Nga Josh Rogin/ Administrata e Biden sapo ka nxjerrë rezultatet e rishikimit të strategjisë së saj ndaj Koresë së Veriut, e cila ka për qëllim të hartojë një rrugë përpara për të zgjidhur një nga p roblemet më të vështira dhe më të rre zikshme të sigurisë kombëtare në botë. Por tani që rishikimi ka përfunduar, plani i administratës është në thelb të presë që lideri i Koresë së Veriut Kim Jong Un të bëjë lëvizjen tjetër pozitive, e cila nuk duket se do të ndodhë së shpejti. Për disa, kjo tingëllon si një kthim në politikën e “durimit strategjik” të epokës Obama – thjesht pa e specifikuar këtë.
Në fjalimin e tij për kombin javën e kaluar, Presidenti Biden tha se programet b ërthamore të Koresë së Veriut dhe Iranit “paraqesin k ërcënime serioze për sigurinë amerikane dhe sigurinë e botës”, dhe ai u zotua të punojë me aleatët për të trajtuar të dy rastet. Por në 100 ditët e para, administrata e Biden-it i ka kushtuar burime dhe kapital të jashtëzakonshëm diplomatik ri-angazhimit me Iranin. Nga ana tjetër, diplomacia e lidhur me Korenë e Veriut është përqendruar kryesisht në konsultime me aleatë si Japonia dhe Koreja e Jugut. Ekipi i Biden i zgjati dorën në heshtje Pyongyang-ut në shkurt por nuk mori asnjë përgjigje. Gjithashtu, dy zyrtarë të lartë të administratës më thanë se as regjimi i Kim nuk i është përgjigjur një përpjekjeje të dytë nga Ekipi Biden për të përcjellë rezultatet e këtij shqyrtimi tashmë të përfunduar, transmeton lexo.com.al.
Rishikimi konkludoi, sipas kolegëve të mi në The Post, se politika e SHBA-së do të jetë “të ndiqet një marrëveshje në faza që çon në denuklearizimin e plotë” të Gadishullit Korean – me fjalë të tjera, për të kërkuar marrëveshje të vogla, me faza, sesa një marrëveshje të tipit gjithçka ose asgjë. Sekretarja e shtypit e Shtëpisë së Bardhë Jen Psaki theksoi se qasja e Biden ndaj Koresë së Veriut “nuk do të përqendrohet në arritjen e një ujdie të madhe, as nuk do të mbështetet te durimi strategjik”. Llogaritja politike e administratës Biden duket mjaft e arsyeshme. Konsultimi me aleatët, vendosja e qëllimeve të kufizuara dhe lënia e derës së hapur për diplomaci, të gjitha kanë kuptim. Por ekziston s hqetësim midis disa zyrtarëve, ekspertëve dhe diplomatëve që, në mungesë të ndonjë plani aktiv për të filluar diplomacinë, ekipi i Biden-it po kalon në thelb në një model të njohur të dukjes të angazhuar por që në thelb mbështet në heshtje status quo-në.
Përshtypja se Koreja e Veriut renditet e ulët në listën e përparësive të Biden konfirmohet nga fakti që Shtëpia e Bardhë ka vendosur të mos emërojë – tani për tani – një zyrtar që i është besuar posaçërisht çështja. Një zyrtar i lartë i administratës më konfirmoi se aktualisht nuk ka asnjë plan për të plotësuar rolin e përfaqësuesit special për Korenë e Veriut në Departamentin e Shtetit, i cili mbahej nga Zëvendës Sekretari i Shtetit i atëhershëm Stephen Biegun deri në janar. Departamenti i Shtetit do të emërojë një të dërguar special për të drejtat e njeriut të Koresë së Veriut, tha zyrtari, sepse kjo kërkohet nga ligji. Por derisa të ketë një dialog me Pyongyang, nuk ka nevojë të caktohet një zyrtar kryesor për negociata të tilla, argumentoi zyrtari. Ai shtoi se “Ne nuk kemi nevojë të kemi një person i cili është personi i ngarkuar tani. Unë mendoj se fakti që ne kemi bërë këtë rishikim, që kemi marrë këtë qasje, që jemi duke u angazhuar në këtë, do të thotë se gjërat janë duke punuar mjaft mirë”, transmeton lexo.com.al.
Jo të gjithë janë dakord. Jenny Town, një bashkëpunëtore e vjetër në Stimson Center, më tha se dë shtimi i administratës së Biden për të emëruar një zyrtar të lartë për Korenë e Veriut, d ëmton në të vërtetë shanset e saj për të arritur një negociatë të suksesshme me Pyongyang ose për të bërë progres drejt përmbushjes së objektivave të SHBA. Ajo tha se “Është vërtet për të ardhur keq nëse ata nuk caktojnë një përfaqësues të veçantë. Ata duhet të bëjnë të qartë se kush është përgjegjës për politikën e Koresë së Veriut, sepse tani për tani nuk është e paqartë vetëm për ne, por edhe për Koreano-Veriorët”. Town tha se përgjigja l uftarake dhe shpërfillëse e Pyongyang ndaj komenteve të Biden duhet të na tregojë se Koreano-Veriorët nuk do të kthehen në tryezë në mungesë të ndonjë veprime ose oferte të re nga Uashingtoni përtej gatishmërisë për të folur. Kësaj shtojini mesazhin publik të Sekretarit të Shtetit Antony Blinken se Shtetet e Bashkuara janë duke pritur që Koreja e Veriut të vendosë nëse do të angazhohet dhe kjo përbën një n gërç. Ajo tha se “Administrata mund të thotë në letër se nuk është durim strategjik, por nëse jeni duke pritur që koreano-veriorët të bëjnë lëvizjen e parë, atëherë është në thelb durim strategjik”.
Pavarësisht nga ajo që ju e quani, p roblemi me qasjen e pritjes dhe veprimit më pas është se status quo-ja është e paqëndrueshme. Koreja e Veriut vazhdon të ecë përpara me a rmët e saj b ërthamore dhe programet e r aketave balistike. Kjo do të thotë që k ërcënimi po rritet. Kjo do të thotë gjithashtu që kushtet e çdo negocimi apo marrëveshjeje po p ërkeqësohen për Uashingtonin, pasi Kim grumbullon gjithnjë e më shumë leva. Opsionet e SHBA-së karshi Koresë së Veriut, siç vihet re shpesh, janë të gjitha të k ëqija. Ka pak shanse për t’u kthyer në politikën e administratës së mëparshme të “p resionit maksimal” sepse nuk ka konsensus ndërkombëtar për s anksione të reja. Bindja e Kim për t’u rikthyer në tryezë mund të kërkojë koncesione që vijnë me një kosto politike. Edhe nëse fillojnë negociatat, kjo do të thotë vite diplomacie të vështirë, me rr ezik të lartë dhe me shpërblim të ulët. Është e qartë që administrata e Biden ka disa përparësi të politikës së jashtme dhe se shpenzimi i kohës, burimeve dhe kapitalit politik për çështjen e Koresë së Veriut nuk është një prej tyre. Trump d ështoi me Korenë e Veriut, por të paktën ai u përpoq. Ekipi i Biden do të duhet të përpiqet më shumë, dhe ata do të bënin mirë të vepronin më shpejt sesa më vonë./TheWashingtonPost/Lexo.com.al/e.c.
