Nga Mero Baze
Pesë vjet më parë Kuvendi i Shqipërisë bëri një zgjedhje politikisht korrekte për president, duke zgjedhur përfaqësuesin e një pakice të koalicionit si kandidat për president. Ilir Meta, i cili ngjante i zemëruar ditën që u zgjodh president, pasi po përpiqej të viktimizohej sikur po e merrnin peng, në fakt mbajti peng për pesë vite institucionin e presidentit të Republikës.
Sapo mori mandatin, ai braktisi shumicën dhe theu statusin e presidentit ende pa hyrë në zyrë. Në fushatën elektorale të vitit 2017, ai u shfaq rrugëve të Shqipërisë si gangster që kërcënonte me shoqëruesit e tij strukturat elektorale të kundërshtarëve dhe procesin zgjedhor.
Përtej skandaleve të tij për pesë vite, desha të ndalem tek bilanci i tij si figurë përfaqësuese e Shqipërisë. Ilir Meta do të hyjë në historinë e Shqipërisë, si presidenti i vetëm i këtij vendi që për pesë vite nuk u pranua dhe nuk arriti të marrë ftesë zyrtare nga asnjë vend perëndimor, mik i Shqipërisë.
Ai e nisi dhe mbaroi mandatin, duke bërë vizita private tek miq dhe shok të tij, tek arbëreshë apo të njohur në Kosovë, Mal të Zi e Maqedoni. Ai nuk arriti të vendosë dot asnjë raport normal me asnjë vend të Bashkimit Europian apo Shtetet e Bashkuara të Amerikës, ndërkohë që raportet e Shqipërisë, si me BE, dhe me SHBA, njohën përparim.
Pra ai nuk u refuzua nga SHBA dhe Bashkimi Europian si president i Shqipërisë, por si dikush që nuk e përfaqësonte Shqipërinë në Perëndim.
Si i tillë, ai ka arritur të ketë rekordin më të zi të historisë së presidentëve në Shqipëri, i ngjashëm me bilancin presidencial të Berishës në mandatin e tij të dytë si president, por që ishte vetëm katër muaj.
Ashtu si Berisha u izolua për katër muaj në vitin 1997 në zyrën e tij, Ilir Meta u izolua për plot pesë vite, duke e kthyer institucionin e presidentit në një institucion “non grata” për SHBA dhe Bashkimin Europian.
I vetmi sukses i mëhershëm i tij kanë pas qenë raportet me Greqinë, ku mori dhe dekoratën më të lartë të shtetit grek për të huaj, kur ishte kryetar i Kuvendit, por dhe ato raporte i bëri qesharake, kur promovonte folklorizmat e Sazan Gurit në muret e Presidencës.
Do të mjaftonte vetëm ky bilanc, ky izolim dhe ky përçmim i botës perëndimore ndaj tij, që ne sot të reflektojmë për presidentin e ardhshëm të Shqipërisë.
Çdo figurë politike apo përfaqësues i shoqërisë civile që do të shkojë në atë institucion, duhet të ketë përgjegjësinë e duhur që të riparojë së paku raportet e institucionit të presidentit të Shqipërisë me Perëndimin dhe të heqë emrin e keq të presidentit të Shqipërisë si një figurë anti-perëndimore.
Shqipëria nuk e ka tanimë Perëndimin një ofertë që mund ta zgjedhë, por një detyrim historik. Shqipëria pa aleancën me SHBA dhe Bashkimin Europian është një vend i rrezikuar dhe shqiptarët një komb që mund të sfidohen nga zhdukja.
Tronditja e rendit të ri botëror, pasiguria që krijon ekspansioni i Rusisë drejt Ballkanit dhe sfida e Rusisë ndaj NATO-s, e bëjnë të detyrueshme që Shqipëria të ketë një klasë politike tërësisht pro-perëndimore, pa asnjë ekuivok.
Shqipërinë dhe shqiptarët nuk i mbrojnë dot as cubat, as banditët, as milionerët hajdutë dhe as ushtritë e tyre përkatëse. Garancia e vetme e Shqipërisë dhe kombit shqiptar është Perëndimi, ku SHBA ka rol vendimtar.
Kur themi të gjithë se president më të keq se Ilir Meta mund të mos zgjedhim, duhet të kemi parasysh se e keqja më e madhe e Ilir Metës nuk ishin veset e tij në Shqipëri, dhe as përdhunimi sistematik që i bënte institucionit të Presidencës dhe solemnitetit të tij, por fakti që ai nuk u pranua kurrë nga Perëndimi dhe SHBA.
Ky nuk është thjesht turp për Ilir Metën. Ky ishte turpi i Shqipërisë për pesë vite, që nuk duhet të përsëritet më kurrë.
