Një nga armiqtë më të mëdhenj të Paketës “Anti KÇK”, të miratuar nga qeveria e të lançuar nga Kryeministri Edi Rama, mund të jetë skepticizmi i qytetarëve. Një skepticizëm që nuk ka të bëjë aspak, me dyshimet e tyre rreth vullnetit të mazhorancës, për ti shkuar deri në fund këtij agazhimi. As me qëllimin. As me përmbajtjen. As me butësinë apo ekstremitetin e masave ndëshkuese, që parashikohen në të, ndaj krimit të organizuar dhe korrupsionit në Shqipëri. Ky skepticizëm ka të bëjë me një kulturë të tërë të instaluar përgjatë 30 viteve të fundit nga organet ligjzbatuese dhe pushteti i drejtësisë në Shqipëri, për shkak të mënyrës sesi elita e vjetër politike e vendit e kapi, e komandoi dhe i përdori ato, si zgjatime me mjete të tjera të pushtetit të tyre. Ishte pikërisht ky menkanizë, që instaloi pa u ndalur, kulturën e mosndëshkueshmërisë në vend, duke e bërë drejtësinë kollonën më të kalbur të shtetit dhe më të urryerën nga qytetarët.
Tani që sistemi i drejtësisë së vjetër pothuajse është çmontuar dhe institucionet e saj të reja kanë nisur që të hedhin hapat e parë, përgjatë 2019 e në vijim, u pa qartë se ka një vullnet të palëkundur nga ana e mazhorancës socialiste, për ti shkuar kësaj linje deri në fund. Nën moton se “në kohë ekstreme, duhen masa ekstreme”, lançimi i Paketës “Anti KÇK” dhe hyrja e saj në fuqi, e bën jo vetëm më të plotë e të fuqishëm mekanizmin për nënshtrimin e antishtetit, por edhe më të lehtë fitoren ndaj skepticizmit të qytetarëve. Ky skepticizëm ka në themel të tij zhgënjimin e së shkuarës. I cili u mboll e u rrit pa u ndalur, nga qeveritë e radhës. Nga ministrat e brendshëm e të drejtësisë së radhës. Nga kryegjyqtarët e sidomos kryeprokurorët e radhës. Të cilët premtonin luftë pa kompromis kundër të keqes, në afate që përfundonin gjithmonë në “kalendat greke”! Simboli kryesor i këtij skepticizmi, u bë ish Prokurori i Përgjithshëm Adriatik Lalla, i cili premtonte publikisht vit pas viti, se çdo shtator do të çonte prapa hekurave të gjithë “peshqit e mëdhenj”. Derisa ishte ai vetë që zuri radhën i pari, për tu ndëshkuar si i tillë, nga drejtësia e re.
Ilaçi më efikas për shërimin e shpejtë të skepticizmit, janë rezultatet konkrete e të pandalshme nga e hëna e 3 shkurtit 2020 kur Paketa “Anti KÇK” hyn në fuqi, e në vijimësi. Të kapësh nga një kriminel çdo ditë, për të mos e liruar kurrë derisa ai të paguajë haraçin e asaj për të cilën do akuzohet dhe do i sekuestrohet çdo qindrakë e pasurisë së tij të vendosur në rrugë kriminale, do të jetë një hap i vogël për policinë e drejtësinë. Por një provë shumë e madhe vendosmërie, për çmontimin e skepticizmit, tek qytetarët. E ashtu si pika e ujit që bie e bie papushim mbi shkëmbin, derisa e bën atë gropë me kalimin e kohës, edhe ndëshkimi çdo ditë i një banditi, i një mafiozi, i një të korruptuari, i një bande, i një grupi të strukturuar kriminal, do të sjelli një ndjesi të vogël krenarie për efektivët e njësisë më të re operacionale (OFL) të Policisë së Shtetit në terren, për prokurorët e SPAK dhe gjyqtarët e institucioneve të reja të drejtësisë. E bashkë me këtë, do të vijë edhe një dozë më e lartë optimizmi, ndër ata qytetarë që sot mund të mos jenë shumë optimistë apo koshientë, për epokën e re që po vjen, në luftën e pakompromis kundër krimit të organizuar në Shqipëri.
Duke vepruar kështu çdo ditë do të kemi në fund të javës, në fund të muajit e në fund të vitit, një listë gjithnjë e më të gjatë kriminelësh të ndëshkuar, asetesh të vendosura nga burimet kriminale të sekuestruara, banda e familje mafioze të dënuara nga sistemi i ri i drejtësisë. Arrestimi çdo ditë i një krimineli, do të forcojë bindjen se hapat e vegjël kanë shumë rëndësi për implementimin praktik e në vijimësi pa kompromis, të Paketës “Anti KÇK”. Nëse nuk do të arrijmë që të shohim të realizuara çdo ditë gjërat e vogla, nuk do të arrijmë asnjëherë siç duhet, tek gjërat e mëdha. Tek shkulja nga rrënjët e farës së keqe të kulturës për të “kapur çtë kapësh”. Tek ndëshkimi pa mëshirë dhe futja e frikës ligjore, fajtorëve të vërtetë. Tek mbrojtja përmes sistemit të meritokracisë dhe shtetit të së drejtës, të qytetarëve model përballë detyrimeve ndaj shtetit, ligjit e shoqërisë. E deri tek mbrojtja e qytetarëve normalë, të pafajshëm, të dobët, të pamundur e të pafuqishëm. Kjo është formuala më e thjeshtë për të larguar
