Nga Mirgen PERO/
Nga Gaqo tek Gimi: Neshot që dëmtojnë Shqipërinë në dy kohë të ndryshme
Zelli ideologjik i të atit në diktaturë dhe mllefi personal i të birit në demokraci – një trashëgimi që i ka kushtuar vendit, nga izolimi i djeshëm te sabotimi i sotëm.
A është Agim Nesho një kërcënim për Shqipërinë demokratike – njësoj si babai i tij për Shqipërinë e izoluar?
Pak ditë më parë, në një përpjekje të stërmunduar për të ndikuar opinionin ndërkombëtar mbi Shqipërinë, Agim Nesho botoi një artikull në platformën amerikane Fox News, ku i mëshon me ngulm tezës së një Shqipërie që, sipas tij, po rrëshqet drejt autokracisë. Duke përdorur termin “Ramaduro” për të identifikuar qeverisjen e Edi Ramës, ai përpiqet të krijojë një lidhje artificiale dhe të pasinqertë midis një regjimi të zgjedhur në mënyrë demokratike dhe diktaturave të Amerikës Latine.
Ky shkrim, i mbushur me mllef personal dhe fjalor dramatik, nuk është thjesht një opinion ndryshe. Është një akt diskreditimi publik që vjen në një moment kritik për Shqipërinë – pikërisht në prag të një faze të rëndësishme të negociatave për anëtarësimin në Bashkimin Europian. Dhe, për ironi të fatit, ky baltëhedhës i së sotmes, dikur ishte përfaqësues zyrtar i Shqipërisë në selitë diplomatike të Perëndimit.
Në qendër të këtij shkrimi është figura e vetë Agim Neshos – një ish-diplomat i periudhës postkomuniste, i cili prej vitesh ka marrë përsipër “ndriçimin” e shqiptarëve përmes paralajmërimeve të tij për një rrezik të supozuar që, sipas tij, vjen nga qeverisja e Edi Ramës. Por a është ky një zë i sinqertë, apo një zë që artikulon një agjendë të heshtur personale, të vjetër dhe të dështuar?
Do të isha i prirur ta besoja këtë “mision demokratik” të Agim Neshos, nëse inteligjenca artificiale nuk do të më kishte ndriçuar rrënjësisht për të kaluarën e tij, për profilin e tij real dhe, mbi të gjitha, për motivet që fshihen pas sulmeve të tij ndaj Edi Ramës dhe qeverisjes së tij.
Tani e kam të qartë: Agim Nesho nuk ka asnjë interes për demokracinë shqiptare. Ai thjesht përdor gjuhën e Perëndimit për të larë hesape të vjetra me një lider që nuk e përfshiu kurrë në arkitekturën e pushtetit të pasvitit 2013. Dhe për ta bërë këtë, ai nuk kursen as vendin që përfaqësoi dikur – Shqipërinë – duke hedhur mbi të qymyr të zi në sytë e ndërkombëtarëve, vetëm për të diskredituar Edi Ramën.
Në këtë përballje, kontrasti është i qartë. Edi Rama është sot lideri më i qëndrueshëm politik në Ballkan, një figurë e njohur dhe e respektuar në tryezat europiane, një zë që flet për rajonin në gjuhën e reformës dhe integrimit. Është njeriu që ka drejtuar Shqipërinë në një kurs të pakthyeshëm europian, ka garantuar vijueshmëri në reformën në drejtësi, ka ndërtuar stabilitet institucional dhe ka avancuar me guxim në sfidat e modernizimit të shtetit.
Në krahun tjetër qëndron Agim Nesho – një ish-funksionar i diplomacisë, që edhe sot, 34 vjet pas rrëzimit të diktaturës, nuk gjen dot forcën morale për ta quajtur Enver Hoxhën “diktator”. Djali i Gaqo Neshos, ambasadorit më të zellshëm të regjimit komunist, që për vite me radhë përhapte dogmat marksiste-leniniste nëpër botë në emër të një Shqipërie të mbyllur dhe të frikësuar. Dhe sot, është biri i tij që guxon të shpallë regjime demokratike si autokratike, dhe të ndotë imazhin e vendit të tij nga mediat e huaja, duke shitur frikë dhe fantazma për konsum personal.
E vetmja gjë që bashkon Edi Ramën dhe Agim Neshon është fakti se të dy kanë pasur prindër të lidhur me regjimin e Enver Hoxhës – por rrugët e tyre janë të kundërta si nata me ditën. Kristaq Rama ishte një artist në periferi të sistemit, ndërsa Gaqo Nesho ishte propagandist i drejtpërdrejtë i atij regjimi. Por më e rëndësishmja: bijtë e tyre nuk kanë asgjë të përbashkët. Edi Rama u formua si disident, si zëri i parë që kërkoi pluralizëm, dënim të krimeve të komunizmit dhe hapje të Shqipërisë. Agim Nesho u formua si funksionar i privilegjuar i një strukture që përndiqte zërat si Edi Rama.
Sot, “Gimçja” i atëhershëm është kthyer në një version më të sofistikuar të të njëjtit produkt: një njeri që nuk përfaqëson asnjë segment të opinionit shqiptar, por që përpiqet të flasë në emër të “popullit të shtypur”, ndërkohë që ai vetë nuk ka jetuar asnjë ditë në realitetin e vërtetë të këtij populli.
Pyetja që shtrohet sot: A është Agim Nesho një kërcënim për Shqipërinë demokratike – njësoj si babai i tij për Shqipërinë e izoluar?
Po. Agim Nesho është edhe më i rrezikshëm sot për Shqipërinë demokratike sesa ishte babai i tij për Shqipërinë e izoluar. Sepse ndryshe nga i ati, që i shërbente një diktature të shpallur me Kushtetutë, Agimi e përdor maskën e demokracisë për të minuar vetë themelet e saj. Ai nuk është më pjesë e diplomacisë – por i diplomuar në baltosje. Dhe nuk flet më në emër të Shqipërisë – por në emër të një mërzitjeje personale pse politika shqiptare e ka lënë jashtë.
Shqipëria nuk ka nevojë për zëra të errësirës që flasin gjuhën e urrejtjes në media ndërkombëtare. Shqipëria ka nevojë për aleatë, jo për sabotatorë. Ka nevojë për ndërtues të besimit, jo për importues të dyshimeve.
Prandaj, në vend që të dëgjojnë Agim Neshon, shqiptarët dhe ndërkombëtarët duhet të dëgjojnë zërin që doli nga kutitë e votimit më 11 maj 2025: një votë masive e popullit që beson tek institucionet, tek stabiliteti dhe tek rruga europiane – dhe që nuk ka asnjë lidhje me zërat që i përkasin së shkuarës.
Agim Nesho nuk është opozitar. Është një i pakënaqur. Nuk është vizionar. Është një nostalgjik i pushtetit të munguar. Nuk është përfaqësues i shqiptarëve – është përfaqësues i vetmuar i vetvetes që përpiqet të përdorë emrin e Shqipërisë për të larë mllefin e tij personal me Edi Ramën.
Shqipëria demokratike sot nuk ka nevojë për baltë në gjuhë të huaj. Ka nevojë për mbështetje, për kritikë të ndershme dhe për analizë të sinqertë. Por mbi të gjitha, ka nevojë për njerëz që e duan këtë vend më shumë se egon e tyre.
Ndaj është koha që shqiptarët dhe ndërkombëtarët të mos mashtrohen më nga zëra që flasin nga distanca dhe nga errësira. Zëri i tyre foli qartë më 11 maj. Dhe as Fox News, as Agim Nesho me shokë nuk mund ta zhbëjnë këtë të vërtetë.
