqë po kandidon për ndonjë post tjetër. Por Mediu e ka ditur shumë mirë që në momentin kur ka dalë fotografia, ai nuk ishte më në detyrë. Dhe prapë ka gënjyer publikun shqiptar, me shpresën se kështu do të impresionohej gjykata dhe do ta shpëtonte nga akuza.
Tani nuk dihet ende me siguri nëse vërtet ka dorëzuar si provë në gjykatë nën betim deklaratën e gjashtë kongresmenëve, siç pretendon. Nuk dihet nëse z. Reitz ka qenë i vetëdijshëm që do të përdorej fotoja e tij në këtë mënyrë, apo kush është realisht kjo SHBA e “shqetësuar” për fatin e Fatmir Mediut.
Vetë SHBA ka dënuar para disa vitesh partnerët amerikanë të Shkëlzen Berishës në Gërdec, si Efraim Diverolin, dhe të tjerë. Vetëm në Shqipëri, partnerët e tyre nuk janë gjykuar dhe dënuar.
Këto gënjeshtra të Mediut me kongresmenë që i takon në klube, me ish-zyrtarë të drejtësisë amerikane, me foto me LaCivitën, janë një shantazh qesharak ndaj drejtësisë shqiptare – që nuk dihet sa do të funksionojë.
Por një gjë është e sigurtë: SHBA nuk funksionon me këtë stilin e Mediut. Nuk mjafton një foto në kafene për të shpëtuar dikë që kërkohet për drejtësi në një vend tjetër. Aq më tepër kur bëhet fjalë për ish-ministra, për zyrtarë publikë, për vrasje, për tragjedi.
Keqpërdorimi ekstrem që po i bën kësaj historie në prag të përfundimit të gjyqit të tij është një turp publik për SHBA-në në Shqipëri. Madje, më i rëndë edhe se ai i Berishës, që pagoi 6 milionë dollarë që t’i hiqnin statusin “Non grata”.
Ky kërkon që, me disa foto dhe ndonjë para të paguar nga miqtë e tij biznesmenë në SHBA, të shpëtojë nga drejtësia për një masakër që vrau 26 vetë dhe hodhi në erë një fshat të tërë, vetëm sepse ndihmonte biznesin e të birit të kryeministrit të asaj kohe.
Do të ishte një lehtësim për shumë njerëz me probleme me drejtësinë në Shqipëri nëse do funksiononte rruga e Fatmir Mediut. Por problemi është që SHBA ka investuar miliona për reformën në drejtësi, për të ndërtuar një sistem të ri. Dhe do të ishte qesharake, të mendohej se me disa para të paguara në klube në SHBA, ky investim do të hidhej poshtë./Tema
