Kujtimet e ish-presidentit francez Nicolas Sarkozy dalin sot në treg. Në të, ai përshkruan qëndrimin e tij 20-ditor në burg, duke përfshirë dietën dhe dushet e dobëta, dhe këshillon se si t’i drejtohet të djathtës ekstreme.
Libri i ish-presidentit francez Nicolas Sarkozy, i titulluar “Ditari i një të burgosuri” (“Le journal d’un prisonnier” në frëngjisht), doli sot në dyqane.
Kujtimet e burgut prej 216 faqesh (që janë rreth 11 faqe për çdo ditë burgimi) e përshkruajnë burgun La Santé – ku ai u burgos për lidhje kriminale në financimin e fushatës së tij të vitit 2007 me fonde nga Libia – si një botë të zhurmshme dhe të ashpër “të tëra gri” të “dhunës çnjerëzore”.
Vlen të kujtojmë se Sarkozi u mbajt në izolim dhe u mbajt rreptësisht larg të burgosurve të tjerë për arsye sigurie.
Sarkozi shkruan se qelia e tij dukej si një “hotel i nivelit të ulët, përveç derës së blinduar dhe hekurave”, me një dyshek të fortë, një jastëk si plastik dhe një dush që nxirrte vetëm një rrjedhë të hollë uji.
“Pjesa më e keqe ishte se kjo rrjedhë e hollë uji ndaloi shumë shpejt, si një kohëmatës. Duhej vazhdimisht të gjeje butonin dhe ta shtypje.”
Me sa duket, Sarkozy nuk i përjetoi kurrë kënaqësitë e palestrës publike apo të dusheve në pishina.
Duke hapur dritaren ditën e tij të parë pas hekurave, ai dëgjoi një të burgosur i cili “po godiste pa pushim hekurat e qelisë së tij me një objekt metalik”.
“Atmosfera ishte kërcënuese. Mirë se vini në ferr!”
«Dhuna më çnjerëzore ishte realiteti i përditshëm i këtij vendi», vazhdon ai, duke ngritur pyetje në lidhje me aftësinë e sistemit të burgjeve për të riintegruar njerëzit pasi të kenë vuajtur dënimet e tyre.
Sarkozi konfirmon se refuzoi vaktet e servirura në tabaka të vogla plastike së bashku me një “bagetë të butë dhe të lagësht” – aroma e tyre, shkroi ai, i shkaktonte të përziera. Në vend të kësaj, ai hëngri “produkte qumështi, drithëra, ujë mineral, lëng molle dhe disa ëmbëlsira”. Atij i lejohej një orë në ditë në një palestër të vogël, ku përdorte kryesisht një pistë vrapimi bazë.
Gjatë gjithë librit, Sarkozi përshkruan rutinën e tij të përditshme (“Zgjohu herët. Shtro shtratin menjëherë. Lahu, rruhu, vishu siç duhet. Pa pizhame, pa neglizhencë”) dhe pikturon portretin e një burri që ka vuajtur shumë – dhe që dëshiron që lexuesi të kuptojë shumë “zbulesat” e tij të mjera.
Sarkozi e përdor librin gjithashtu për të pretenduar “pafajësinë e tij të plotë” (“Për sa kohë që marr frymë, do të luftoj me gjithë forcën time për ta vërtetuar këtë, pavarësisht se sa kohë do të duhet”) dhe për të ofruar këshilla politike për partinë e tij konservatore Republikane – konkretisht se si partia duhet t’u bëjë thirrje votuesve të ekstremit të djathtë.
Ai zbulon se ka folur në telefon nga burgu me udhëheqësen e ekstremit të djathtë dhe dikur rivalen e saj, Marine Le Pen.
Tubimi Kombëtar i Le Pen “nuk është një rrezik për Republikën”, shkruan ai. “Ne nuk ndajmë të njëjtat ide kur bëhet fjalë për politikën ekonomike, nuk ndajmë të njëjtën histori… dhe vërej se mund të ketë ende disa figura problematike midis tyre. Por ata përfaqësojnë kaq shumë francezë, respektojnë rezultatet e zgjedhjeve dhe marrin pjesë në funksionimin e demokracisë sonë.”
Sarkozi argumenton se rindërtimi i partisë së tij të dobësuar Republikane – e cila për dekada të tëra ishte përpjekur t’i kundërvihej të djathtës ekstreme – “mund të arrihet vetëm përmes frymës më të gjerë të mundshme të unitetit, pa anatemë ose përjashtim”.
Duke pranuar dobësinë e ish-familjes së tij politike, në kujtime Sarkozi duket se sugjeron që një aleancë me të djathtën ekstreme është e pashmangshme, pavarësisht se ai thotë se ka “shumë dallime me partinë e Tubimit Kombëtar të Le Pen”.
Sarkozi përmend gjithashtu ish-miqësinë e tij me presidentin centrist Emmanuel Macron.
Sipas Sarkozisë, Macron ngriti shqetësime për sigurinë në burgun La Santé dhe ofroi ta transferonte atë në një strukturë tjetër. Me sa duket, Sarkozi refuzoi. Në vend të kësaj, dy oficerë policie u caktuan në qelinë fqinje për ta mbrojtur atë 24 orë në ditë.
Sarkozi thotë se humbi besimin te Macron pasi presidenti nuk ndërhyri për të parandaluar heqjen e Legjionit të Nderit, dekorata më e lartë e Francës, në qershor.
“Nuk kisha asgjë për t’i thënë dhe kisha pak dëshirë për një bisedë miqësore.”
Sarkozy u lirua nën mbikëqyrje gjyqësore pas 20 ditësh në burgun La Santé. Ai u dënua me një vit burg, gjysmën e të cilit e la me kusht, të cilin tani do të jetë në gjendje ta vuajë në shtëpi, i monitoruar me një byzylyk elektronik ose kërkesa të tjera që do të përcaktohen nga një gjyqtar.
Apeli i Sarkozisë kundër dënimit është planifikuar të dëgjohet nga 16 marsi deri më 3 qershor 2026. Ndërkohë, Sarkozi dhe botuesi i tij Fayard, pjesë e grupit mediatik të kontrolluar nga miliarderi i krahut të djathtë Vincent Bolloré, shpresojnë që “Ditari i një të burgosuri” të jetë një nga të preferuarit e fundit të vitit 2025, pasi është botuar strategjikisht pak para festave të Krishtlindjeve.
