Presidenti Biden përshkroi Planin e tij tetëvjeçar Amerikan të Punëve prej 2 trilion dollarësh, si një propozim “infrastrukturor”, por nocioni i tij i infrastrukturës përfshin shumë më tepër se përkufizimi tradicional i këtij termi. Së bashku me 621 miliardë dollarë për autostrada, ura, sisteme uji, porte dhe të ngjashme, projektligji do të siguronte 400 miliardë dollarë për “ekonominë e kujdesit” – shërbime të bazuara në shtëpi dhe në komunitet për invalidët dhe të moshuarit – dhe 50 miliardë dollarë për të subvencionuar prodhimin e gjysmëpërçuesve. Dhe lista vazhdon, e gjithë për t’u paguar për mbi 15 vjet nga taksat dukshëm më të larta për korporatat e SHBA. Plani i z. Biden përfaqëson një angazhim jo-apologji për një qeveri më të madhe federale, me përgjegjësi më të mëdha, për të ardhmen e parashikueshme.
Në njoftimin e këtij ndryshimi strategjik, z. Biden ka tre përparësi. Dy të parat janë politike: Ai është në një mendje me opinionin publik, të paktën në kuptimin që 52 për qind e amerikanëve – afërsisht përqindja e votave që fitoi në vitin 2020 – thonë tani se ata preferojnë një qeveri më të madhe që ofron më shumë shërbime, përkundrejt 45 për qind të cilët dëshirojnë një qeveri më të vogël që të sigurojë më pak shërbime, sipas Pew Research Center. Ndërkohë, k undërshtarët e tij republikanë, megjithë kundërshtimin e tyre të parashikueshëm ndaj rritjes së tij të propozuar të taksave, vetë janë zhvendosur në favor të qeverisë më aktive gjatë epokës Trump. Infrastruktura ishte një përparësi edhe për Presidentin Donald Trump, megjithëse e papërmbushur gjatë mandatit të tij, siç ishin tarifat, kontrollet kufitare dhe një buxhet më i madh i mbrojtjes. Vazhdimësia politike për ekonominë laissez-faire është shembur në Shtetet e Bashkuara, transmeton lexo.com.al.
Së treti, dhe më e rëndësishmja, plani i z. Biden adreson nevojat reale, si nga ana e shpenzimeve ashtu edhe nga të ardhurat. Ka shumë detaje që nuk i dimë, dhe projektligji do të ndryshojë në mënyrë të pashmangshme ndërsa Kongresi punon mbi të para miratimit – nëse do të kalojë përfundimisht. Sidoqoftë, për aq sa adreson prapambetjet në mirëmbajtjen e transportit dhe sigurinë e furnizimit me ujë, dhe në parandalimin e ndryshimit të klimës (dhe rritjen e rezistencës së Shteteve të Bashkuara përballë ndikimeve të pashmangshme të klimës), përparësitë janë të shëndosha. Dhe për aq kohë sa paguan për veten, të paktën pjesërisht, duke korrigjuar taksimin e e biznesit, plani arrin një g oditje të dyfishtë për barazinë dhe përgjegjësinë fiskale.
Paralajmërimi – dhe është një çështje domethënëse – është se ekziston një arsye që paraardhësi i z. Biden Bill Clinton dikur u ndie i detyruar të deklarojë se “epoka e qeverisë së madhe ka mbaruar”. Dhe kjo është që publiku u z hgënjye nga politikat e demokratëve të viteve 1960 dhe 1970, ndonjëherë të justifikueshme. Mësimi i qëndrueshëm nga kjo përvojë është që qeveria duhet të bëjë më shumë – nga ato që bën më mirë. Qeveria ka një avantazh krahasues në sigurimin e të mirave publike – arsim, trajnim, rrugë, porte, kërkime themelore – të cilat figurojnë me të vërtetë kryesisht në planin e z. Biden. Sidoqoftë, kur bëhet fjalë për alokimin e kapitalit të investimeve – zgjedhja e fituesve midis industrive alternative, kompanive, teknologjive dhe vendndodhjeve – sektori privat performon zakonisht më mirë. Në zemër të tij, plani i z. Biden zhvendos qindra miliarda dollarë nga sektori privat në sektorin publik mbi teorinë që ky i fundit mund t’i vërë në përdorim më të mirë se i pari. Është një lëvizje e guximshme dhe potencialisht historike, rezultatet e së cilës mund të formojnë të ardhmen e vendit, politike dhe ekonomike, për brezat në vijim./TheWashingtonPost/Lexo.com.al/e.c.
