Ilir Yzeiri
Ka një përkim që ngjan si një rastësi fatale dita kur Erion Veliaj u paraqit në Gjykatën Kushtetuese me ditën kur Fatos Nano, u nda nga jeta. Në Festivalin e pasioneve dhe ideve për liderin socialist që u nda nga jeta, të gjithë sillnin në mend burgosjen e tij nga Berisha dhe imazhi i Nanos me pranga në duar, në vitin e largët 1993, përqasej me imazhin e Erion Veliajt, po ashtu në pranga, duke u ngjitur në shkallët e Gjykatës Kushtetuese, po nën masa të ashpra sigurie si dikur Fatos Nano që shoqërohej nga policia e Berishës. Duket se në këta 30 vjet nuk ka ndryshuar asgjë.
Forcat e errëta të së keqes luajnë ende me fatet e njeriut dhe me liritë e tij ashtu si atëherë kur morën dhe futën në burg Fatos Nanon. Ish-kryetari i Partisë Socialiste u shua në një spital të Tiranës pikërisht atëherë kur sapo ishte mbyllur seanca gjyqsore në Gjykatën Kushtetuese në të cilën Erion Veliaj kishte ankimuar vendimin e këshillit bashkiak dhe të qeverisë për shkarkimin e tij, si dhe dekretin e presidentit Begaj për të shpallur zgjedhjet në Tiranë ende pa u shprehur Gjykata Kushtetuese.
Gjykata Kushtetuese duket se ka mbetur i vetmi institucion i drejtësisë në këtë vend që nuk frikësohet nga metodat militariste të SPAK-ut dhe as nga ndonjë presion tjetër. Me vendimin në favor të Erion Veliajt, kjo trupë jo vetëm që legjitimoi autoritetin e saj të merituar, jo vetëm që na dha të gjithëve një fije shpresë, por na tregoi gjithashtu se, përveç saj, gjithë të tjerat, duke filluar nga Gjykata e Lartë dhe gjithë hallkat e tjera të gjyqësorit që janë vënë në thundrën e metodave të ashpra të SPAK-ut, e kanë humbur legjitimitetin moral e profesional dhe se vendi është në një gjendje anormale. Përkimi fatal i dy pamjeve i asaj të Erion Veliajt që ngjitet me pranga në duar në shkallët e Gjykatës Kushtetuese dhe i asaj të Fatos Nanos me pranga në duar në vitin e largët 1993 që na rierdhi në kujtesë këto ditë, na shtyn të bëjmë edhe një paralelizëm tjetër dhe të shohim historinë e këtij tranzicioni me një vështrim dramatik. Në vitin e largët 1993 u burgos Fatos Nano nga regjimi i Sali Berishës.
Fatos Nano doli nga burgu pas revolucionit popullor që shpërtheu pas rënies së firmave piramidale. Paradoksi është se arkitekti i asaj masakre nuk u gjykua kurrë dhe socialistët, me naivitet, jo vetëm që nuk bënë drejtësi për mbi 2000 të vrarë, por u tërhoqën në meskinitete pa fund dhe Berisha në opozitë nisi të ndërtojë një narrativë tjetër e cila u kthye në klishe.
Korrupsioni iu faturua socialistëve dhe me aurelon e njeriut të « ndershëm » Berisha u kthye përsëri në pushtet në vitin 2005. Si të mos mjaftonte hedhja në erë e pasurive të shqiptarëve dhe mbi 2000 të vrarë, ky njeri kreu dy masakra të tjera, Gërdecin dhe 11 janarin. Ndërsa aferat kouurptive të tij dhe të familjes së tij u bënë shkak që Departamenti i Shtetit ta shpallë « non grata ».
Reforma në drejtësi e shpallur si një revolucion i madh në shoqërinë shqiptare tani po rezulton një dështim spektakolar. Pas Fatos Nanos me pranga në duar, Ilir Beqja arrestohet pa akuzë dhe kulmin e arrin rrëmbimi i Erion Veliajt pas një letre anonime. Nuk ka tallje më të madhe se kjo.
Vendimi i Gjykatës Kushtetuese për ta njohur Erion Veliajn si kryetar të Bashkisë së Tiranës është një kambanë alarmi për Parlamentin e Shqipërisë që drejtohet në shumicë nga socialistët. Ata duhet të ndërhyjnë urgjentisht në procedurat penale dhe të ndalin dorën e SPAK që vazhdon të mbajë në qeli Lefter Kokën për një çështje që nuk e kanë hetuar ende, Ilir Beqjan dhe sidomos Erion Veliajn.
Nëse Partia Socialiste nuk e lexon me qetësi dhe me gjakftohtësi vendimin e Gjykatës Kushtetuese dhe nëse ajo nuk mobilizon forcat demokratike për t’i shkurtuar duart SPAK-ut, atëherë ky vend jo vetëm që nuk do të gjejë drejtësinë kurrë, por do të futet në një spirale edhe më të rrezikshme të shkeljes së të drejtave të njeriut.
Vetëm tani unë i jap të drejtë zonjë Zaçe që kërkonte transparencë dhe drejtësi në përzgjedhjen e emrave për në Gjykatën Kushtetuese. Dhe vetëm tani nuk arrij të kuptoj se si një anëtar i Gjykatës së Lartë, në votimin për një anëtar të Gjykatës Kushtetuese bën një shenjë në fletën e votimit. Vetëm tani e kuptoj se si parada e fjalimeve të institucioneve të ashtuquajtura të reja të drejtësisë në Parlamentin shqiptar ngjante si një mbledhje e mërzitshme e plenumeve të PPSH-së. Socialistët duhet të kuptojnë më në fund se të jesh me SPAK nuk je me drejtësinë, por je me njërën palë dhe në rastin e SPAK-ut tonë me palën më të keqe, me atë që shkel ligjet dhe ka mbushur burgjet me të dyshuar. Ndërsa arkitektët e së keqes janë jashtë dhe tallen me ta.
