Nga Jehad Abusalim/ Të premten, përgjatë territoreve të okupuara palestineze dhe posaçërisht në qytete të Rripit të Gazës, palestinezët dolën në rrugë për të festuar – duke i rënë burive, duke hedhur fishekzjarre dhe duke ndarë ëmbëlsira. Ata po festojnë një Bajram të vonuar, festa që shënon fundin e muajit të shenjtë të Ramazanit dhe nga e cila u privuan këtë vit për shkak të dhunës brutale të lëshuar në Gaza nga ushtria izraelite. Ata janë në gjendje ta bëjnë këtë për shkak të armëpushimit që hyri në fuqi të premten në mëngjes, duke ndaluar sulmet ajrore izraelite. Për miqtë dhe familjen time në Gaza, armëpushimi përfaqëson fundin e 11 ditëve të dhunës ekstreme dhe gjithëpërfshirëse që vrau të paktën 243 palestinezë, përfshirë 66 fëmijë. Disa po festojnë thjesht mbijetesën fizike. Të tjerë nuk besojnë se ata janë ende gjallë. Familje të tëra u varrosën nën rrënoja. Izraeli rrafshoi ndërtesa të rëndësishme apartamentesh, shtëpi, zyra shtypi, dyqane librash dhe madje klinika shëndetësore.
Për mua, këtu në Shtetet e Bashkuara, armëpushimi i jep fund 11 ditëve agonie dhe mungese gjumi gjatë natës për shkak të frikës nga ajo që do të zgjohem. Unë kam qenë duke kontrolluar vazhdimisht telefonin tim për tekste nga familja ime që konfirmojnë se ata janë ende gjallë. E megjithatë unë e festoj armëpushimin me mëdyshje. Kjo pasi edhe pse i jep fund përkohësisht dhunës spektakolare të 11 ditëve të kaluara, nuk do t’i japë fund dhunës së përditshme në Gaza dhe përtej territoreve të okupuara që ka vazhduar për 73 vjet. Së bashku me palestinezët e tjerë, unë kam qenë i befasuar nga vala e zemërimit global ndaj ushtrisë izraelite dhe solidaritetit me Gaza-n gjatë ditëve të fundit. Por nuk mund të mos pyes veten nëse bota do të largojë tani vëmendjen nga shkatërrimi dhe vdekja e ngadaltë nga rrethimi dhe okupimi i vazhdueshëm, transmeton lexo.com.al.
Për 14 vitet e fundit, një bllokadë mbytëse izraelite ka bllokuar njerëzit në Gaza brenda një zone prej 140 milje katrorë, duke na ndaluar madje edhe nga mallrat dhe furnizimet më themelore. Duke u rritur gjatë kësaj bllokade, vetë kalimi i kohës u ndje i dhunshëm për mua. Ishte dhuna e minutave dhe orëve të kaluara pa energji elektrike, pa akses në ujë të pastër, pa mundësi për të udhëtuar në pjesë të tjera të vendit dhe në botën e jashtme, ndërsa pacientët me kancer vdisnin ndërsa prisnin lejet. Ishte dhuna e kohës që kalonte në izolim në një nga territoret më të dendura të botës. Dy milion njerëz jetojnë aktualisht në Gaza (Kombet e Bashkuara parashikojnë që deri në vitin 2050 popullsia e Gazës do të rritet në 4.8 milion. Gaza është tashmë një nga zonat më të populluara në botë, por kjo do të dyfishojë dendësinë e popullsisë nga afërsisht 13,000 njerëz për milje katrore në 34,000 për milje katrore).
Ishte dhuna e të jetuarit me trauma të forta dhe të zgjatura midis periudhave të bombardimeve. Ndërsa ky armëpushim i fundit po merr formë, palestinezët në Gaza ende nuk janë rikuperuar nga ndikimi traumatik i sulmeve të mëparshme të 2008, 2012 dhe 2014. Unë e përjetova sulmin e vitit 2008 nga dora e parë, dhe madje ndërsa e shkruaj këtë artikull, mbetem i përhumbur në tmerret e saj. Dhe e gjithë kjo është pasojë e përjetimit dhe ri-përjetimit të Nakba – zhvendosjes së detyruar të palestinezëve nga shtëpitë e tyre duke filluar në vitin 1947. Projekti i ndërtimit të shtetit të Izraelit ka përfshirë fshirjen dhe largimin sistematik të një populli të tërë, duke shkatërruar shtëpitë dhe komunitetet tona dhe duke na bërë refugjatë. Në Gaza dhe në të gjithë atdheun tonë, ky proces i shpronësimit të dhunshëm vazhdon edhe sot, pasi Izraeli synon të sigurojë që ai të mbetet një shtet me shumicë hebreje, me tokë maksimale për popullsinë hebreje dhe një minimum palestinezësh. Refugjatët palestinezë në Gaza supozohet se do të harrohen ndërsa jetojnë dhe vdesin të rrethuar dhe nën mbytje, transmeton lexo.com.al.
Por shpërthimi i fundit i dhunës së fortë është gjithashtu provë se përpjekjet e Izraelit për të fshirë palestinezët në disa zona dhe për t’i rrethuar në të tjera, duke shpresuar se do të zhdukemi, ka dështuar. Palestinezët po rezistojnë. Në Sheik Jarrah të Jerusalemit Lindor, ata po mbajnë tokën e tyre. Në kufijtë e Libanit dhe Jordanisë, ata po marshojnë për të drejtën e tyre të kthimit. Në Gaza, ne jemi duke festuar mbijetesën tonë si popull dhe duke shpresuar se bota po zgjohet nga gjendja jonë e rënduar. Ne kemi nevojë për politika që përqendrohen në Nakba si shkakun kryesor dhe që e mbajnë Izraelin përgjegjës për zgjerimin dhe fshirjen e palestinezëve. Një shembull i mirë është Rezoluta 2590, një projekt-ligj që kushtëzon ndihmën për Izraelin me ndërprerjen e shkeljeve të të drejtave të njeriut. Më e rëndësishmja, ne kemi nevojë që bota të vazhdojë t’i kushtojë vëmendje dhe të flasë. Derisa të mbarojë bllokada mbytëse dhe të shohim përgjegjësi për krimet e luftës të kryera kundër popullit të Gazës, liria jonë do të mbetet e paplotë./TheWashingtonPost/Lexo.com.al/e.c.
