Nga Adrian Thano
Në një vend ku familjet kursejnë gjysmën e jetës për ditën e dasmës së fëmijëve, bijtë e politikanëve martohen si princër të një mbretërie që nuk ekziston. Përveçse në mendjen e tyre.
Zhurmë, mermerë të lartë, muzikë live, gota shampanje, foto fustanesh. Një paradë boshe që nuk dëshmon as dashuri, as klas – vetëm etjen dëshpëruese për të treguar se janë “dikush” mbi një popull që mezi mban frymën.
Këta njerëz nuk duan të martojnë fëmijët. Këta “martojnë” idenë që pushteti të pasuron, të shpërblen, të fut në kështjella, të bën me vila, makina, ceremoni, duartrokitje.
Shfaqjet e tyre nuk ndajnë gëzim, por imponojnë shkëlqim. Nuk e kuptojnë që sa më shumë ndriçojnë dritat, aq më e thellë bëhet hija e mjerimit moral që lënë pas.
Në fund, ata nuk festojnë dashurinë. Festojnë pabarazinë.
Çdo sjellje e tillë në një vend si Shqipëria nuk është festë, por një shuplakë ndaj atyre që ende besojnë se ndershmëria ka vlerë.
Ku jetojnë që vazhdojnë të luajnë këtë lojë të shpifur, të ndriçuar nga vezullimi i parave? Nga u buron kjo nevojë e sëmurë për t’u dukur? Çfarë mesazhi japin në gjithë këtë paradë vaniteti?
Tundimi për të dëshmuar “ndryshimin” e tyre nga pjesa tjetër e popullit është aq i thellë, sa ua ka tretur edhe atë pak njerëzi që dikur mund të kenë pasur.
Ngjiten kështjellave të botës me etjen për të treguar sa larg kanë ikur nga “fshati”. Por çdo pozë dhe çdo grimë ekstravagance i afron edhe më shumë me të.
Fshati nuk është vendi (unë jetoj në fshat) është mendësia. Dhe kjo mendësi është sot në majat e pushtetit, e veshur me të shtrenjtë, por e zbathur nga çdo dinjitet.
Nuk ka fjalë tjetër për ta, veç: Mjeranë!
Shqipëria do ishte ndryshe nëse politikanët shqiptarë dhe fëmijët e tyre do ishin të parët në shembullin e përulësisë.
Të tregonin se është dinjitoze të jetosh thjesht, ndershmërisht, qetë; të bësh një jetë normale dhe modeste. Edhe nëse ke, më shumë se të tjerët! Veçanërisht, nëse ke më shumë se të tjerët! Ka shumë, shumë nevojë kjo shoqëri për shembuj të tillë.
Por jo. Normaliteti është bërë dramë. Këta të dehur nga ekspozimi i luksit garojnë për thellësinë e xhepit me ata si vetja dhe duan ta shpallin medoemos ndryshimin nga populli që drejtojnë.
Nuk ka rëndësi nëse janë në opozitë apo në pushtet. Janë të gjithë njëlloj kur bie fjala për dukjen, për festa, vila, charter apo argjend të trashë.
Shikoni parlamentin ditën e seancave plenare: më shumë ngjan me një pasarelë mode sesa me tempull të përfaqësimit. Veshje firmato, kostume të qepura me porosi, grim profesional, leshra të stiluar me përpikmëri.
Vendi vuan për dinjitet, këta konkurrojnë për modë. Në vend të ideve, mbjellin flokë; në vend të ligjeve, rregullojnë vetullat. Kjo është e fytyra e përfaqësimit politik sot: kozmetikë sipër një boshllëku.
Njerëzit në politikë duhet t’i njihnim dhe t’i respektonim për fjalën, për përfaqësimin, për kurajën e qëndrimit. Jo nga dasmat, nga rreckat, nga marka apo xhamat e zinj të makinës.
Kjo cektësi është më e turpshme se pasuria, për të cilën nuk kanë shpjegim./DITA
