Nga Baton Haxhiu/
Një foto familjare, e ndarë publikisht nga Albin Kurti për t’i uruar qytetarëve Vitin e Ri, shkrepur në 2021-shin, në shikim të parë ngjan si një moment i thjeshtë ngrohtësie dhe harmonie.
Në të shfaqen Albin Kurti, gruaja e tij Rita, vajza e tyre, dhe prindërit e Kurtit – një pamje që synon të përçojë atmosferën festive dhe unitetin familjar.
Por, kur kjo foto rikthehet sot, tre vite më vonë, në një realitet ku Rita dhe vajza e tyre vazhdojnë të jetojnë kryesisht jashtë Kosovës, ndërsa Kurti drejton vendin, ajo merr një kuptim tjetër: bëhet simbol i distancës – jo vetëm fizike, por edhe simbolike – mes jetës së tij private dhe pritshmërive të qytetarëve të tij.
Por përtej ngrohtësisë që kjo fotografi përçon, për ata që ndjekin me kujdes historinë personale dhe publike të Albin Kurtit, ky moment ngre pyetje të thella për simbolikën e vendimeve personale të një lideri dhe ndikimin e tyre në perceptimet e qytetarëve që ai përfaqëson.
Në zemër të këtij diskutimi qëndron një episod kyç nga e kaluara: pyetja që Kurti u bëri anëtarëve të partisë së tij për të miratuar martesën me një grua të huaj.
Kërkesa që Albin Kurti bëri para martesës me Ritën, për të marrë mendimin e partisë së tij, është një akt që fillimisht mund të shihet si një shenjë respekti ndaj bashkëpunëtorëve dhe një përpjekje për të harmonizuar jetën personale me pritshmëritë publike.
Por kjo qasje gjithashtu ngre pyetje të rëndësishme për një lider që e ka ndërtuar karrierën e tij mbi pavarësinë dhe fuqinë për të sfiduar normat tradicionale. A ishte kjo pyetje një reflektim i shqetësimit të tij për perceptimin publik në një shoqëri të vogël dhe konservatore si Kosova, apo një pasiguri më e thellë që sugjeron se një lider nuk duhet të kërkojë “leje” për zgjedhje personale që janë thellësisht intime?
Kjo ndjeshmëri për perceptimin publik mund të shihet si njerëzore dhe modeste, por në një mjedis politik ajo ekspozon një varësi të tepruar nga konsensusi kolektiv, madje edhe për çështje që duhet të mbeten private. Sot, kur zgjedhjet e tij personale përçojnë mesazhe simbolike që krijojnë distanca mes tij dhe qytetarëve, ai duket se ka humbur atë ndjeshmëri fillestare për perceptimet e publikut.
Fotografia e Krishtlindjes nuk është vetëm një urim festiv, por një kujtesë e ndarjes së thellë simbolike dhe reale që vendimet e tij personale kanë krijuar me popullin që ai përfaqëson.
Simbolika e distancimit dhe roli i Ritës si intelektuale
Martesa me Ritën, një intelektuale dhe grua me prani të fortë ndërkombëtare, kishte potencialin të përcillte një mesazh bashkëkohor dhe shpresëdhënës për Kosovën. Një grua që mund të ishte një model frymëzues për gratë dhe të rinjtë kosovarë, që mund të promovonte barazinë gjinore dhe një qasje më të hapur ndaj ndërkulturalizmit, është bërë një figurë thuajse e padukshme në jetën publike të vendit.
Përveçse shfaqet në ngjarje ndërkombëtare ose takime diplomatike në Paris, prania e Ritës në Kosovë duket se është reduktuar në minimum, duke lënë një boshllëk të madh në përfaqësimin e saj si një partner strategjik dhe simbolik i një lideri që pretendon të mishërojë shpresat dhe ndryshimin.
Mungesa e Ritës nga jeta e përditshme e Kosovës ngre pyetje: A është kjo një zgjedhje e saj për të qëndruar larg një mjedisi që ajo mund ta konsiderojë kufizues ose përçmues, apo një reflektim i një kompleksi të ndërsjellë, ku as ajo dhe as mjedisi nuk e gjejnë dot gjuhën e përbashkët? Çfarëdo që të jetë arsyeja, ky distancim perceptohet si një largim simbolik nga populli i Kosovës dhe si një dështim për të përdorur fuqinë e saj intelektuale për të kontribuar në zhvillimin shoqëror dhe kulturor të vendit.
Edukimi i vajzës dhe mesazhi për arsimimin në Kosovë
Ndërkohë, vendimi për të edukuar vajzën e tyre në Norvegji përçoi një tjetër mesazh zhgënjyes. Një lider që ka kritikuar vazhdimisht elitat politike për përdorimin e arsimit privat dhe shërbimeve shëndetësore jashtë vendit tani përballet me një paradoks të thellë: zgjedhja e tij për të mos edukuar fëmijën e tij në Kosovë përçon idenë se ai vetë nuk beson se vendi mund të ofrojë një të ardhme më të mirë për brezat e rinj.
Për qytetarët që përpiqen të edukojnë fëmijët e tyre në një sistem arsimor me burime të kufizuara, kjo zgjedhje tingëllon si një ofendim ndaj përpjekjeve të tyre dhe një dëshmi e mungesës së besimit të liderit të tyre në institucionet vendore.
Nëse liderët vetë zgjedhin të largojnë fëmijët e tyre nga Kosova, çfarë mesazhi dërgon kjo për mijëra prindër që luftojnë për të siguruar arsim cilësor për fëmijët e tyre brenda vendit? Arsimi i vajzës së tij në Norvegji, ndonëse një zgjedhje private dhe legjitime për çdo prind të zakonshëm, për liderin e një vendi bëhet një simbol që nënvizon hendekun mes fjalëve dhe veprimeve.
Dy jetë paralele: Kryeministri në Kosovë dhe Rita në Norvegji
Kjo distancë fizike dhe simbolike bëhet edhe më e dukshme nga fakti që ndërsa Albin Kurti jeton në Kosovë, gruaja dhe vajza e tij jetojnë kryesisht në Norvegji. Një lider që udhëheq një vend të vogël dhe me sfida të mëdha duhet të mishërojë idenë e lidhjes së pandashme me popullin e tij. Prania e një lideri nuk kufizohet vetëm në zyrën e tij; ajo përfshin familjen, zgjedhjet dhe angazhimin e tij të përditshëm. Në këtë rast, ndarja fizike dhe konceptuale mes jetës së tij dhe jetës së familjes së tij krijon një distancë që qytetarët e ndjejnë dhe interpretojnë si një mungesë përkushtimi të plotë.
Fotografia e Krishtlindjeve dhe kërkesa e dikurshme për miratimin e partisë janë dy momente që zbulojnë një narrativë të ndërlikuar për një lider që është ndarë midis jetës personale dhe detyrimeve publike.
Nëse atëherë Albin Kurti kërkoi mendimin e partisë për martesën, sot ai duhet të tregojë një ndjeshmëri edhe më të madhe për perceptimet e qytetarëve mbi zgjedhjet e tij personale. Këto zgjedhje nuk janë thjesht private; ato përçojnë mesazhe të fuqishme për shoqërinë që ai drejton.
Për të rikthyer besimin dhe për të kapërcyer distancën që është krijuar, Albin Kurti duhet të ndërmarrë hapa konkretë për të lidhur simbolikën e vendimeve të tij personale me përgjegjësitë e tij publike. Jo vetëm përmes imazheve festive, por përmes veprimeve të qarta që tregojnë se ai ndan realitetin dhe sfidat e përditshme të qytetarëve të tij.
Vetëm atëherë ai mund të rifitojë rolin e një lideri që mishëron jo vetëm vizionin për një Kosovë më të mirë, por edhe angazhimin e sinqertë për të ndërtuar një të ardhme më të afërt dhe të përbashkët me popullin e tij.
