Nga Alba Malltezi/
Kaloi dhe kjo verë e bukur dhe kushdo pushoi sipas mundësive, sipas dëshirave dhe sipas asaj që krijoi në kokën e tij për një vit të tërë. Të jemi të sinqertë: Nuk ka turizëm patriotik! Secili bën llogaritë, sheh eksperiencat, balancon zilitë, i thërret mendjes dhe zemrës për të kuptuar se çfarë e shlodh me të vërtetë dhe vendos ku të pushojë.
Nuk munguan edhe këtë vit ata që shajnë, shajnë, shajnë turizmin në Shqipëri duke vazhduar ta krahasojnë me vendet fqinje në rajon apo më keq, me Italinë, Spanjën, Turqinë… duke harruar gjënë më të rëndësishme që peshon në punët që bëjmë: Historinë tonë.
Nëse themi se dikush merr arratinë përfundimisht nga brigjet që mbulohen përherë e më shumë me beton dhe gjiret që rrethohen nga rezorte pseudo–chic, nuk mund të anashkalojmë problemin tonë me pronën, që nuk e patëm për gjysëm shekulli dhe tani jemi turrur kudo dhe me urinë e madhe, që të paktën kërkon po aq vite sa u privuam, të na plotësojë. Pamë këtë verë dhe individë që nga vilat e tyre gjigande në Jon, shanë, kritikuan, sulmuan të tjerë të ngjashëm, për të njëjtën gjë që ata kanë bërë.
Kur të kalojë kjo kohë dhe kur fëmijët tanë të pretendojnë më shumë harmoni mes natyrës dhe ndërtimeve, mes shërbimeve dhe çmimeve, do të përgjigjemi që “kaq ditëm të bëjmë”. Do të kujtojmë edhe se, jo më larg se 10-15 vite më parë, kishim frikë të shkonin nga Vermoshi në Vlorë, nga Korça në Dibër, nga Elbasani të Tropojë…
Turizmi që në bëmë edhe këtë vit, është turizmi që ditëm të bëjmë: Me shërbime të mrekullueshme në disa agriturizme apo restorante e hotele që sot na bëjnë krenarë, por edhe me luksin kitsch që iu ofrohet trafikantëve- kalimtarë dhe gjithë entourage-t e tyre.
Kush pushon në Shqipëri duhet të ketë parasysh edhe kontradiktat që na karakterizojnë: të varfër, por zemërgjërë, pretendues të rregullave, por njëkohësisht shkelës të mëdhenj; mëkatarë por dhe predikues, të dashur, por të egër sapo diçka nuk shkon…
Edhe këtë vit turizmi ynë ishte turizmi që ne dimë të bëjmë: Njerëz me shtëpi, makinë, veshje të pastra borë, por që sapo mundemi plehrat i hedhim m’u te këmbët përtokë, pa e menduar gjatë. Apo shqiptarë që mbledhin plehrat e hedhura nga të tjerë bashkëatdhetarë. Turizmi ynë, edhe këtë vit ishte turizmi i kontradiktave që na identifikojnë: me bukuri të rralla dhe shëmti absurde që ende na kujtojnë se na duhet punë, punë, punë të arrijmë më të mirën tonë.
