Nga Charles Lane/ Kanë kaluar katër muaj që kur Joe Biden zëvendësoi Donald Trump si President dhe demokratët morën kontrollin e Kongresit. Historia më e pa raportuar e tranzicionit nuk është se sa kanë ndryshuar gjërat, por sa nuk kanë ndryshuar. Biden ka sjellë një stil dramatikisht më të denjë dhe profesional në Shtëpinë e Bardhë dhe ka ndryshuar kursin e Trump për klimën, taksat dhe marrëdhëniet me aleatët tradicionalë të SHBA. Ndërkohë, republikanët sulmojnë administratën e tij si një kërcënim i majtë. Të dy palët janë kyçur në beteja të ndezura raciale mbi rregullat e demokracisë amerikane, nga të drejtat e votës deri te zbatimi i ligjit. Rëndësia e këtij momenti mund të matet, megjithatë, nga çështjet për të cilat politikanët nuk po grinden. Në disa fusha kryesore, politikat e Biden ngjajnë me ato që Trump ndoshta do të kishte ndjekur nëse rizgjidhej.
Të drejtat: Për dekada, ulja e kostove afatgjata të Sigurimeve Shoqërore dhe Medicare ishte pjesa e diskutimit të Kongresit dhe medias, me republikanët të udhëhequr nga ish-kryetari i Dhomës Paul D. Ryan duke argumentuar në përgjithësi për shkurtime, por shumë demokratë gjithashtu që bënin thirrje për kursime. Edhe administrata e Obamës ofroi ide për t’i bërë programet të cilat përbënin 45 për qind të shpenzimeve federale në vitin fiskal 2018, më efikase. Duke përqeshur hapur jopopulloritetin e qasjes së Ryan, Trump u zgjodh në 2016 me një premtim për të mos “prekur” të drejtat dhe më vonë nënshkroi një ulje të taksave për uljen e buxhetit duke u tallur me qasjen agresive të republikanëve. Fundi i diskutimit, transmeton lexo.com.al.
Aq e thyer është tabuja kundër zgjerimit të shtetit të mirëqenies, saqë Trump u ndje i lirë të kërkonte “kontrolle” të stimulimit prej 2,000 dollarësh dhjetorin e kaluar; Senatori Mitt Romney propozoi pagesa të reja në para për familjet me fëmijë. Për të qenë të qartë, edhe planet e shpenzimeve të Biden prej 6 trilion dollarësh nuk përfshijnë zgjerimin e Sigurimeve Shoqërore dhe Medicare, të cilat shumë progresistë i mbështesin. Por përfundimi është i qartë: Të lindurit në 1946 arritën moshën e Sigurimeve Shoqërore në 2008 dhe ndoshta nuk do të ketë asnjë rregullim të programit deri në fund të mandatit të Biden në 2025, kur të gjithë 71.6 milion njerëz do të jenë kualifikuar, përveç atyre të lindur në 1963 dhe 1964.
Tarifat: Në 2018, Trump nisi një luftë tregtare kundër Kinës, duke vendosur tarifa të reja që tani ndikojnë në dy të tretat e të gjitha importeve të SHBA nga Republika Popullore, me një normë mesatare prej 19.3 për qind, sipas Peterson Institute of International Economics. Biden i ka mbajtur këto tarifa që nga marrja e detyrës. Një zonë elektorale kryesore demokratike – puna e organizuar – i pëlqen ato dhe tregtia e lirë përballet me një rishikim të gjerë në të dy palët, duke pasur parasysh refuzimin e Kinës për të përputhur angazhimin e SHBA duke modifikuar politikat e saj merkantiliste, transmeton lexo.com.al.
Biden beson se tarifat e Trump ndaj aleatëve të tillë si Bashkimi Evropian parandaluan një front të mundshëm të bashkuar Perëndimor kundër Kinës dhe për këtë arsye po punon për një kompromis për t’i dhënë fund përplasjes tregtare transatlantike që Trump ia trashëgoi atij. Por Përfaqësuesja e Tregtisë së SHBA Katherine Tai ka konfirmuar që tarifat ndaj Kinës të Trump – të miratuara nga administrata ekzekutive në përputhje me një dispozitë të diskutueshme të “sigurisë kombëtare” të ligjit tregtar – do të qëndrojnë për momentin sepse ato forcojnë dorën e Shteteve të Bashkuara në bisedimet e mundshme me Pekinin: “Asnjë negociator nuk heq dorë nga një levë, apo jo?” i tha ajo Wall Street Journal.
“Luftërat e përjetshme”: Biden e përdori në të vërtetë këtë frazë – ekuivalente me “luftërat e pafund” të Trump – në njoftimin e tërheqjes së trupave amerikane nga Afganistani deri më 11 shtator. Kjo është pothuajse saktësisht ajo që do të kishte ndodhur nëse Trump do të zgjidhej, gjë që ndihmon në shpjegimin pse republikanët ngritën vetëm relativisht kundërshtime të lehta. Ashtu si Trump, Biden ka arritur në përfundimin se Shtetet e Bashkuara arritën gjithçka që mundën shumë kohë më parë dhe se prania e trupave në Afganistan po i kushtonte Shteteve të Bashkuara miliarda që mund të shpenzoheshin më mirë për nevojat e brendshme ose interesat më të ngutshme të politikës së jashtme, në vend se lufta kundër terrorizmit, i cili është zbehur. Epiteti i “luftës së përjetshme” të Biden mbart një implikim të “kurrë më”. Të paktën, pasqyron një politikë të jashtme që, ashtu si ajo e Trump, de-thekson konfliktet dhe diplomacinë e Lindjes së Mesme në favor të përmbajtjes së Kinës, transmeton lexo.com.al.
Fakti që politikëbërësit amerikanë mund të konvergojnë në këto politika të gjera nuk do të thotë se ata kanë të drejtë. Përkundrazi, është e rrezikshme të injorosh financat afatgjata të programeve të pleqërisë dhe deficitet federale dhe borxhin në të cilin ato kontribuojnë. Tarifat ndaj Kinës rrisin kostot për konsumatorët e SHBA ndërsa shpesh zhvendosin prodhimin diku tjetër në Azi – duke mos rivendosur vendet e punës në këtë vend. Situata post-SHBA në Afganistan do të jetë e shëmtuar; për gratë nën sundimin e Talebanëve, ndoshta në mënyrë të paimagjinueshme. Një krizë e madhe – një virus i ringjallur, le të themi, ose një inflacion i shfrenuar – mund të përmbysë gjithçka.
Tani për tani, megjithatë, tendencat e brendshme dhe ndërkombëtare po tërheqin Shtetet e Bashkuara drejt një paradigme tjetër nga ajo që mbizotëroi midis fundit të Luftës së Ftohtë dhe zgjedhjes së Trump: më shumë shpenzime për programet e qeverisë së brendshme, më shumë proteksionizëm, më shumë fokus në Azi dhe konkurrencën e fuqisë së madhe. Kjo paradigmë mund të përcaktojë Shtetet e Bashkuara të shekullit 21, nëse shoqëria dhe kultura e saj mund të shmangin përçarjen mbi racën, gjininë, gjeografinë dhe ideologjinë, të cilat i ndezi vitet e Trump, duke zhvendosur debatin politik konvencional. Megjithatë, është një “nëse” e madhe ./TheWashingtonPost/Lexo.com.al/e.c.
