Ndikimi vjen në shumë forma. Për vitin 2022, Financial Times ka publikuar 25 gratë më të fuqishme në botë. Ato janë kontribuese në dimensione të ndryshme.
Oleksandra Matviichuk, një avokate 39-vjeçare dhe aktiviste për të drejtat e njeriut, ka mbledhur me këmbëngulje prova të krimeve të luftës në Ukrainë përmes Qendrës për Liritë Civile, të cilën ajo e drejton. CCL ka regjistruar 27,000 krime lufte nga trupat ruse që nga viti 2022, nga bombardimet e shkollave dhe materniteteve deri te torturat dhe ekzekutimet. Në tetor, organizata e saj mori çmimin Nobel. Matviichuk është përballur me mizoritë më të këqija të kryera kundër popullit ukrainas. Kjo punë është e dhimbshme, e mundimshme dhe thellësisht e nevojshme. Kur kaq shumë kanë mbyllur sytë, ajo ka insistuar që të dëshmojë. Për këtë ajo është një heroinë moderne.
Ketanji Onyika Brown Jackson u bë gruaja e parë zezake që u ngjit në gjykatën më të lartë të vendit në historinë e tij më shumë se 230-vjeçare. Ajo është një frymëzim për vajzat zezake që ëndërrojnë të arrijnë degët më të larta të lidershipit – dhe dëshmi për të moshuarit që avokimi i tyre drejt çlirimit të zezakëve ka sjellë ndryshime vizionare. Por ajo është më shumë se një simbol. Ajo është një mendje e shkëlqyer juridike që përdor ligjin për të lartësuar përvojat e njerëzve të margjinalizuar.
Francesca Bellettinika vazhduar të udhëheqë Saint Laurent, ku ka qenë CEO që nga viti 2013, drejt rritjes së jashtëzakonshme. Saint Laurent arriti një tremujor të tretë të jashtëzakonshëm me të ardhura prej 916 milionë euro, 40 për qind më shumë, dhe ajo e bëri atë pa zhurmë. Nuk ka patur asnjë nga daljet e papritura. Pyeteni se cili është sekreti i një udhëheqjeje të suksesshme ekzekutive dhe ajo do t’ju thotë se është e fiksuar pas ekuilibrit: në tregjet globale, midis kategorive ose në raportet e veshjeve të meshkujve dhe femrave.
Jane Fraser jo vetëm që depërtoi tavanin prej xhami të Wall Street-it kur u bë drejtoreshë ekzekutive e një prej bankave më të mëdha në botë, por ajo e kaloi atë. Që nga marrja e detyrës kryesore në vitin 2021, Fraser ka vazhduar të veshë kostume rozë dhe fustane me lule dhe të mbështesë stilin e lidershipit që prej kohësh e dallonte atë në mesin e një grupi bashkëmoshatarësh të grave që përpiqeshin të imitonin rivalët e tyre meshkuj në një nga klubet më të vjetra të djemve.
“Empatia nuk është shenjë dobësie. . . mund të krijojë një avantazh konkurrues”, shkroi ajo vitin e kaluar. Pothuajse dy vjet më vonë, botëkuptimi i Fraser-it se dallimet duhet të përqafohen dhe jo të shkelen mbi të, po depërton në fuqinë punëtore prej 220,000 personash që ajo drejton. Banka e saj e investimeve, hapi kohët e fundit një qendër në Málaga për të ofruar ekuilibër më të mirë punë-jetë për bankierët e rinj.
Personi që mbikqyr kujdesin shëndetësor në Amerikë nuk është një mjek, por një grua që ka lundruar në sistem si paciente, kujdestare dhe CEO. Në shkurt 2021, mes një pandemie të paprecedentë, Karen Lynch u bë CEO e kompanisë më të madhe të kujdesit shëndetësor amerikan, CVS. Ndërsa pandemia ekspozoi boshllëqet kritike, ajo e bëri kujdesin shëndetësor shumë më të aksesueshëm dhe më të përshtatshëm, e nxitur nga besimi i saj se ne duhet të rimendojmë mënyrën se si e ofrojmë atë duke i vendosur pacientët në qendër dhe duke trajtuar të gjithë pacientin, nga koka te këmbët. Falë udhëheqjes së Karen, CVS është bërë një nga burimet më të besueshme për kujdesin, duke administruar rreth 80 milionë vaksina Covid-19, duke mbështetur mbi 2.8 milionë vizita të pacientëve përmes shërbimit “CVS” MinuteClinic dhe duke u përkushtuar ndaj shëndetit mendor.
Që kur u bë udhëheqësja më e re e zgjedhur në botë, vetëm 34 vjeç, ekspertiza politike e Marin si ish-drejtuese e këshillit bashkiak dhe ministre e transportit dhe komunikimit ka qenë e qartë në qeverisjen e saj vendimtare. Këtë vit ajo ka udhëhequr thirrjet për sanksione kundër Rusisë, ka shtyrë futjen e Finlandës në NATO, ka negociuar me shkathtësi politikat e koalicionit dhe ka vazhduar të drejtojë një përgjigje efikase ndaj Covid-19. Megjithatë, një koleg politikan e quajti atë një “vajzë shitëse” dhe një moderatore mosbesuese e pyeti atë se si funksiononte qeverisja e një koalicioni me në qendër femrat. Marin u përgjigj: Funksionon si në çdo qeveri. Ne kemi takime dhe marrim vendime. Ne nuk takohemi në një dhomë zhveshjeje femrash. Indinjata për videot e festës së saj vërtetoi se jemi më intolerantë ndaj lidereve femra që kërcejnë sesa ndaj meshkujve që mburren se ‘kapin’ femrat.
“Në çdo pozicion në të cilin kam qenë ndonjëherë,” ka thënë Marin, “gjinia ime ka qenë gjithmonë pikënisja.” Le të shpresojmë se refuzimi i saj për t’u nënshtruar me standarde të tilla të dyfishta do t’i ndihmojë ata që më gjykojnë të dalin në ‘pension’ përgjithmonë.
Francia Elena Márquez Mina
Francia Elena Márquez Mina, zëvendëspresidente në Kolumbi, dikur tha se preferon të quhet me emrin e saj të plotë, në mënyrë që të gjithë të dinë mbiemrat e nënës dhe të paraardhësve të saj. Kjo ju tregon gjithçka për këtë grua afro-kolumbiane, e cila edhe si adoleshente u angazhua për mbrojtjen e komunitetit të saj. Ajo pa, në udhëtimin e saj, se në fakt po mbronte të gjithë njerëzimin, format e tjera të jetës dhe planetin Tokë. E madhe është forca e atyre që njohin dhe vlerësojnë origjinën e tyre. Juriste, ambientaliste, nënkryetare, Francia përfaqëson të gjithë njerëzit që janë heshtur gjatë pesë shekujve në të cilët historia e Amerikës është shkruar me gjak të zi dhe indigjen. Prania e saj në skenën politike i tregon botës se ne ekzistojmë, si një denoncim i skllavërisë që na ka shënuar dhe si fara e shpresës sonë për jetë të bollshme në tokë. Zëri i saj lajmëron një të ardhme të ëndërruar nga të parët tanë, ku të gjithë mund të shijojmë me dinjitet shijet më të mira të jetës.
Në janar, pasi Mia Mottley korri një fitore dërrmuese të rizgjedhjes në krye të Barbados, ajo i tha Financial Times se ajo besonte në “udhëheqjen strategjike morale”. Kjo është e dukshme në gjithçka që ajo bën, duke e bërë atë një nga udhëheqëset më të frikshme të brezit të saj. Një avokate e trajnuar në Shkollën Ekonomike të Londrës, Mottley fitoi vendin e saj të parë politik në moshën 28-vjeçare. Në COP26 ajo e bëri të qartë se dështimi i shteteve të industrializuara për të investuar në mënyrë domethënëse për të ndalur ndryshimet klimatike ishte katastrofik për planetin. Fjalimi i saj ishte sa frymëzues aq edhe përulës, dhe qytetarët në mbarë botën u mbërthyen. Këtë vit “Axhenda e saj Bridgetown” për të reformuar sistemin financiar ndërkombëtar ofron zgjidhje reale, praktike. Aftësia e saj për t’i thënë të vërtetën pushtetit është gjithashtu e dukshme në vendlindje, ku ajo mbikëqyri lindjen e Barbados si republikë, duke lënë pas të kaluarën e saj koloniale. Mottley pret që ky mandat si kryeministër të jetë i fundit i saj; çfarëdo që ajo të bëjë më pas, bota është me fat që e ka.
Në COP27 muajin e kaluar, Sherry Rehman dha një rrëfim të fuqishëm të përmbytjeve shkatërruese në Pakistan, duke theksuar padrejtësinë në zemër të ndryshimeve klimatike. “Pazari i bërë midis veriut global dhe jugut global nuk po funksionon,” na tha ajo. Nëpërmjet fuqisë së argumentit të saj, ajo i detyroi vendet e zhvilluara të dëgjonin. Aftësitë e saj negociuese, pragmatizmi i saj në lundrimin e blloqeve që vendet e zhvilluara vendosën në rrugën e saj dhe zëri i saj i fushatës ishin instrumental në përparimin e humbjeve dhe dëmeve në COP27. Autoriteti i saj moral, që përfaqëson komunitetet që vuajnë ndikimet e ndryshimeve klimatike, çoi në marrëveshjen novator për të krijuar një fond që u ka dhënë shpresë të ripërtërirë shumë njerëzve në jugun global. Sherry do të vazhdojë fushatën e saj për drejtësinë klimatike, për reformën financiare globale dhe për fondet jetike të nevojshme për të siguruar një të ardhme për ato pjesë të Pakistanit që do të vuajnë ndikimin e përmbytjeve të këtij viti për një kohë të gjatë.
Ajo ka një buzëqeshje dhe sens humori të jashtëzakonshëm, një gëzim që i kapërcen të gjitha parashikimet. Në fushë dhe jashtë, kur e sheh të sillet me kaq hijeshi, të lë një përshtypje të pashlyeshme. Serena njoftoi se po tërhiqej nga tenisi për t’u fokusuar te familja e saj. Mëmësia shpesh kalon e pavlerësuar, por është gjithashtu e pandashme nga shoqëria: nënat nuk janë luks! Pra, shumë njerëz, veçanërisht gratë, duhet të përballen me vendosjen e përkufizimeve mbi to. Do të jetë një bekim që të dëshmojmë çfarëdo që Serena vendos të bëjë më pas.
Amanda Blanc është një person i zhytur në mendime, i bazuar që është vërtet në harmoni me njerëzit përreth saj. Amanda ka folur në një panel në Samitin Global të Investimeve, për qëndrueshmërinë dhe financat e gjelbra. Ajo foli me pasion për mënyrën sesi ndryshimet klimatike ndikojnë në jetën e njerëzve. Amanda është gjithashtu një mbështetëse e përkushtuar e Klubit 30% dhe u bën thirrje CEO-ve dhe kryetarëve të kompanive më të mëdha në botë të rrisin përfaqësimin e femrave në lidershipin e lartë. Si një nga vetëm një pjesë e vogël e CEO-ve femra në FTSE 100, Amanda kohët e fundit bëri thirrje që objektivat e barazisë gjinore të përfshihen në angazhimet e sistemit financiar për ndryshimin e klimës, duke kërkuar veprim urgjent në COP27. Amanda gjithmonë mendon për njerëzit e tjerë. Ajo është nga Uellsi dhe uellsianet janë krenarë për atë që janë. Amanda ka shumë për të qenë krenare.
Jamie Fiore Higgins ishte një nga bankieret më të vjetra në Goldman Sachs përpara se të largohej në vitin 2016, pas 17 vitesh. Është e rrallë, duke pasur parasysh stimujt financiarë dhe socialë për të qëndruar i heshtur. Por në librin e saj të kujtimeve Bully Market, të botuar këtë vit, Fiore Higgins thotë se kur u bashkua me bankën, ajo gjeti një “ambient racist, seksist dhe intolerant”, një vend ku tregtarët bënin shaka për hartimin e matjeve fizike të analisteve femra. Fiore Higgins, e cila ka katër fëmijë, iu tha të mos fliste për ta në punë; se ajo ishte “shumë nënë”. Një kolege i tha asaj se ajo ishte promovuar vetëm sepse ishte grua. Të tjerët e shanë pasi ajo pomponte qumështin e gjirit për fëmijën e saj dhe la një lopë lodër në tavolinën e saj, kjo pasi ajo ishte këshilluar të mos e bënte në punë. Kur ajo mori një bonus që më në fund i dha lirinë financiare që kishte pritur, ajo u largua. Zyrtarët e Goldman e kanë kundërshtuar llogarinë e saj, por nëse libri i Fiore Higgins i nxit ata të rrisin standardet, ajo do t’i ketë bërë Wall Street dhe bankareve të ardhshme femra, një shërbim të madh.
Rebecca Gomperts di diçka që ne të tjerëve na ka marrë shumë kohë për ta kuptuar: ne nuk e shpëtojmë jetën tonë duke lypur, lutur, debatuar apo marshuar në rrugë me tabela. Ne shpëtojmë jetën tonë duke luftuar absolutisht me gjithçka që kemi. Pas anulimit të vendimit të Gjykatës së Lartë të SHBA-së që siguron të drejtën për një abort, shërbimi i telemjekësisë së Gomperts Aid Access po u ofron grave kujdesin shëndetësor bazë që u mohohet atyre në shtete si Teksasi duke ofruar pilula mjekësore për abort. Edhe para kësaj, mjekja holandeze ka luftuar për vite me radhë për një të drejtë themelore njerëzore, të drejtën e grave për të zgjedhur trajektoren e jetës së tyre. Ajo ka përdorur gjithçka, nga dronët tek varkat dhe posta për t’u ofruar grave akses një abort të sigurt. Përmes punës së saj, Gomperts jo vetëm që po shpëton jetë, por po na ofron një model se si t’i rezistojmë padrejtësisë. Ajo nuk dyshon dhe nuk bën kompromis. Ajo është një plan se si të luftojmë ashpër për jetën tonë.
Në një vend ku shumë gra vuajnë ngacmimet seksuale në heshtje, Rina Gonoi bëri një zgjedhje ndryshe. Me guxim dhe vendosmëri stoike, 23-vjeçarja nisi një fushatë publike këtë verë, duke kërkuar të vërtetën dhe një falje formale nga ushtria japoneze pasi u sulmua seksualisht nga oficerë meshkuj të dehur gjatë stërvitjes vitin e kaluar. Pas disa muajsh ballafaqimesh, evazioni dhe kërcënimesh anonime, Forcat e Vetëmbrojtjes Tokësore pranuan në shtator se pretendimet e Rinës ishin të sakta dhe katër oficerë meshkuj i kërkuan falje asaj personalisht. Mjerisht, rasti i Rinës është vetëm maja e ajsbergut dhe ankesat e paraqitura që atëherë sugjerojnë se përkëdheljet, puthjet e padëshiruara dhe aktet e tjera të ngacmimeve seksuale janë të shfrenuara në një mjedis ku oficeret femra janë ende një pakicë e vogël. Rina thotë se nuk ka pse të jetë kështu. Në moshën 11-vjeçare, ajo u frymëzua kur u shpëtua nga një oficere femër e SDF-së pas tërmetit dhe cunamit të Tohokut të vitit 2011. Puna e saj e ëndrrave u shkatërrua shpejt nga realiteti me të cilin u përball dhe ajo nuk do të ribashkohet me ushtrinë, por ajo shpreson që fushata e saj të përmirësojë kushtet e punës për gjeneratat e ardhshme të oficereve femra. Atyre ajo u thotë: “Nuk jeni vetëm. Ndihesha gjithashtu shumë i vetmuar, por e vetmja gjë që mund të bëja ishte të besoja në veten time.”
Në shtator, një 22-vjeçare nga rajoni kurd veriperëndimor i Iranit mbërriti në Teheran me familjen e saj. Ajo u rrëmbye nga rruga nga “policia e moralit” për mosmbajtjen e hixhabit siç duhet. Herën tjetër që e panë prindërit e saj, ajo ishte në koma. Vdekja e saj më 16 shtator çoi në protesta mbarëkombëtare. Mahsa Amini është shkëndija që ndezi një zjarr në Iran dhe emri i saj do të jetojë përmes lëvizjes që ajo frymëzoi. Vajzat, të rejat dhe aleatët e tyre, përfshirë edhe burrat, e kanë marrë këtë tragjedi dhe e kanë kthyer në diçka të paprecedentë. Ata po protestojnë për të drejtat themelore të njeriut që grave iraniane u janë mohuar për një kohë të gjatë: dinjiteti, autonomia personale trupore, liria për të jetuar të sigurta në vendin e tyre. Shamia nuk është një shtyllë themelore e Islamit. Kur u detyrohet grave, është një mekanizëm kontrolli, qoftë i përdorur nga talebanët në Afganistan, nga udhëheqësit fetarë të Iranit apo në mbarë botën arabe. Arrestimi dhe vdekja e Aminit simbolizonin pushtimin dhe sulmin e qeverisë në hapësirën personale të një gruaje. Në kërkim të lirisë, protestuesit dhe gazetarët janë arrestuar, futur në izolim dhe janë marrë në pyetje. Autoritetet kanë hapur zjarr në rrugë, duke vrarë një numër të pallogaritshëm. Organizatat e të drejtave të njeriut raportojnë për rrahje dhe tortura. Asnjëherë nuk dihet se ku do të çojnë kryengritjet në një shtet autoritar. Por nobelistja iraniane Shirin Ebadi tha se demokracia do të vijë në Iran nga portat që kanë hapur këto gra. Pyetja e vetme është kur.
Paula Kahumbu ka qenë një zë për konservimin për një kohë të gjatë dhe ka bërë punë transformuese. Fushata e saj “Hands Off Our Elephants” tërhoqi vëmendjen ndaj kërcënimit të zhdukjes së tyre në Kenia dhe i bindi njerëzit në një spektër shumë të gjerë, duke përfshirë në nivelet më të larta politike, për të mbështetur ruajtjen. Përpjekjet e saj, së bashku me të tjerët, kanë ndikuar drejtpërdrejt në rritjen e numrit të elefantëve në vendin tonë: popullsia është dyfishuar që nga fundi i viteve 1980. Mbështetja e Paula-s ka krijuar më shumë ndërgjegjësim në komunitetin global për përgjegjësinë që ne të gjithë kemi për ruajtjen e jetës së egër dhe veçanërisht elefantëve. Paula ka aftësinë të shikojë çështjet e ruajtjes në tërësi, të identifikojë prioritetet – ku rreziqet janë reale, ku zhdukja është një mundësi reale – dhe t’i adresojë ato. Shumë njerëz janë në gjendje të bëjnë avokatinë. Ajo është unike në ngritjen e çështjeve dhe ofrimin e zgjidhjeve të mundshme gjithashtu. Ajo është një mendimtare serioze dhe një person pragmatik. Ajo është gjithashtu një pioniere që zgjodhi një fushë që nuk është komode për shumë gra.
Është joshëse të krahasosh praktikën unike të bujarisë së MacKenzie Scott me atë të ish-bashkëshortit të saj, Jeff Bezos. Por një krahasim i tillë është i dobishëm vetëm për të na treguar burimin e miliardave të Scott-it dhe ndoshta për të ndihmuar të kuptojmë se çfarë anomalie e mrekullueshme është ajo. Scott nuk dhuron, ajo jep. Ajo jep bujarisht, me përulësi dhe vetëm me esetë e saj të shkurtra në Medium, të shoqëruara me poezinë dhe letërsinë që kanë formuar dhembshurinë e saj, ka bërë bujë. Me shpejtësi marramendëse, ajo ka dhuruar para që kujtdo i duheshin. Scott e ka përdorur shkrimin e saj për të çuar përpara një vizion të shoqërisë që kërkon më mirën nga të gjithë ne. Eseja e saj që njoftoi grupin e saj të parë të dhuratave ishte e rëndësishme, pavarësisht nga pasuria. Në të, ajo pranoi se akumulimi i pasurisë nuk është një arritje individuale, por kolektive, dhe se fuqia, për rrjedhojë, nuk duhet t’u takojë vetëm atyre që përfitojnë prej saj.
Sarina Wiegman tha se e kanë bërë skuadrën e saj për kampionatin evropian këtë verë duke ndarë një biletë të artë ku shkruhej: “Urime! Ju do të shkoni në Euro!” Ishte një biletë e artë për një verë të artë me një njeri të pabesueshëm dhe një grua të pabesueshme. Sarina luajti mbi 100 herë për Holandën në karrierën e saj dhe ishte menaxhere e tyre kur fituan Euron në 2017. Ajo ka qenë një ndryshim i lojës për ekipin. Ajo është e kujdesshme dhe e kupton saktësisht se çfarë kanë nevojë lojtarët e saj. Aura që ajo ka është kaq e rëndësishme. Përpara finales kundër Gjermanisë, ajo tha: “Nuk kemi pse të fitojmë – thjesht duam shumë”. Efekti që ajo ka pasur në futbollin në këtë vend – trofeu i parë i madh i Anglisë që kur ekipi i meshkujve fitoi Kupën e Botës në vitin 1966 – është i pabesueshëm. Ajo mori përsipër skuadrën vetëm nëntë muaj para Euros. Por ndikimi i saj nuk kufizohet vetëm tek ekipi, një komb i tërë e respekton atë që ajo ka arritur. Ajo është një qenie njerëzore e fortë që ka pasur një ndikim të madh tek gratë. Është një aftësi unike për të pasur atë lloj efekti te kaq shumë njerëz.
Michelle Yeoh ka SUPER PUSHTET! Ajo është e vogël në shtat, por e madhe në talent. Ajo është një interpretuese e detajuar e ndërlikuar, e përgatitur jashtëzakonisht mirë dhe më pas në moment, e hapur si era. Ajo është një ciklon talentesh që më në fund po e merr meritën e saj të merituar. Ajo që shumica e njerëzve nuk e dinë është se ajo është bujare, e butë dhe e sjellshme dhe i do fëmijët, miqtë dhe familjen e saj me të njëjtën egërsi me të cilën performon. Ajo u jep të gjithëve, kudo, të gjitha menjëherë 100 për qind të shpirtit dhe dashurisë së saj.
Romancierja, dramaturgia dhe aktivistja e të drejtave të njeriut Tsitsi Dangarembga është një zë i guximshëm dhe frymëzues në letërsi. Ajo është autorja e librit të parë nga një grua zezake nga Zimbabveja që është botuar në anglisht dhe romani i saj i fundit, ‘Ky trup i vajtueshëm’, u përfshi në listën e ngushtë për çmimin Booker në 2020. Shkrimi i saj mishëron një shqyrtim të palëkundur të çështjeve të vështira, duke përfshirë ndikimin e kolonializmit dhe patriarkalizmit. Një shkrimtare që punon në kryqëzimin e gjinisë, racës, kolonializmit dhe klasës, ajo jo vetëm që tërhiqet nga tregimet, por edhe nga heshtja. Këtë vit, Dangarembga u dënua me burgim me kusht për pjesëmarrje në një protestë paqësore në Harare duke kërkuar reforma politike. Ajo është gjithashtu një luftëtare. Me fjalët e saj ajo e kthen dhimbjen në qëndresë, zemërimin në pushtet dhe padrejtësinë në luftë për dinjitet, barazi dhe liri. Zimbabve duhet të jetë krenare që ka një shkrimtare si ajo.
Billi Eilish, zëri i një brezi
Ishte një kohë kur të ishe grua në muzikë do të thoshte të luftoje për hapësirë dhe legjitimitet, të përpiqeshe të mos veniteshe nën vështrimin mashkullor. Këtë vit, dy nga festivalet më të mëdha të muzikës në botë u kryesuan nga një grua. Billie Eilish u bë një nga aktoret kryesore të Glastonbury dhe Coachella, shtatë herë fituese e Grammy, interpretuese e temës Bond dhe fituese e Oskarit, të gjitha para se të arrinte moshën e ligjshme të pijes në SHBA. Kur Eilish doli në skenën kryesore të Glastonbury, ajo ishte e vogël në sfondin e madh, e veshur me rroba të gjera. E egër dhe e zjarrtë, ajo u këndoi burrave abuzues, Roe vs Wade me emër dhe mbajti turmën multidemografike në ‘ajër’. Më në fund arritëm ta shihnim me një kurorë, duke i bërë të përkuleshin, duke pyetur veten se ku do të shkojë më pas…
Gjysmë duzinë botimesh angleze, të gjitha të botuara në MB në vitet e fundit, francezët kanë ditur për Ernaux për dekada. Tema e saj në shumicën e librave të saj është gjërat e jetës së saj, duke gërmuar kujtimet e saj dhe duke u përpjekur të riprodhojë ndjenjën e të jetuarit me besnikëri absolute. Ajo ka shkruar vëllime të mprehta, shkatërruese për prindërit e saj (Vendi i një burri, Historia e një gruaje ), për efektin avullues të dëshirës (Pasion i thjeshtë), për abortin që ajo pati ilegalisht në 1963 (Një libër që i dha Ernaux çmimin për letërsinë këtë vit). Leximi i saj ripohon se ngjarjet e jetës sonë, të cilat në jetën e dikujt tjetër mund të mos ndihen veçanërisht të rëndësishme, kanë peshë. Kujtimet dhe përvojat tona janë gjithçka që kemi, dhe ne duhet t’i vlerësojmë ato.
Në shfaqjet live, Imhof më shumë i drejtohet kërcimit sesa komunitetit të performancës-artit. Trupat e bukur, në formë me identitete të forta dhe karizmatike janë preferenca e saj. Ndihet gjithmonë prania e modernitetit në punën e saj dhe tërheq një audiencë shumë të re.
Meghan Markle është bërë një simbol i qëndrueshmërisë për shumë gra të heshtura. Konkretisht, për gratë me ngjyrë. Përvoja e saj brenda familjes mbretërore rezonoi me ata që u është dashur të lundrojnë në institucione historikisht të ‘bardha’, elitare, të cilat, në rastin më të mirë, nuk janë ndërtuar me to në mendje dhe, në rastin më të keq, janë armiqësorë me to. Familja mbretërore është një strukturë e mbajtur kryesisht përmes heshtjes dhe bashkëpunimit. Këtë vit ajo lançoi një podcast, Archetypes, ku fokusohet tek ‘etiketat e përdorura’ për të përmbajtur dhe frenuar gratë, duke pasur parasysh çfarë ka duruar nga shtypi. Për komunitetin me ngjyrë në veçanti, ishte e vështirë të shikohej demonizimi i saj nga media dhe publiku britanik. Por, duke e parë atë të vijë në vetvete dhe duke përdorur platformën e saj për të folur për atë që ka rëndësi për të, ka dërguar një mesazh edhe më të lartë se sa mund të kishte menduar.
Personazhi kryesor në një fil të regjisores, Meilin Lee, është një vajzë aziatike-kanadeze 13-vjeçare e rritur në Toronto në fillim të viteve 2000. Historia është në thelb fëmijëria e Domee Shi. Domee është një person guximtar, i guximshëm. Ajo filloi në Pixar si praktikante në vitin 2011, dhe deri në vitin 2018 ajo do të drejtonte një film të shkurtër, Bao, i cili fitoi një Oscar. Me Turning Red ajo ka bërë një film që eksploron se si është të kalosh periodat dhe pubertetin, tema për të cilat të tjerët janë shumë të frikësuar për të folur. Jo vetëm që është gruaja e parë që drejton një film të Pixar, ajo ka bërë një film që duket dhe ndihet vërtet ndryshe nga ata që e kanë bërë më parë. Në vend të ndjesisë së qetë dhe të rrjedhshme të shumicës së filmave CGI, Turning Red ka një ndjesi më të fortë dhe më të freskët. Siç i tha Domee një intervistuesi, ajo ishte “e ngritur me një këmbë në artin dhe kulturën lindore dhe perëndimore”, dhe kjo me të vërtetë shkëlqen. Fakti që bëhet fjalë për një vajzë aziato-kanadeze, me regji të një gruaje aziatiko-kanadeze, është shumë i madh.
