Nga Skënder Minxhozi
U nisën të ndryshojnë Shqipërinë, nuk ndryshuan dot as listat që kishin hartuar vetë. Kriza tashmë shumë publike brenda aleancës elektorale mes Adriatik Lapajt dhe Endri Shabanit, ka shënuar metaforën më të shëmtuar të viteve të fundit për brezin e ri të politikanëve që aspirojnë të largojnë me votë nga skena Edi Ramën dhe Sali Berishën. Pasi ju thanë shqiptarëve se do të merrnin mandate për një minorancë bllokuese në Kuvend, ata de facto mbetën të kapeshin pas një mandati të vetëm në Tiranë, teksa dy parti të tjera të të njëjtit vokacion, pra të reja, morën nga një deputet njëlloj si ata.
Ky dështim u pasua nga një krizë e cila po materializohet në një sherr publik aspak të këndshëm dhe dinjitoz mes dy politikanëve të rinj të cilët na lodhën duke na treguar sesa të ndryshëm janë nga të vjetrit që sherrosen prej tre dekadash. Sapo shifrat nuk prodhuan rezultatin e pritur koalicioni në fjalë u transformua në një kafene lagjeje ku mund të thuash çfarë banaliteti të të vijë nëpër mend. Përfshirë edhe lakimi i shëmtuar i emrave të dajave, tezeve e të afërmve të tjerë që vetë Lapaj e Shabani i filtruan nëpër lista duke shpresuar se asnjëri prej tyre s’e ka të zhvilluar sensin e protagonizmit për t’u zënë rrugën pas zgjedhjeve të 11 majit!
U duk qysh në krye të herës para dhe gjatë zgjedhjeve se këto parti fshihnin dhe vazhdojnë të fshehin nën petkun e të qenit “të reja”, një tendencë merkantizmi politik i cili pasqyrohej tek kërcënimet për bllokim parlamenti, për vajtje në zgjedhje të parakohshme brenda 20 ditësh etj. E gjitha kjo ngjante gjatë fushatës më shumë si një apel për rritje pazari sesa si një kërcënim logjik dhe i bazuar mbi një skemë të qartë që do të çonte në fundin e partitokracisë 35 vjeçare.
Lapaj premtonte gjithçka, kërcënonte gjithkënd, angazhohej për çfarë t’i dilte para, a thua se do të merrte nja 80 deputetë e mund të bënte si të donte. Dikur Ilir Meta përhapte fjalë në kohë zgjedhjesh se i kishte në xhep 45 mandate, ndërkohë që merrte rregullisht një fraksion të tyre. Dhe e bënte këtë vetëm për të rritur pazarin me Berishën ose Ramën, sipas rastit. I tillë u soll edhe Lapaj në fushatë, me shpresën se do të bënte për vete një masë të madhe njerëzish duke premtuar bllokim të sistemit dhe frikësim të partive të mëdha, e duke rritur kështu peshën e vet politike.
Sot ne e dimë se ky operacion elektoral që do të trondiste zgjedhjet e 11 majit, doli një fyçkë pranverore. Për më tepër, bashkë me Shabanin ai ju fut një sherri të shëmtuar publik për mandatin e vetëm parlamentar që arritën të marrin. Imagjinoni të kishin në tryezë për të ndarë portofole ministrish, poste inspektoriatesh, doganash e tenderash!
Platforma politike e aleancës Lapaj-Shabani dhe më gjerësisht imazhi i saj bazoheshin tek kultivimi i një morali dhe një praktike të ndryshme politike nga ai i elitës së vjetër 35 vjeçare. Por ky premtim që bëhej me zë të lartë në podiume e salla brenda e jashtë vendit, kishte në themel të tij një mashtrim procedural të Kodit Elektoral përmes kandidimit të figurave anonime në listat e mbyllura që do t’i hapnin rrugë me dorëheqje garës në listën e hapur.
Sado dinjitoz në qëllimet e tij dhe i diktuar nga rrethanat që të duket ky trukim listash, është ai që ja hoqi cipën e “të resë” projektit në fjalë. Së pari në listat e mbyllura doli një kandidat që s’e mbajti fjalën, më vonë kjo solli destabilizimin e të gjithë listës dhe në fund plasi lufta aspak parimore dhe e bukur mes vetë krerëve të koalicionit. Produkti final i një koalicioni që do të ndryshonte Shqipërinë rezultoi të ishte ai i krijimit të një fanfare dajash e kushërinjsh që u bënë më protagonistë sesa vetë të zotët e koalicionit. Mësim i hidhur për ata që premtojnë të sjellin ndryshimin dhe indentifikohen gjatë rrugës me statu quonë e të vjetërve ende pa hyrë në ujë e pa mësuar notin e politikës.
