Dhimitër Anagnosti është ndarë mëngjesin e kësaj të hënë nga jeta. Ai është konsideruar shumë herë si regjisori më i mirë i kinemasë shqiptare. Jeta e tij është shënuar mes sukseseve, monitorimit të regjimit të kaluar por edhe nga një dashuri e veçantë e cila ka qenë e njohur për publikun, për shkak se bashkëshortja e tij nuk ishte dhe më pak e njohur nga ai vetë, Roza Anagnosti.
Ai pas kamerës dhe ajo një ndër ikonat e ekraneve të kinemasë gjetën dashurinë e tyre për tu bërë një ndër çiftet më të njohura të artit shqiptar.
Sipas kujtimeve të Rozës ata janë njohur gjatë xhirimit të filmit “Toka jonë” e më pas tek suksesi atyre viteve “Komisari i dritës”, ku Roza luante rolin e njohur të Rudinës.
“Ai ka qenë mbështetja ime më e mirë, frymëzimi im, dashuria ime, mbrojtja mua! Ai është gjithçka për mua!”- është shprehur aktorja gjatë një prej përvjetorëve të tyre.
Ishte arti ai që i bashkoi një skenar, një rol, një skenë xhirimi. Aty ku bashkëpunimi profesional shndërrohet natyrshëm në admirim personal, e më pas në një ndjenjë që do të qëndronte e fortë për dekada.
Dhimitër Anagnosti, regjisor i disa prej kryeveprave të kinemasë shqiptare si Lulëkuqet mbi mure dhe Përrallë nga e kaluara, do ta gjente tek Rozi jo vetëm muzën e tij artistike, por edhe bashkëudhëtaren e jetës. Rozi Anagnosti, një nga aktoret më të dashura të ekranit, njihet për interpretimet e saj të thella dhe të vërteta, të cilat shpesh mbartnin një ndjeshmëri që rridhte natyrshëm nga përjetimi i rolit ndoshta edhe falë frymëzimit që buronte nga bashkëpunimi me njeriun që donte.
Së bashku, ata ndërtuan jo vetëm një jetë familjare të qëndrueshme, por edhe një partneritet artistik që sot përmendet me respekt në çdo rrëfim për historinë e artit shqiptar. Në ekran, ishin profesionistë të përkushtuar.
Pas viteve ’90, Dhimitër Anagnosti u angazhua edhe në jetën politike dhe kulturore të vendit, por gjithmonë me Rozi pranë në hije, por e pandashme. Ajo mbeti gjithmonë një shtyllë për të, ashtu si ai për të.
Dashuria e tyre është një shembull i rrallë, që dëshmon se arti nuk është vetëm krijim por edhe lidhje, ndjenjë, frymëzim. Dhe në një kohë kur shumë gjëra janë të përkohshme, historia e tyre mbetet një dëshmi e fuqisë së dashurisë së vërtetë dhe përkushtimit të ndërsjellë.
