Sportisti i njohur Alexandros Nikolaidis ka ndërruar jetë mëngjesin e sotëm pas një beteje 2-vjeçare me kancerin.
Alexandros Nikolaidis1
Pothuajse askush nuk e dinte që Nikolaidis, fitues i medaljeve të argjendit në Lojërat Olimpike, po luftonte me sëmundjen e rëndë. Ai vuante nga një formë e rrallë kanceri e quajtur karcinoma NUT.
Por pas dy vitesh përballje me sëmundjen, ai ka ndërruar jetë ditën e sotme. Pas ndarjes së tij nga jeta, është postuar një mesazh prekës i sportistit në Instagram ku u përshëndet me familjarët, miqtë dhe fansat e tij, ndërsa i referohet edhe dy fëmijëve të tij të mitur.
“Më mbajtët në jetë më gjatë se sa kanceri im agresiv, më dhatë medaljet e artë duke më zgjatur jetën në një kohë shumë kritike kur vajza ime Eleanna ishte 3 vjeçe e gjysmë dhe nuk mbante mend asgjë nga mua. Ndërsa tani ajo është 5 vjeçe e gjysmë dhe do të më kujtojë, të paktën si një kujtim i largët. Ajo do mund t’i tregojë vëllait të saj të vogël dhe do më mbajnë gjallë në zemrat e tyre përgjithmonë”, shkroi ai.
Alexandros Nikolaidis2
Sipas mediave greke, karcioma ka qenë shumë agresive dhe Alexandros Nikolaidis iu nënshtrua trajtimeve të panumërta për ta përballuar.
Madje kampioni i taekëondo-së mori mjekim nga Amerika, por tashmë gjendja e tij ishte përkeqësuar.
Ai pritjet që t’i nënshtrohej një trajtimi të ri, por la dashurën që ditët e fundit të jetës së tij t’i kalonte në shtëpi pranë familjes.
Lajmi për vdekjen e 43-vjeçarit u bë i ditur në një postim në Instagram zyrtar të sportistit.
“Kam vuajtur nga kanceri, por për dy vjet nuk kam thënë kurrë “Pse unë?”,”- shkruhet në postim.
Sportisti iu referuar familjes së tij: “Kam pasur fatin të më dojë gruaja më e mrekullueshme në botë, dhurata ime nga Zoti, siç është emri i saj, dhe kemi një familje të bukur. Ndaj edhe në këtë fatkeqësi që më gjeti, i thashë faleminderit. Më duhej të ngjitesha në këtë mal, duhej ta mbaja këtë barrë unë, jo ata.”
“Dëshira ime e fundit është që këto dy medalje të dalin në ankand dhe shuma e mbledhur t’u jepet strukturave për fëmijë të zgjedhura nga familja ime”, shkruhet në postimin që sportisti e ka përgatitur për tu publikuar para se të ndërronte jetë.
Alexandros Nikolaidis
Postimi tronditës:
Unë do të filloj me këtë klishe, se nëse po e lexoni këtë postim timin tani, ndoshta jam larguar për diku më mirë ose askund.
Për dy vjet kam vuajtur nga kanceri. Me një lloj kanceri kaq të rrallë, karcinomën NUT, që aktualisht nëntë në dhjetë mjekë grekë që e lexojnë, po e dëgjojnë për herë të parë dhe do të nxitojnë ta kërkojnë.
Fatmirësisht, vetë doktori im, i mrekullueshmi Yannis Bukovinas që më kapi për dore në rrugëtimin më të vështirë të jetës sime, e njohu këtë djalë të rrallë dhe bëri gjithçka për të më shpëtuar ose për të më dhënë pak jetë. Ai lëvizi qiellin dhe tokën, për të sjellë ilaçe nga ana tjetër e tokës që unë t’i provoja.
Dy vjet nuk thashë kurrë “Pse unë”? Nuk ka mendim më egoist se ky. I ndodh çdokujt, fqinjit tonë, shokut tonë. Dhe tani kjo u ndodh shumë njerëzve. Nëse vendos një shenjë fati në jetën time, do t’ju them edhe tani, se kam qenë një njeri me fat.
U bekova të realizoja ëndrrat e mia, të qëndroja në podium shumë herë, të nderoja sportin dhe vendin tim, të takoja njerëz nga e gjithë bota, të mësoja respektin, rivalitetin fisnik, vlerat kaq të rëndësishme dhe të përpiqesha gjithashtu t’i zbatoja ato në jetën time.
Unë pata fatin të më donte gruaja më e mrekullueshme në botë, dhurata ime nga Zoti, siç është emri i saj dhe të kisha një familje të bukur.
Kështu që edhe në këtë fatkeqësi që më gjeti, i thashë faleminderit. Më duhej të ngjitesha në këtë mal, duhej ta mbaja këtë barrë. Jo ata.
Në këtë rrugëtim të vështirë, pata fat sepse kisha solidaritetin dhe kujdesin e shumë njerëzve, që shumë herë mendoja se çfarë bëra për të merituar gjithë atë që më ofruan me vetëmohim.
Fillimisht mjeku im, z. Bukovinas, rektori, z. Dimopoulos, që më ndihmuan shumë në fazën e parë të sëmundjes sime, por edhe më vonë, në marrjen e çdo trajtimi sa më të shpejtë. Z. Iliadis kirurgu im, një shkencëtar i shkëlqyer që më përqafoi si baba gjatë operacionit tim shumë të vështirë në mushkëri, Peios, neurokirurgu që më lehtësoi dhimbjet e tmerrshme dhe shumë e shumë të tjerë, nga infermieret deri te mjekët ndihmës, gjithçka që treguan dashuri dhe kjo dashuri më dha forcë.
Dhe së fundi dua të ndalem tek njeriu me një kapital alfa, Alexis Tsipras, ai erdhi në jetën time kohët e fundit dhe më dha miqësinë, ndau shqetësimin e tij vëllazëror, sikur të më kishte njohur gjithmonë. Ai më dëshmoi se gjithçka për të cilën ai dhe e majta qëndron është një qëndrim i vërtetë jetësor. Ai më mbështeti moralisht dhe praktikisht dhe gjithashtu bëri të pamundurën për të më dhënë kujdesin më të mirë.
Unë dua t’u them të gjithëve diçka.
Ju keni pasur sukses. Më ke mbajtur gjallë më gjatë se sa kanceri im shumë agresiv, më dhatë medaljen e artë të zgjatjes së jetës sime në një kohë shumë kritike kur vajza ime Eleanna ishte vetëm 3.5 vjeçe dhe nuk mbante mend asgjë nga unë, ndërsa tani në moshën 5.5 vjeç ajo do të në kujtojë të paktën si një kujtim të largët dhe ajo do të jetë në gjendje t’i tregojë histori vëllait të saj të vogël, në mënyrë që ata të më mbajnë gjallë në zemrat e tyre përgjithmonë.
Miqtë e mi, në këtë jetë ku të gjithë jemi kalimtarë, ajo që ka më shumë rëndësi është se çfarë gjurme lëmë, jo si dhe kur ikim.
Për këtë arsye, nëse jam pacienti i parë i regjistruar me karcinomën NUT në vendin tonë, më lejoni të jem arsyeja për të informuar mjekët dhe pacientët për këtë lloj kanceri i cili nëse diagnostikohet në kohë mund të shpëtojë jetë.
Le të jemi rasti për të forcuar thelbësisht sistemin tonë shëndetësor kombëtar, aq të nënvlerësuar vitet e fundit, për të mos pritur në radhë për një radiografi, për një kimioterapi apo një operacion dhe për të humbur kohë të çmuar, për të ndalur labirintin që kërkon kohë të burokracisë dhe pengesave ligjore kur barnat eksperimentale potencialisht shpëtimtare duhet të miratohen menjëherë.
Nëse vijmë në këtë jetë për një qëllim, unë kam vendosur se cili do të jetë. Të ofroj shpresë përmes asaj që kam arritur në jetën time, nga e mira tek e keqja. Për këtë arsye, dy medaljet e mia të argjendta olimpike, nga Athina dhe Pekini, të cilat i kam fshehur mirë prej vitesh, është koha të dalim dhe të kthehemi atje ku i takojnë, te vlerat universale. Dëshira ime e fundit është që këto dy medalje të dalin në ankand dhe shuma e mbledhur t’u jepet strukturave për fëmijë të zgjedhura nga familja ime.
Nëse shpëtohet qoftë edhe një fëmijë, do t’ia vlejë çdo goditje në kokë, çdo këmbë e thyer.
Kjo është gjurmë që dua të lë në shoqëri, kjo është trashëgimia që dua t’u lë fëmijëve të mi.
