Nga Alfred Peza/
Ajo që po ndodh me dy liderët kryesorë në opozitë, është e paprecedentë jo vetëm për historinë tonë politike, por ndoshta edhe atë të gjithë botës demokratike. Në vend që të bashkojnë forcat për të sfiduar sëbashku Edi Ramën, me qëllimin për të rikthyer LSI e PD në pushtet, Ilir Meta dhe Lulzim Basha po bëjnë garë kundër njëri- tjetrit.
Thelbi i luftës sa të hapur aq edhe të ftohtë mes tyre, nuk është se kush do ta qeverisë nesër Shqipërinë, por opozitën. Duke vërtetuar edhe në praktikë teorinë se lufta brenda llojit, brenda gardhit të tyre opozitar, është edhe më e egër sesa me kundërshtarin e tyre direkt elektoral. Axhenda e tyre, është e vendosur tashmë edhe hapur publikisht, në funksion të kësaj sfide.
Ilir Meta e di shumë mirë se nuk mund të bëjë dot, edhe Luigjin e XVI edhe Robespierin, në Shqipërinë e shekullit XXI. Ndryshe nga dy personazhet ikonike të revolucionit francez që ishin në dy anët e kundërta të barrikadës, i njëjti person nuk mund të jetë njëkohësisht edhe President i Republikës, edhe lideri i luftës kundër mazhorancës legjitime dhe institucioneve kushtetuese të vendit. Edhe Kreu i Shtetit, edhe lideri e lëvizjes anti establishment!
Ndaj kur e shihni Ilir Metën të çdekretojë zgjedhjet lokale të 2019; të mos dënojë revolucionin e molotovëve pas djegies së mandateve të deputetëve të opozitës; të “frymëzojë” revolucionin e gurëve pas vrasjes tragjike të Klodian Rashës; të bëjë edhe gjyqtarin e përmbaruesin në selinë e FRD,- kjo nuk ka të bëjë aspak me shtetin e së drejtës. Me demokracinë. Me ndarjen dhe balancën e pushteteve. As me respektimin e kushtetutës dhe të institucioneve. Por me axhendën e tij personale, për tu bërë lideri i opozitës shqiptare, pas humbjes së saj në zgjedhjet e 25 prillit.
Ilir Meta ka kohë që tenton ta ridimensionojë profilin e dikurshëm të një lideri të së majtës së moderuar, drejt asaj të një udhëheqësi herë nacionalist, herë ekstremist, herë sovranist, e herë herë antisistem. Një lider që i kujton opozitarëve të vjetër të së djathtës ekstreme Sali Berishën dhe opozitarëve të rinj të së majtës revolucionare, Albin Kurtin. Duke besuar se kësisoj është duke mbushur sa një boshllëk të së shkuarës, aq edhe për të parandaluar në kohë, një rrezik të ri të së ardhmes!
Ndërsa Lulzim Basha ndryshe nga Ilir Meta që kërkon ti zerë vendin, ka një hall tjetër, ndoshta edhe më të madh: Si ta ruajë lidershipin e PD e të opozitës, edhe pasi ti humbi zgjedhjet. Sepse prapa i vjen historia e humbjeve edhe në zgjedhjet e 2015, edhe në zgjedhjet e 2017, edhe më ato të vitit 2019. Ai e di shumë mirë se asnjë demokrat dhe opozitar, nuk do të dojë që të vazhdojë të drejtohet nga një lider dështak, që po i çon me sukses pa u ndalur, nga njëra humbje në tjetrën.
Ndaj për ta parandaluar në kohë këtë të radhës, ashtu si Ilir Meta edhe Lulzim Basha, nuk po lufton për të mundur Edi Ramën dhe mazhorancën e tij socialiste. As për të fituar zgjedhjet. As për ta rikthyer PD dhe opozitën pas 8 vitesh në pushtet.
Sepse të bësh mitingje tani në kulmin e pandemisë, kur ti nuk i bëre ato dot kurrë atëhere kur duheshin bërë, nuk është një shenjë fitoreje.
Të kërkosh që të tensionosh artificialisht situatën elektorale, përmes provokimeve dhe incidenteve të dhunshme si ato gjatë festimeve të Ditës së Verës në Elbasan, nuk është provë superioriteti.
Të kërkosh që të bësh zhurmë përmes thirrjeve të dëshpëruara “Rama ik”, sa në Kavajë, Lezhë, Kamëz a gjetkë, nuk është dëshmi e frymës së fitores. Përkundrazi.
Të gjitha këto dhe shumë prova të tjera, dëshmojnë se Lulzim Basha nuk po punon për fitoren, por po e bën “ditën natë” siç di vetëm ai, për të siguruar me çdo çmim që tani alibinë e humbjes. Tek ky fokusim energjish, fshihet edhe ndryshimi thelbësor, mes një lideri fitues dhe një dështaku të çertifikuar.
Duke luftuar kësisoj kundër njëri tjetrit, bëhet e kuptueshme që Ilir Meta dhe Lulzim Basha janë arsyeja, se përse Edi Rama ndihet kaq i qetë dhe komod, për fitoren e mandatit të tij të tretë qeverisës.
