Nga David Ignatius/ Në Korenë e Veriut dhe Tajvan, Presidenti Biden përballet me dy nga p roblemet më të rr ezikshme në botë. S fida e tij është të bindë kundërshtarët e mundshëm se Shtetet e Bashkuara të ndara politikisht janë më të forta se sa duken. Biden dha një mesazh të fortë në të dy frontet të enjten gjatë konferencës së tij të parë zyrtare për shtyp. Ai paralajmëroi Korenë e Veriut se “do të ketë një përgjigje” nëse ajo vazhdon provat e fundit të r aketave, por ai ofroi gjithashtu “një formë të diplomacisë” me “rezultatin përfundimtar të denuklearizimit” të Koresë së Veriut. Për Kinën, Biden u zotua për “k onkurrencë të thiktë”, duke riinvestuar në shkencë brenda vendit dhe aleanca të SHBA jashtë saj. Por ai pohoi gjithashtu marrëdhënien e tij personale me Presidentin Xi Jinping, të cilin ai e quajti “një njeri shumë të zgjuar”. Performanca e Biden të enjten nënvizoi se përparësia e tij, tani për tani, është rindërtimi i brendshëm sesa ndërhyrja e huaj. Për Afganistanin, për shembull, ai arriti afër caktimit të një afati drejt fundit të vitit për tërheqjen e të gjithë trupave amerikane, edhe pse nuk ka hyrë ende në fuqi një kornizë politike për ndarjen e pushtetit dhe një a rmëpushim. Ky pozicion do të z hgënjejë disa nga këshilltarët u shtarakë të Biden, të cilët favorizojnë një qasje të hapur, të bazuar në kushte.
Koreja e Veriut kishte bërë një shfaqje force gjatë javës së kaluar duke lëshuar një seri ra ketash me rreze të shkurtër veprimi. Biden nënvlerësoi fillimisht testet si “biznes si zakonisht”, por ai tha PO kur u pyet të enjten nëse ishte dakord me ish-presidentin Barack Obama se Koreja e Veriut ishte çështja më e rëndësishme e politikës së jashtme. Ndihmësit e presidentit po debatojnë se si të krijojnë një iniciativë paqeje që do të zërë vend atje ku u ndal diplomacia e shfaqjes së administratës Trump. Koreja e Veriut ofron një shembull të rrallë se ku Presidenti Donald Trump u përgatit me kujdes për një fushatë p resioni diplomatik. Pas vetëm tre muajsh në detyrë, Trump priti Xi në klubin e tij në Mar-a-Lago – duke e përfshirë Xi si një partner diplomatik në s htypjen e udhëheqësit të Koresë së Veriut Kim Jong Un. Në fund, Trump mori pak duke treguar për fuqinë e tij, përveç se tre takimeve me Kim. Biden ka ndërmarrë hapin e kundërt të hapjes me Kinën e Xi. Në vend të Palm Beach me diell, vendi fillestar ishte ftohti i thellë i Anchorage. Gjatë takimit javën e kaluar midis Sekretarit të Shtetit Antony Blinken, këshilltarit të sigurisë kombëtare Jake Sullivan dhe homologëve të tyre kinezë, të dy palët u përpoqën të demonstronin vendosmëri për atë që media zyrtare kineze e ka quajtur një periudhë të “b etejës së zgjatur”, transmeton lexo.com.al.
Tajvani është vendi ku besimi i tepërt kinez duket se ka shumë të ngjarë të prodhojë një llogaritje të gabuar të rr ezikshme. Zyrtarët amerikanë në Anchorage u larguan të s hqetësuar se Xi mund të përgatitej të braktiste status quo-në e paqartë, por relativisht të qëndrueshme në Tajvan – përshkruar në formulën gati 50-vjeçare të “një Kine” por dy qeverive – në favor të një shtytjeje të rr ezikshme për ribashkim. Tajvani paraqet një provë interesante nëse udhëheqësit kinezë besojnë me të vërtetë në retorikën e tyre në lidhje me rënien amerikane. Nëse Xi mendon se s hkatërrimi i Shteteve të Bashkuara është i përhershëm dhe i pakthyeshëm, kursi i mençur me sa duket do të ishte pritja derisa Amerika të jetë edhe më e d obët. Por nëse Xi në vend të kësaj ka f rikë nga një rikthim të SHBA, atëherë ai mund të tundohet të veprojë më shpejt. Michèle Flournoy, ish nënsekretare e mbrojtjes në administratën e Obamës paralajmëroi këtë javë se “Kina duket se po beson narrativën e saj në lidhje me rënien e SHBA – duke menduar, “Ky është momenti i Kinës”. Nëse ata e besojnë këtë, kjo ngre rre zikun e llogaritjes së gabuar”. Ajo po fliste të mërkurën në një forum për Kinën të organizuar nga Universiteti i Kalifornisë në San Diego, i cili mblodhi shumë nga ekspertët kryesorë të kombit për Azinë.
Por Bonnie Glaser, një studiues i Kinës në Qendrën për Studime Strategjike dhe Ndërkombëtare, mori një pamje më sanguine. Glaser argumentoi se “Prioriteti i Xi është të ndalojë pavarësinë e Tajvanit dhe Kina e ka arritur atë objektiv, të paktën për momentin. Ribashkimi është një qëllim i qartë, por nuk është një përparësi u rgjente. Xi nuk është i gatshëm të rr ezikojë të gjitha objektivat e tij të tjerë të brendshëm për ta arritur atë”. Për të gjithë besimin e sapo gjetur të Kinës, udhëheqësit e saj duket se dëshirojnë dialog të rregullt me Shtetet e Bashkuara, sesa një çarje të mprehtë. Ndërsa diplomatët Yang Jiechi dhe Wang Yi u larguan nga takimi me Blinken dhe Sullivan, ata propozuan një takim reciprok në Kinë. “Faleminderit”, tha Blinken dhe kinezët vazhduan të bënin p resion (me sa duket pa sukses) për të zbuluar nëse kjo do të thoshte po. Që nga Anchorage, think tank-et kineze kanë përdorur një frazë që do të thotë “g odit, g odit, fol, fol” për të përshkruar atë që është përpara me Shtetet e Bashkuara. Pjesa “e g odit, e g odit” e kësaj formule mbart rr eziqe të konsiderueshme – veçanërisht nëse Kina vazhdon të besojë se një Amerikë e dobësuar nuk është e gatshme të l uftojë./TheWashingtonPost/Lexo.com.al/e.c.
