Kur krahasojmë fuqinë ushtarake të Iranit dhe Izraelit, përveç përmasave dhe shtrirjes së ushtrisë, duhet të marrim parasysh edhe teknologjinë, kapacitetet bërthamore dhe aftësitë për të zhvilluar dhe përdorur armë të sofistikuara. Ushtria izraelite, megjithëse më e vogël në përmasa, është e njohur për teknologjinë e lartë dhe operacionet e sofistikuara. Forcat e Mbrojtjes të Izraelit (IDF) kanë rreth 170,000 ushtarë aktivë dhe mund të thërrasin deri në 500,000 rezerva, ndërsa ushtria iraniane, që ka rreth 500,000 ushtarë aktivë dhe mund të arrijë deri në 1 milion rezervistë, është shumë më e madhe në përmasa. Megjithatë, sa i përket efikasitetit dhe avancimit të teknologjisë, Izraeli mbetet më i fuqishëm. Ushtria izraelite është e njohur për zhvillimin e sistemeve mbrojtëse të avancuara, si “Iron Dome”, që ka shpëtuar jetën e mijëra civilëve izraelitë duke ndaluar raketat që godasin qytetet.
Nga ana tjetër, Irani ka ndërtuar një program të fuqishëm raketor, përfshirë raketat Shahab-3 dhe Khoramshahr, të cilat mund të arrijnë distanca të mëdha dhe të godasin objekte të rëndësishme në rajon. Sidoqoftë, Irani ka një sfidë të madhe për shkak të sanksioneve ndërkombëtare, që e kufizojnë mundësinë për të përfituar nga teknologji moderne ushtarake. Edhe pse ka një program raketor të fuqishëm dhe mund të ndërmarrë operacione asimetrike, përfshirë mbështetje për grupet militante në Lindjen e Mesme, teknologjia e tij mbetet pas Izraelit.
Izraeli gjithashtu ka një avantazh të madh në lidhje me armët bërthamore. Edhe pse Izraeli nuk e ka pranuar zyrtarisht posedimin e armëve bërthamore, është e njohur që ka një arsenal të fshehur të armëve bërthamore, që i siguron një mundësi të fuqishme mbrojtjeje dhe ofensive. Nga ana tjetër, Irani ka një program të pasur për zhvillimin e armëve bërthamore, por përpjekjet e tij janë penguar nga sanksionet dhe mbikëqyrja ndërkombëtare.
Në aspektin e strategjisë ushtarake, Izraeli është shumë i njohur për përdorimin e luftës asimetrike, duke përdorur dronë dhe operacione speciale për të neutralizuar kërcënimet pa angazhuar ushtarë të shumtë në luftë. Në këtë drejtim, Izraeli ka qenë i suksesshëm në operacione të shpejta dhe të sakta. Në kontrast, Irani ka mbështetur gjithmonë luftën asimetrike përmes grupeve militante dhe përdorimit të raketave dhe dronëve për të goditur objektiva të rëndësishme në distanca të largëta, si dhe ka krijuar tensione të qëndrueshme në rajon përmes mbështetjes për milicitë shiite dhe grupeve të tjera.
Në lidhje me mbështetjen ndërkombëtare, Izraeli ka një partneritet të fortë me ShBA-në dhe aleatët perëndimorë, që i mundësojnë zhvillimin e teknologjive ushtarake dhe mundësinë për të vepruar në nivel global. Irani, nga ana tjetër, ka aleatë të fuqishëm në Lindjen e Mesme, si Siria dhe Hezbollah, dhe mund të mbështetet në Rusinë dhe Kinën, por sanksionet dhe tensionet me Perëndimin i kufizojnë mundësitë për të marrë armë dhe teknologji të avancuar.
Në përfundim, Izraeli ka një ushtri më të sofistikuar dhe të avancuar teknologjikisht, me një fokus të fuqishëm në operacione të shpejta dhe të sakta, përfshirë mbrojtje të avancuar raketore dhe armë bërthamore të fshehura. Irani, megjithatë, ka një ushtri shumë më të madhe dhe një program të fuqishëm raketor, por teknologjia dhe mundësitë e tij për zhvillimin e armëve moderne janë më të kufizuara. Për shkak të përgatitjes dhe mundësive teknologjike, Izraeli mund të konsiderohet më i fuqishëm në këtë përballje, megjithëse Irani ka një mundësi të fortë në një luftë të gjatë dhe asimetrike.
