Raporti i presidentit amerikan, Joe Biden, për xhaxhain e tij Ambrose J. Finnegan, një hero i Luftës së Dytë Botërore, i cili u qëllua në një zonë për të cilën ai tha se “dihej se kishte kanibalë”, shkaktoi një sensacion.
Por Joe Biden mund të mos jetë shprehur gabim, duke nënkuptuar se xhaxhai i tij nuk u gjet kurrë sepse ai ra viktimë e kanibalëve. Në vitin 2003, bota mësoi për një incident të ngjashëm, të tmerrshëm në Luftën e Dytë Botërore, ku përfshihej një president i mëvonshëm i SHBA, i cili do të ishte i vetmi nga shokët e tij që nuk do të hahej nga kundërshtarët e tij.
“Incidenti Chichijima” ndodhi në mëngjesin e 2 shtatorit 1944, kur nëntë avionët amerikanë që bombarduan bazën japoneze në ishullin Chichijima, 1000 kilometra larg Tokios, u rrëzuan. Tetë prej tyre u kapën, u torturuan, u ekzekutuan dhe u hëngrën, pasi ishin gatuar, nga garnizoni japonez i ishullit. I nënti, i cili u shpëtua pas luftimeve të ashpra, do të bëhej më vonë presidenti i 41-të i Shteteve të Bashkuara.
Në agim të asaj dite, bombarduesit u ngritën për të shkatërruar bazën e vogël, por të rëndësishme të radios në Chichijima, ndërsa luftimet në Iwo Jima ishin ndezur. Në mesin e pilotëve ishte piloti më i ri në SHBA në atë kohë. 20-vjeçari Xhorxh Bush ishte regjistruar në moshën 17-vjeçare, menjëherë pas katastrofës në Pearl Harbor .
Mbi Chichijima, bombarduesit lëshuan një ferr zjarri, por morën si kundërpërgjigje të njëjtën gjë. Avioni i Bushit mund të ketë bombarduar kullën e komunikimit, por është goditur nga zjarri kundërajror dhe ka shpërthyer në flakë. Bush mendoi se do të ishte katastrofike të përplasej me Chichijima dhe e çoi atë sa më larg në det të hapur, në mënyrë që të përplasej në det dhe të mos kapej. Dhe atje, sigurisht, anijet patrulluese japoneze mblodhën ekuipazhet amerikane.
Bush ishte i vetmi që nuk u kap dhe u la të notonte në një trap të avionit që ishte fundosur. Për pjesën tjetër i priste një fat i tmerrshëm. Një radioman u detyrua të gërmonte varrin e tij, ia lidhën sytë, u urdhërua të marshonte dhe iu pre koka me shpatë. Disa të tjerë u goditën me thikë për vdekje. Një tjetër u rrah me shkopinj derisa dha frymën e fundit, një tjetër u shpua me shkopinj bambuje. Por tmerri ende nuk kishte filluar…
Gjenerali japonez Yoshio Tachibana mendoi se torturat e vuajtura nga ushtarët amerikanë nuk ishin të mjaftueshme. Ai urdhëroi që një prej tyre të vritej dhe të përdoret si mish. Në gjendjen e tij të dehur, ai këmbënguli që ushtarët e tij të provonin se kishin “frymë luftarake të mjaftueshme për të ngrënë mish njeriu”. Dhe kështu ndodhi.
Kirurgët e bazës hoqën mëlçinë dhe muskujt gluteal të ushtarëve dhe ua dhanë kuzhinierëve. Ata, nga ana tjetër, ua shërbyen oficerëve japonezë në pjata me salcë soje, salcë të nxehtë dhe perime. Admirali Kinizo Mori do të dëshmonte më vonë se hëngri mëlçinë e njërit prej ushtarëve amerikanë me shkopinj bambuje dhe salcë soje, duke shtuar se ishte… “i shijshëm” dhe se mendonin se do të ishte “i mirë për stomakun tonë”. Majori Sweo Matoba, i cili ishte ndër oficerët e lartë që kanibalizuan ushtarët amerikanë, më vonë mbrojti veprimet e tyre, duke argumentuar se ata ishin të zemëruar dhe të uritur – pasi furnizimet kishin mbaruar dhe ata ishin duke u rrethuar shumë nga ushtria e SHBA-së.
“Këto incidente,” dëshmoi ai, “ndodhën kur Japonia po përjetonte një disfatë pas tjetrës. Stafi ishte i zemëruar, i dëshpëruar dhe vlonte nga inati i pakontrollueshëm. Ne ishim të uritur. Nuk e di se çfarë ndodhi më pas, por ne nuk ishim kanibalë”.
Ndërkohë i nënti i amerikanëve, Xhorxh Bush, po luftonte për jetën në mes të detit. Kur avioni u rrëzua, ai kishte thënë: “Mendova se kisha mbaruar”. Megjithatë, anijet japoneze që e rrethonin nuk arritën ta kapnin ndërsa avionët amerikanë i sulmuan dhe i shtynë ato.
“Po qaja, po hidhesha dhe po notoja si i çmendur”, kujton Bush. “Unë mund të kisha fituar Olimpiadën atë ditë ashtu siç po përpiqesha të arratisja.” Pikërisht pranë tij u shfaq nëndetësja amerikane Finback dhe Bush mendoi se kishte halucinacione. Aty kamera ka kapur një moment historik: atë të shpëtimit të njeriut që disa vite më vonë do të bëhej presidenti i 41-të i SHBA-së. Në vitet që pasuan, Ushtria Amerikane e ka vulosur çështjen si top sekret, pasi besohej se trauma që do të përjetonin familjet e të vdekurve kur të mësonin se njerëzit e tyre ishin ngrënë nga armiqtë e tyre nuk do të ishte e menaxhueshme.
As vetë Bushi nuk e besonte. Ai pyeste veten “pse unë? Pse jam i bekuari? Pse jam unë i gjalli?” nuk e dinte se çfarë kishte ndodhur në ishull ndërsa ai po luftonte për jetën e tij. Dhe oficerët japonezë që kryen kanibalizëm u ndëshkuan vetëm me dënimin që të mos varroseshin kurrë me nderime ushtarake, pasi kanibalizmi nuk ishte në listën e krimeve të luftës.
Historia u bë e njohur kur shkrimtari amerikan James Bradley e nxori në dritë në vitin 2003 me botimin e librit të tij “Flyboys: A True Story of Courage”. Shkrimtari kujton rrëfimin e Bushit ndërsa ai e dëgjonte në heshtje, me një vështrim të humbur, duke tundur kokën nga ajo që fati i kishte shkruar të mos përjetonte atë ditë, 74 vjet para vdekjes së tij. Pak më vonë u bënë të njohura edhe emrat e amerikanëve të tjerë që nuk u larguan kurrë nga Chichijima.
