Zlatan Ibrahimovic foli për të gjitha. Kampioni i Milan foli për veten e tij në mikrofonat e Sky Sport, i intervistuar nga ish-shoku i skuadrës te kuqezinjtë, Massimo Ambrosini. Më shumë sesa një intervistë, është një bisedë midis miqve. Për të tashmen, por edhe për të kaluarën.
Ndihem si në shtëpinë time në Milanello. Përvoja ime e parë në Milano? Galliani u angazhua, erdhi tek unë në Barcelonë, hoqi xhaketën, u ul dhe tha që nuk do të largohej derisa të shkoja me të… Çfarë shkoi keq te Barcelona? Edhe sot nuk e kuptoj se cili ishte problemi. Nëse nuk dija çfarë të zgjidhja, nuk mund ta zgjidhja atë.
10 vite më vonë, është përsëri në Milano. Pa frikë, por me dëshirën për të qenë pjesë e një sfide të madhe: “Kthimi në Milano? Në vend që të arrij në një ekip, që tashmë është në krye, është më mirë të ngjitesh vetë në majë. Nëse do të kisha frikë, nuk do të kisha nënshkruar. Ashtu si te Manchester United. Atje më thanë se do të humbja, se isha shumë i vjetër. Në kundërshtim me atë që thonë të gjithë.
10 vite më parë kisha një status tjetër, një tjetër ego. Por, sot kam më shumë përvojë. Kur jeni i ri, jeni më shumë ‘rock’n’roll’, tani i kuptoj situatat më mirë. Por, nëse humbet një hap, ose nuk stërviteni mirë, atëherë nuk ia dilni. Varet nga ju, nga mënyra se si e merrni futbollin. Milani aktual po më kupton mjaft mire. Bashkëlojtarët më thonë: na trego rrugën dhe ne do të të ndjekim”.
Ibrahimovic, aktualisht në bokse për shkak të dëmtimit, është i paprekshëm nga Pioli, pavarësisht atyre që do të kishin imagjinuar një përdorim më të kursyer prej moshës: “Unë gjithmonë dua të luaj, është normale. Por, për shembull, në Europë trajneri Pioli më tha: Ju do të luani 45 minuta. Unë e respektoj atë. Kam një përgjegjësi para shokëve të mi të skuadrës dhe duhet të ndihmoj trajnerin. Ndiej shumë përgjegjësi, kjo më pëlqen”.
Pyetja e zakonshme: ku mund të shkojë ky Milan, i cili, pas 9 javësh kampionat po mbizotëron çuditërisht në Serie A. Ibrahimoviç është realist: Skuadra është e uritur, dëshiron të ketë sukses. Ne po bëjmë mirë. Nuk duhet të kemi vetëm ëndrra, por të luajmë mirë në të njëjtën kohë. Motoja e përditshme duhet të jetë: si të bëhem më mire, sepse kam një qëllim. Pra, ekipi duhet të bëjë më të mirën e mundshme, sepse është shumë i ri dhe ka ndjenjën për të fituar diçka. Tani nuk duhet të relaksohemi. Të gjithë të mbajnë mend vetëm ndeshjen e fundit. Ne nuk jemi si Interi apo Juventusi, që kemi kaq shumë lojtarë të fortë. Ne jemi një ekip i ri, disa nuk janë të gatshëm për të luajtur çdo ndeshje, të tjerëve po iu mungon diçka. Na u desh të fitonim me forcë për të shkuar në Europë, por ekipi nuk është mësuar me këtë. A mund të synojmë Champions League? Unë mendoj kështu…
Më shumë rreth marrëdhënies së tij me ekipin dhe personalitetit të madh që ka: Nëse gjej njerëz që gjithmonë thonë po, nuk më pëlqen. Nuk ka pse të jetë kështu. Duket sikur jam një shef, por krahasimi është i rëndësishëm. Ata thonë se nuk është e lehtë të luash me mua, por ky është një mentalitet fitues. Ti i bën gjërat për të fituar. Unë bëj presion, po, unë kërkoj shumë. Te Milani kërkohet shumë, nëse nuk fiton, marrin një tjetër. Nëse bën një pasim të mirë, është normale për mua, përndryshe nuk do të ishe këtu. Unë e ekzagjeroj? Prej kësaj jam akoma këtu dhe kam fituar atë që kam fituar. Pas kësaj do të ketë një arsye. Jo shumë arrijnë të qëndrojnë gjatë në këtë nivel. Dikush mund ta marrë keq ose mirë, por në këtë nivel ju mbijetoni, ose ju hanë. Dhe unë zgjodha të ha…
Çfarë do të bëjë Ibrahimovic pas futbollit? Unë nuk e di, kam dy fëmijë… Edhe atyre iu bëj presion, sepse duhet të kuptojnë se si funksionojnë gjërat. Disiplinë, respekt, sakrificë, punë. Trajner? Nuk mendoj kështu. Të jesh trajner është stresuese, duhet t’u jap urdhra lojtarëve, sepse ata nuk do të ishin në gjendje të bënin gjërat që unë bëra.
Kur do të ndalojë së luajturi futboll? Ibra përgjigjet: Varet nga trupi. Shikoni Tottin; ai mund të vazhdonte, nuk i mungonte cilësia. Kush vazhdon, pavarësisht gjithçkaje, e bën për egon. Unë shkova në Amerikë, sepse nuk isha i sigurt se mund t’i bëja gjërat që bëra më parë. Isha realist, ndaj nënshkrova me Milanin për gjashtë muaj.
Pra, këtu është sfondi: para nënshkrimit të zgjatjes së marrëveshjes me Milanin, në verë, Ibrahimovic kishte vendosur të largohej nga futbolli: Pioli më pyeti se çfarë doja të bëja. Unë iu përgjigja: Jo, nuk vazhdoj. Mjaft. Familja ime është gjithashtu e rëndësishme. Unë jam këtu vetëm, është një sakrificë. Për gjashtë muaj është mirë, por jo edhe një vit tjetër. Pioli më tha: Mirë, të respektoj, mirë. Të nesërmen biseduam përsëri: Jo, nuk është aq e thjeshtë. Nëse qëndron, këtu do të jetë diçka tjetër. Jo, unë kam vendosur të dal në pension. Harrojeni kontratën, në këtë moshë nuk është e rëndësishme… Pastaj, diçka ndryshoi. Unë nuk doja të pendohesha. Telefonova Milanin dhe vendosa të vazhdoj. Por, në fillim vendosa: Jo, nuk do të qëndroj edhe një vit. Tashmë, te Manchester United mendova ta lija futbollin. Isha 35-36 vjeç. Pas dëmtimit ndryshova mendje. I thashë vetes që të vazhdoja derisa të mbaja. Kush jam unë pa futboll? Kur nuk bëni atë që keni bërë për 25 vite, nuk është e lehtë. Isha gati të vazhdoja, sepse ndihesha dhe ndihem ende shumë mirë. (Telesport.al)
