Ka një rastësi kohore që i shqetëson shumë ata që po punojnë për lirimin e Cecilia Sala.
Tre ditë para arrestimit të gazetares, më 16 dhjetor (lajmi u bë i ditur më vonë më 18), në aeroportin e Malpensës u arrestua një 38-vjeçar iranian. Ai erdhi nga Stambolli dhe mbi të ishte varur një urdhër-arresti i Shteteve të Bashkuara: emri i tij është Mohammad Abedini Najafabadi dhe nuk është, për të cituar një burim të inteligjencës, “thjesht një qytetar”.
Ai është një njeri që konsiderohet i afërt me qeverinë e Teheranit, aq sa pas arrestimit Irani protestoi zyrtarisht në qeverinë italiane. Dhe ai akuzohet për komplot për të eksportuar komponentë elektronikë të sofistikuar nga SHBA-të në Iran, duke shkelur ligjet e SHBA-ve për kontrollin dhe sanksionet e eksportit”: amerikanët e akuzojnë atë – së bashku me Mahdi Mohammad Sadeghi, të arrestuar në Shtetet e Bashkuara – se i ka transferuar Gardës Revolucionare iraniane informacione të ndjeshme të teknologjisë amerikane për prodhimin e dronëve.
Të njëjtët dronë që vranë tre ushtarë amerikanë në Jordani janarin e kaluar.
Në bagazhet që kishte me vete kur u arrestua, u sekuestruan dokumente dhe komponentë elektronikë për dronët. Tashmë Najafabadi ndodhet në burg në Busto Arsizio në pritje, nën mbikëqyrje të rreptë, ndërsa pret që Gjykata e Apelit të Milanos të vendosë për ekstradimin e tij.
Nuk mund të thuhet me siguri se ka një lidhje të drejtpërdrejtë midis dy rasteve. Por është e qartë se mënyra se si u arrestua Cecilia Sala dhe mënyra se si e trajtuan më pas iranianët, sugjerojnë se ka një problem: u deshën tetë ditë për të organizuar takimin me ambasadoren dhe për t’i marrë asaj një avokat. E, për momentin ajo ende nuk është vënë në dijeni për akuzat.
Akuza të cilat, sipas burimeve të inteligjencës italiane, nuk kanë të bëjnë rreptësisht me punën e saj si gazetare, por përkundrazi disa takime që kishte gjatë qëndrimit të saj në Teheran.
Në realitet, të gjithëve iu duk thjesht një marifet për ta arrestuar: Sala hyri në Iran me një vizë të rregullt gazetari. Dhe, ashtu siç bën kushdo që shkon në Teheran për të punuar, ajo respektoi rregullat shumë strikte të vendosura nga qeveria.
Prandaj, ndarja e udhëtimit ose nevoja për të udhëtuar me një person të regjistruar: kushdo që shkon në Iran i njeh rregullat, rregulla që Sala i respektonte, siç kishte bërë gjithmonë në përvojat e saj të mëparshme, aq sa asaj iu dha leja për punë.
“Kam gjetur një grua të fortë”, shpjegon ambasadorja Amadei, duke qetësuar mbi gjendjen shëndetësore të gazetares. “Sala është një profesioniste e trajnuar që e njeh mirë Iranin”, thotë ajo, duke konfirmuar cilësinë e punës së reporteres.
Por atëherë pse arrestimi i papritur në hotel, teksa ajo ishte gati të jepte episodin e radhës së podcast-it të saj? Ndër të tjera, pak orë para fluturimit për në Itali? Dhe përsëri: pse këto metoda shumë të ngurta? Pasi ka lejuar takimin me ambasadoren vetëm tetë ditë pas arrestimit. Ashtu si mos zyrtarizimi i akuzave janë sinjale që bota diplomatike dhe e inteligjencës nuk i kanë lexuar aspak mirë.
Inteligjenca po përpiqet të rindërtojë, megjithatë, njerëzit e fundit që gazetarja italiane takoi në Iran.
Postimi i fundit i publikuar ka të bëjë me humoristin më të famshëm në vend, Zeinab Musavi, e konsideruar si një figurë kontroverse, të cilën Sala e ka takuar para se të arrestohej. “Ajo qeshi për ditët e saja në izolim: “Edhe kjo është qesharake?”, “Gjithçka është qesharake”.
“Paraburgimi parandalues ka mbaruar, por gjyqi para drejtësisë islame është ende në vazhdim, prandaj nuk ishte e qartë se ajo do të pranonte të më takonte, i jam mirënjohëse që e bëri këtë”, ka shkruar Cecilia, sikur të ishte pothuajse një parandjenjë.
