Nga Amanda Ruggeri/BBC
Në gusht 2023, Virgin Galactic nisi fluturimin e saj të parë në hapësirë me turistë në bord. Për klientët që paguajnë, kushtonte 450,000 dollarë. Por Keisha Schahaff dhe Ana Mayers, dyshja e parë nënë-bijë fluturoi fluturuan në hapësirë, pasi fituan vende si pjesë e një programi prej 1.7 milionë dollarësh nga Space for Humanity jofitimprurëse. Me origjinë nga Antigua, ato ishin gjithashtu gratë e para nga Karaibet që hynë në hapësirë. Dhe vetë fluturimi kishte më shumë pasagjere femra nga çdo mision i vetëm në histori.
BBC Travel foli me Keishën dhe Anën për të dëgjuar më shumë rreth këtij momenti historik dhe se si e shohin tani më jetën dhe vetë Tokën.
Pjesë nga intervista:
Keisha, e kuptoj që keni hyrë në konkurs. Pse?
Keisha: Që kur isha fëmijë kam dashur shumë të shkoj në hapësirë. Është diçka që gjithmonë kam dashur ta bëj. Thjesht nuk e dija se si do të futesha në këtë qiell të madh blu, të largohesha nga atmosfera dhe të ngjitesha në errësirën e hapësirës.
Si ndodhi?
Keisha: Po udhëtoja nga Antigua në Barbados me një fluturim të Virgin Galactic. Vajza ime ishte me mua. Dhe pashë reklamën të shfaqej me Richard Branson: ‘Dëshiron të shkosh në hapësirë?’ Dhe unë thashë: “Po!” dhe plotësoj shortin. Për habinë time, disa javë më pas, fillova të merrja korrespondencë nga Home Office dhe Zyra e Astronautëve, zyra e Virgin Galactic, duke më thënë se jam finalist. Pastaj Richard Branson u shfaq në shtëpinë time me një ekip të tërë të madh njerëzish për të thënë: “Ju po shkoni në hapësirë!”.
Ana, çfarë menduat për të gjitha këto?
Ana: Para se Richard Branson të më thoshte se ishte e vërtetë, mendova se mamaja ime ishte mashtruar apo diçka e tillë. Pasi m’u konfirmua, m’u desh shumë kohë për të përpunuar faktin që do të ndodhte në të vërtetë.
Keisha, pse doje që vajza jote të shkonte me ty?
Keisha: Ajo nuk ishte opsioni im i parë! Ishte burri im, por ai tha jo. Në atë moment, as që e dija që vajza ime ishte e interesuar për hapësirën. Kështu, vendosa që do të shkoja vetëm derisa ajo më tha: ‘Mami, nëse kjo është diçka që do të ndodhë në të vërtetë, unë do të shkoj në hapësirë me ty‘.
Cilat ishin pritshmëritë tuaja se si do të ishte hapësira?
Keisha: Unë isha kurioze të shihja vetë, çfarë është hapësira? Çfarë është atje? Ne kemi një ide se si është përmes shkencës, përmes të gjitha fotove, mediave, madje edhe filmave fiktive që ata kanë. Krijon një vend imagjinar në mendje.
Dhe si ishte realiteti?
Keisha: Ishte thjesht një arratisje e mrekullueshme të largohesha nga planeti ynë, një aventurë e madhe. Të shohësh Tokën tonë të ulur atje në këtë qetësi, pikërisht Zen ishte thjesht paqja më e madhe që mund të gjeje atje.
Pra, duket sikur pritjet tuaja janë përmbushur me të vërtetë ose ndoshta janë tejkaluar?
Keisha: Përtej. Përtej. Nuk kam fjalë për të. Do të doja të më pëlqente t’i shprehja fjalët se si ndihesha në të vërtetë për të. Është thjesht i madh.
Po ti Ana? Si ishte të ishe atje lart?
Ana: Mendja ime ishte plotësisht e qetë për herë të parë. Dhe megjithëse nuk kisha pritshmëri, në një farë mënyre ato u tejkaluan. Nuk isha i tronditur nga mënyra se si dukej Toka, por u trondita nga fakti që munda ta shihja atë -në të gjithë lavdinë e saj, me sytë e mi, nga një distancë kaq e madhe.
Përveç tronditjes, çfarë ndjenit kur shikonit përsëri në Tokë?
Ana: Më kujtohet që herën e parë që u ktheva dhe pashë nga dritarja, pothuajse më kapi paniku. Unë isha si, ‘O Zot, kjo është Toka’. Ishte një gjë kaq e madhe saqë për një sekondë, nuk dija si ta përpunoja vërtet. Mendoj se në pamje, ju mund të më shihnit duke mbajtur rripat e sigurimit dhe duke u përpjekur me padurim të dilja sepse ishte si, ah. Ishte thjesht e pabesueshme. Emocionet e mia ishin kudo. Nuk kishte frikë, por kishte shumë konfuzion. Isha sikur, ‘O Zot, a po ndodh kjo në të vërtetë? Kjo është Toka? Çfarë?’ Thjesht po ndodhnin shumë përnjëherë. Por gjithashtu, shumë paqësore.
Keisha: Për mua, ishte me të vërtetë një vend qetësie, një vend lirie, një vend lidhjeje. Shqetësimi im i vetëm ishte se kur vajza ime të mbërrinte atje, ajo do të vinte nga paniku ose diçka e tillë, sepse kjo është diçka në të cilën e vendosa veten time është përgjegjësia ime. Por ajo bëri një punë të shkëlqyer. Ishte vërtet një lidhje shpirtërore dhe një vend shpirtëror. Por unë isha po aq i kënaqur dhe i lumtur kur pashë vajzën time duke e marrë me të vërtetë atë.
Si ju ka ndryshuar si person?
Keisha: Më ka sjellë në një vend më shumë dorëzim, si një dorëzim më i thellë. Sepse, si e gjithë përvoja e të shkuarit në hapësirë, sa më shumë të dorëzohesh në të, aq më shumë kënaqesh me ndjenjën dhe aq më shumë kënaqesh me përvojën. Pra, e mora disi në marrëdhënien time me Anën, ose në ndonjë marrëdhënie, ku thjesht po dorëzohem në të pa asnjë kontroll, pa asnjë pritshmëri, dhe thjesht duke qenë i vetëdijshëm dhe duke parë se si do të lulëzojë, çfarë do të dalë prej saj.
A ka ndikuar në mënyrën se si ju të dy e shihni Tokën në ndonjë mënyrë?
Ana: Ishte diçka që ishte aty. Është shtëpia ime, unë jetoj këtu, kjo është gjithçka që di. Thjesht më dukej pak më pak e rëndësishme përpara se ta shihja Tokën siç duhet. Gjithmonë kam qenë mjaft i interesuar për mjedisin dhe për të gjitha këto, por mendoj se kjo thjesht e përkeqëson atë. Unë e kam parë Tokën dhe kjo është diçka për të cilën duhet të kujdesemi dhe thjesht ta vlerësojmë shumë më tepër.
Keisha: Ne kemi dëgjuar tashmë kaq shumë njerëz që po u thonë të gjithëve që ju duhet të kujdeseni për planetin tuaj, kaq shumë njerëz po mbrojnë këtë. Edhe mua, këtu në ishullin tonë [të Antigua], ndihmoj me pastrimin e plazhit dhe të gjitha këto gjëra. Por duke qenë jashtë dhe duke parë planetin tonë, ndiej edhe më shumë lidhje me të. Dhe duke e ditur se gjërat e vogla që marrim përsipër në këtë jetë, me të vërtetë nuk kanë rëndësi, sepse ne jemi vetëm një grimcë asgjëje në këtë Univers të madh.
Mendova se do të ishte e frikshme, por ishte shumë paqësore. Çdo gjë atje në përtej, mendoj se duhet të jetë e një energjie paqësore, sepse është thjesht paqe që ndjen atje. Ne jemi ata që sjellim frikë dhe të gjitha llojet e gjërave që nuk janë të nevojshme. Ne kemi konfuzionin tonë brenda vetes dhe e përhapim atë me njëri-tjetrin.
Duke qenë se kjo ishte një përvojë kaq shpirtërore, që të ndryshonte jetën për ju të dy, a dëshironi që turizmi hapësinor të ishte diçka që të ishte e arritshme për të gjithë?
Ana: Patjetër që po. Është diçka që duket kaq e çmendur, por është kaq domethënëse. Ju e gjeni veten shumë më emocionues dhe më të hapur se sa mendoni. Është shumë më e thellë nga sa mund të mendoni se është. Dhe unë mendoj se njerëzve të tjerë, nëse u jepet mundësia për ta bërë këtë, do të jetë një përvojë shumë që të hap mendjen, dhe unë patjetër mendoj se kjo është një pozitive e madhe për të ardhmen.
E di që ke thënë se është goxha e papërshkrueshme. Por nëse do të kishte ndonjë fjalë që do të përdorje për të përshkruar përvojën e të parit të Tokës teksa shikon prapa në të, cila do të ishte ajo fjalë?
Ana: Një. Të bën vërtet një. Kjo ju bën të ndiheni shumë të lidhur dhe të përfshirë dhe thjesht pa kufij.
Keisha: Fjala ime do të ishte unitet, por tani po e ndryshoj. Është paqe./M.K-dritare.net
