Melinda Blau, psikologe dhe Karen L Fingerman, aktualisht pedagoge e psikologjisë në Universitetin e Teksasit në Austin e cila studion natyrën dhe efektet e të ashtuquajturave lidhje të dobëta që njerëzit kanë me të tjerët në jetën e tyre si psh kamarierin që sjell kafenë e tyre, personin që i pren flokët, shitësit, njerëzit që i shohin shpesh në palestër ose në stacion autobuzi tregojnë për lidhjet që kemi me njerëzit e rastësishëm dhe rëndësinë e tyre.
Në një intervistë, Fingerman vuri në dukje se lidhjet e rastësishme me njerëzit që hasen gjatë jetës së përditshme mund t’u japin njerëzve ndjenjën se ata i përkasin një komuniteti, të cilin ajo e përshkroi si “një nevojë themelore njerëzore”.
Ajo dhe Blau shkruan në librin e tyre se të huajt “janë po aq të rëndësishëm për mirëqenien tonë, rritjen dhe ekzistencën e përditshme si familja dhe miqtë e ngushtë. Të huajt pasardhës na ankorojnë në botë dhe na japin një ndjenjë të bashkuar në diçka më të madhe.
“Ata gjithashtu na forcojnë dhe pasurojnë jetën tonë dhe na ofrojnë mundësi për përvoja dhe informacion të ri që është përtej kontrollit të qarqeve tona të brendshme. Ato janë lidhje thelbësore sociale – njerëz që ju ndihmojnë të mbushni ditën dhe ta bëni jetën më interesante.” thonë dyshja në librin e tyre.
Blau thotë se izolimi nga Covid-19 i ka kujtuar se sa të rëndësishme janë marrëdhëniet tona për cilësinë e jetës tonë dhe jo vetëm marrëdhëniet me miqtë dhe anëtarët e familjes që i duam dhe i njohim mirë dhe që na njohin mirë, por edhe me ato më rastësore që ndihmojnë të mbajmë një këndvështrim pozitiv gjatë kohërave të errëta dhe shqetësuese. Hulumtimi i Fingerman ka treguar gjithashtu se njerëzit që janë më të integruar në shoqëri janë gjithashtu më aktiv fizikisht.
“Të qenit joaktiv ju vret. Duhet të ngrihesh dhe të lëvizësh për të ndërvepruar me njerëzit. Të huajt gjithashtu ndihmojnë trurin tuaj, sepse “bisedat janë më stimuluese sesa me njerëzit që i njihni mirë.” tha Fingerman.
Studiuesja tjetër e fushës, Katherine Fiori, psikologe në Universitetin Adelphi, e cila studioi rrjetet sociale të të moshuarve, ka zbuluar se aktivitetet që nxisin “lidhje më të dobëta” sesa ato që formohen me familjen dhe miqtë e ngushtë nxisin kënaqësi më të madhe të jetës dhe i bëjnë mirë shëndetit emocional dhe fizik.
“Sa më i madh numri i lidhjeve të dobëta, aq më i fortë është shoqërimi me ndjenja pozitive dhe më pak ndjenja depresioni,” tha Fiori.
Fingerman tha që kërkimet kanë treguar se, në përgjithësi, “njerëzit bëjnë më mirë kur kanë një grup më të larmishëm njerëzish në jetën e tyre.”
Por siç vërejti Fiori, “Fatkeqësisht, virusi ka kufizuar ashpër aftësinë tonë për të mbajtur lidhje më të dobëta. Mund të duhet shumë më tepër përpjekje për ta bërë këtë në internet.”
Në librin e tyre, Blau dhe Fingerman theksojnë rëndësinë e krijimit dhe të qenurit në mjedise që nxisin marrëdhënie me të panjohur.
Fingerman thitë se ajo dyshon se kur përfundimisht të hiqen kufizimet e Covid-19, shumë më shumë punonjës do të vazhdojnë punën nga shtëpia, çka do të prishë marrëdhëniet me njerëzit rastësor.
“Aty ku jetojmë, punojmë, bëjmë pazar dhe udhëtojmë, ka gjithçka që ka të bëjë me lidhjet e dobëta që krijojmë dhe për këtë arsye edhe cilësia jonë e jetës rregullohet”. thotë Fingerman.
Dy studiueset thonë se të njohurit e rastësishëm na frymëzojnë të dalim nga zonat tona të rehatisë dhe për aq kohë sa ne qëndrojmë në zonën tonë të rehatisë, ne kurrë nuk do të dimë se çfarë mund të përfitojmë nga marrëdhëniet me “njerëzit që nuk duket se kanë rëndësi”. (New York Times, gazeta “Si”)
