Editorial vitit 2012 – Nga Mero Baze/ (Ribotim)
Mu kujtua një fjalim i Enver Hoxhës në vitin 1982, ndërsa shpalli Mehmet Shehun poliagjent dhe bëri një tablo sinoptike për rreziqet që i kanoseshin socializmit në Shqipëri. Të gjithë mbajnë mend fjalinë e tij të famshme se “ata, puçistët, donin të eliminonin Sekretarin e Parë, d.m.th mua…” (Të të marrin të keqen shoku Enver, dëgjohet një zë nga salla)… duartrokitje dhe plenumi vazhdon.
Është e njëjta sallë në ndërtesën e Komitetit Qendror të PPSh, ku bën mbledhjet e Grupit Parlamentar Partia Demokratike. Në vend të Enver Hoxhës së frikësuar dhe lodhur nga eliminimet brenda llojit, flet Sali Berisha. Ajo figurantja nga salla, që thotë “të të marrin të keqen…”, është Mesila, pasi atë ka zgjedhur Berisha për të komunikuar në makthet e tij. 30 vjet më vonë, në të njëjtën sallë, Shqipëria ka fatin e keq të ketë në krye të vendit një të sëmurë mendor, që rron me makthet e puçeve dhe tradhtive. Nuk besoj se e kishte aq shumë me Bamir Topin, Spartak Ngjelën dhe mua, se sa me ata që kishte përpara, atë tufë të padenjë delesh, të cilëve ishte duke u thënë të mos u shkonte në mendje ta tradhtonin.
Por pavarësisht kësaj, meqë po ma përmend për herë të dytë emrin në skemat e puçeve që i dalin në ëndërr, dua ta qetësoj për makthet e puçit dhe ta paralajmëroj se ka dhe më keq se puçi…
Ma përmende për herë të parë emrin më 21 Janar. Isha përballë dritares tënde së bashku me disa kolegë gazetarë, por jo me të gjithë ata që ti quajte puçistë. Ishim në punën tonë dhe as na shkonte mendja se tek dritarja përballë ku ti shfryje dhe ulërije të qëllonin në katin e katërt të lokalit të Fidelit se aty ishte ‘shtabi’. Aty nuk kish asnjë deputet socialist. Edi Rama as që e kaloi Urën e Lanës dhe socialistët e tjerë ishin në bulevard. Unë isha aty, si gazetar i thjeshtë, biles si reporter. Rrotull meje veç disa kolegëve të mi të njohur, kishte reporterë të rinj, që as emrat nuk ua di, të cilëve mund t’u kishe rrezikuar jetën nga urrejtja për mua. Dështove të na trembje, dhe me keq akoma dështove të gënjeje mbi masakrën që ne pamë me sytë tanë. Kamera e kolegut tonë, që ishte krah meje, Artan Hoxhës, arriti të filmojë plumbat e banditëve të tu mbi qytetarët e pafajshëm. Vrave në sytë e mi Aleks Nikën, Ziver Viezin, Faik Myrtaj dhe Hekuran Dedën, nga makthi se tek dritarja përballë teje po bëhej një puç. Le tetë fëmijë jetimë, afërsisht sa nipa e mbesa ke vetë, me gjithë ato që të kanë sjellë me vete. Meqë e paske me mua, po të them që ata tetë fëmijë, që le jetimë nga frika e karriges, kanë për të qenë ferri i nipave dhe mbesave të tua, nëse në këtë vend nuk vendoset drejtësia. Unë do të jem në anën e tyre derisa gjaku i prindërve të tyre të lahet me drejtësi. Ti burracak që vret pas dritaresh të blinduara do të kesh një fund më të tmerrshëm seç e përfytyron.
Ti mendon se fundi i botës është “puçi”. Jo, fundi për ty do të jetë më keq. Ti do të shikosh me sytë e tu ç’është drejtësia dhe do të tmerrohesh nga ballafaqimi me krimet e tua. Ty nuk të vrasim, as të përmbysim. Ty do të mundim dhe do të dënojmë. Në mos mjaftoftë për këtë një mandat apo dy, do të mjaftojë jeta e brezit im. Në mos mjaftoftë ajo, do të mjaftojë mosha e fëmijëve të Ziverit, vajzave të Aleksit, djalit të Faikut dhe fëmijëve të Hekuranit, që s’do të të lënë të qetë ty dhe pasardhësit e tu, përfshi këtu Lulëzim Bashën. Ke për ta parë me sy këtë tmerr. Puçi nuk është asgjë.
Përpara se të më klasifikoje si puçist më 21 Janar, nuk le gjë pa bërë. Bodigardi yt, shoferi i gruas dhe tët biri, qëndroi për dy ditë rresht para shtëpisë sime deri në mesnatën që makina ime u dogj në sytë e fëmijëve të mi. Ja thashë zëvendësministrit tënd atë emër, ndërsa një ditë më parë ia kisha dhënë dhe prokurorisë. Është i njëjti emër që u shfaq në shtëpinë e Hekuran Dedës për të blerë gjakun me lek. Nuk kam punë me të, por me tët bir. Tronditjen e tim biri, që pa me sy si ia digjnin makinën për të hakmarrë ndaj babit, nuk ia fal sa të jem gjallë. Por dhe më tej ka të tjerë që nuk ia falin. Ai fantazmë gjobëvënës, që shëtit me çantë në dorë derë më derë, do të provojë atë që kanë provuar viktimat e tij për shkak të pushtetit të babait të tij.
Një javë më pas nuk u mjaftove me kaq, por rrethove me policë kundër vendimit të gjykatës shtypshkronjën dhe redaksinë e gazetës me arsyetimin se të duhej objekti. Kanë kaluar katër vjet dhe aty mban të bllokuar gjithë investimet tashmë të shkatërruara. Nuk të duhet për asgjë ai objekt pasi është prapë bosh dhe sot e kësaj dite. Nuk të duhej gazeta Tema dhe unë aty. Ke shkaktuar një dëm qindra mijëra euro, por gazetën nuk e ke mbyllur dot dhe as mua nuk më zhduk dot nga pasqyra e shtypit. Për fatin tënd të keq dhe Familjes tende, ajo është sot gazeta më e lexuar e hapësirës shqiptare në gjithë botën. Gruaja jote merr vet pronarët e televizioneve të mos lexojnë gazetën Tema çdo mëngjes dhe është bërë objekt barsoletash, pasi gjithë pronarët i binden frikës së saj, por nga ana tjetër më tregojnë dhe panikun e saj nga gazeta dhe kjo më mjafton. Nuk ta fal as financiarisht, as politikisht dhe as moralisht atë sulm të ndyrë familjar.
Më pas ke bërë gjëra dhe më perverse. U ke çuar prindërve të mi fadromat para shtëpisë së tyre, një shtëpi e ndërtuar me leje në truallin e tyre. Ke prishur nga themelet shtëpinë e motrës sime, një shtëpi e ndërtuar me të njëjtin standard leje si komshinjtë e saj, të cilëve nuk ua ke prishur. Ke hequr nga puna çdokënd që është dhe nuk është miku im, mjafton që dikush ta ketë lidhur me mua. Ti sot flet për Enver Hoxhën, por unë nuk di që Enver Hoxha t’i ketë bërë më shumë se kaq ndokujt që e ka konsideruar armik. I internonte apo hiqte nga puna, por fadromat nuk ua çonte tek shtëpia. Ti i ke bërë të gjitha këto dhe tani je shumë i çuditur që me ke sërish përballë.
Je thjesht një plak i mjerë dhe i çmendur për fatkeqësinë e këtij vendi, që do të kesh një fund të keq. Do kujdesem personalisht mos të të gjejë gjë, as të të vrasin apo të heqin qafe, por të rrosh e të shikosh si duhet bërë shteti ligjor dhe drejtësia në këtë vend. Të përballesh me krimet e tua, me të varët e tu dhe me makthet e tua.
Nuk le gjë pa shpikur për të justifikuar armiqësinë tënde dhe sulme e tua të ndyra. Por nuk të ngjit asgjë. Nuk të ngjit pasi ti e di të vërtetën çfarë tërboi Familjen tënd edhe ty. Edhe pse qysh nga viti 2005 marrëdhëniet tona ishin të ngrira, tërbimin tuaj ndaj meje e zgjoi biznesi i djalit tuaj ne Gërdec. Është e thjeshtë se ta kam thënë në sy dhe po ta them publikisht: Yt bir hyri kokë e këmbë në biznesin vdekjeprurës të Gërdecit dhe angazhoi aty rrethin e tij kriminal. Ministrat e tu më ankoheshin mua të të thosha ty nëse di gjë Doktori që Shkëlzeni po merret me armë në Gërdec. E di që i ke problem dëshmitarët dhe përpiqesh t’i nisesh për gjah, por unë jam dëshmitar që yt bir ishte pronari real i asaj ndërmarrje vdekjeprurëse. Punësoi aty burrin e tezes së tij, baxhanakun tënd, që unë e kisha komshi në një pallat, punësoi aty njerëzit e rrethit të tij shoqëror, atë rreth banal që ka ai dhe pastaj i hipi qejfi dhe mori nën kontroll dhe biznesin e dytë, atë të paketimit të armëve kineze drejt Afganistanit. Ti sot je në pushtet me dhunë dhe arrite t’i mbyllësh çështjet një nga një si 26 varret e viktimave. Por siç e shikon, varret po shtohen dhe ato nuk mund të jenë gjithmonë nga e njëjta anë. Kije mirë parasysh këtë meqë bën sikur beson në Zot ti dhe yt bir.
Po ta bëj këtë retrospektivë për të treguar se makthi yt i vazhdueshëm i puçit prej meje, Bamir Topit, Spartak Ngjelës apo kujtdo tjetër, nuk ka të bëjë me ne, por me modelin tënd për partnerët dhe bashkëpunëtorët. Ne e pranojmë se kemi qenë bashkëpunëtorë dinjitozë me ty. Meqë na i përmende të treve emrat, të tre nuk i kemi ngjarë në raportet me ty as njëri- tjetrit dhe asnjërit preje deleve që ke aty në vathë. Unë kam qenë gazetar që kam mbështetur opozitën dhe të kam ndihmuar të dalësh nga bataku ku fute vendin dhe veten pas vitit 1997. Besoj të kujtohet kur të kam gjetur në zyrë me 2 të natës, me dritë të fikur nga frika, me gruan që nuk e dije ku e kishe, me fëmijët që të ishin arratisur në Itali dhe me Genc Pollon në paradhomë që tallej me frikën tënde. Besoj e mban mend kur më ke ngelur në dorë më 1 të natës, natën që Edi Rama u bë për herë të parë kryetar bashkie në Tiranë dhe m’u desh të thërrisja tët bir të të jepte “ilaçin” që të mban Liria në sirtar për tu ngjallur. Nëse nuk të kujtohen të gjitha, mund të t’i kujtoj dhe nuk jam aspak i penduar, që kam ndihmuar të ringrihet në këmbë një opozitë, e cila në atë rrugë që ish nisur mund të dëmtonte të ardhmen e vendit pasi mund të rivendoste një monizëm të ri të ish- komunistëve të ringjallur. Shqipëria u balancua falë ngritjes së opozitës, e cila i mbijetoi jo vetëm pushtetit, por dhe veglave të fëlliqura të tij si Genc Pollo, Genc Ruli, Arben Imami, dhe një shoqërie civile agresive kundër saj, në krye të së cilës shquheshin Mesilërat, Aldorat, Bogdanërat dhe gjithë konsomolasit e rinj, që atëherë Edi Rama i përdorte për t’u argëtuar kundër teje. Nuk kam asnjë pendesë pse të kam ndihmuar të mbijetosh në opozitë, pasi i kam shërbyer bindjes sime se në këtë vend pa kulture opozitare, duhet të triumfojë demokracia dhe jo hegjemonia e një partie. Të njëjtën gjë jam i lumtur që po e bëj përsëri. Kam pasur shumë zgjedhje përveç kësaj. Ashtu si Fahri Balliu mund të isha bërë ortak me tët bir në Gërdec dhe pastaj ti me Jozefinën do thoshit që Tema është gazetë që mbron interesin kombëtar, (nënkupto Familjen), por për fat s’e kam bërë. Mund të heshtja dhe të mos pajtohesha me pushtetin tënd dhe të shikoja punët e mia. Mund të përfundoja dhe me keq, sahanlëpirës si Frangaj apo Fevziu, që më zgjonin që më 7 çdo ditë në vitin 2005 për tu takuar me ty meqë erdhe në pushtet, por i kam ikur me vetëdije atij fati. Zgjodha të qëndroj përballë si zgjedhje personale. Dhe ty të shqetëson pikërisht kjo gjë. Ti mund të pajtohesh dhe të armiqësohesh me Edi Ramën se jeni në politikë. Nuk kam punë me betejën tuaj. Unë kam betejën time me ty dhe të siguroj që të gjallë nuk më mund dot. Vdekja është diçka që nuk e llogaris se nuk më hyn në punë. Të njëjtin makth ke dhe për Bamir Topin dhe Spartak Ngjelën. Me makthin e njerëzve që kanë betejën e tyre personale me ty. Të shqetëson shumë aleanca e mundshme e këtyre betejave me opozitën. Qetësohu. Nuk jetojmë për të marrë hak ndaj teje. Jetojmë jetën tonë. Nuk merremi gjithë ditën me ty. Kemi pjesën tjetër të jetës të mbushur me plot pasione dhe ndodhi. Fiksimi jot si njeri i çmendur pas idesë që ne merremi me ty gjithë ditën, është thjesht një shenjë se je çmendur dhe duhet të vizitohesh për tu shëruar. Ne nuk të vrasim. Ne nuk të rrëzojmë. Nuk të përmbysim. Nuk jemi si ty. Do të mundim dhe të do të dënojmë. Kësaj nuk i shpëton dot. Qetësohu!
