Nga Natalia Antonova/ Fenomeni i përshkruar tani si “anulimi i kulturës” nuk është i ri – qoftë për qëllime fisnike apo për ato m izore, ai ka një histori të gjatë. Është pjesë e natyrës njerëzore të g jykojnë njerëzit e tjerë, për të mirë apo të k eq. Por në një epokë të komunikimeve në internet, është e lehtë të mendosh më të k eqen për një person që nuk e ke takuar kurrë dhe të vendosësh që ata janë të k ëqij bazuar në një video ose koment – edhe nëse ata janë thjesht, si shumica prej nesh, të papërsosur. Dhe është gjithashtu e lehtë, rezulton, që aktorët e k ëqij të a rmatosin vetë këto ndjenja. Kjo është ajo që ndodhi me vendimin e fundit të Amnesty International për të hequr statusin e “të b urgosurit të ndërgjegjes” d isidentit rus Alexei Navalny pasi një fushatë e d yshimtë me email solli në dritë deklaratat e tij të kaluara k senofobe. Vendimi inkurajoi p ropagandistët e Kremlinit që mbulojnë çështjen e Navalny dhe ai u ka dhënë trolleve dhe id iotëve të dobishëm të përshkruajnë si Navalny ashtu edhe këdo që e mbështet atë, si n azistë. Që nga fillimi, Amnesty duket se e kuptoi se ishte vënë në lojë – dhe organizata tani po kryhen një rishikim të asaj që ndodhi. Por d ëmi është bërë.
Fushata e d ezinformimit kishte gazetarë me reputacion që sugjeronin se Navalny kishte filmuar një herë një video që krahasonte migrantët myslimanë me “b uburrecat”. Në kontekst, sidoqoftë, duket më e mundshme që ai t’u referohej posaçërisht t erroristëve, pasi ai bëri komentet ndërsa tregonte në një fotografi, të njohur menjëherë për rusët, të Shamil Basayev dhe të tjerëve të përfshirë në v rasjet e atëhershme në Beslan. Navalny ka m ohuar disa nga qëndrimet e tij të së kaluarës, duke pohuar se Rusia ka nevojë për një qëndrim më të a shpër ndaj migracionit. Ishte gjithsesi një video e k eqe, e p apëlqyeshme – dhe u bë në kontekstin e v ërejtjeve të tjera n acionaliste nga Navalny, i cili filloi karrierën e tij politike duke besuar se n acionalizmi ishte një antidot i mirë për lëvizjen politike të Presidentit Vladimir Putin. Ky është një mendim që ai e ka moderuar që atëherë, por ishte gjithmonë një mendim thellësisht i d yshimtë. Megjithatë, Navalny thjesht nuk mban nivelin e u rrejtjes që i atribuohet. E gjithë kjo po ndodhte ndërsa Navalny ishte ulur në Matrosskaya Tishina, një nga b urgjet më f amëkeqe të Rusisë, duke pritur transferimin në një koloni p enale pasi i mbijetoi një përpjekjeje të t merrshme h elmimi, duke u rikuperuar në Gjermani dhe duke u kthyer në Rusi pas trajtimit. Navalny e dinte që ai do të ndalohej dhe gjithsesi zgjodhi të shkonte në shtëpi, transmeton lexo.com.al.
Prapa në Rusi, fushata a nti-Navalny ka qenë edhe më efektive – edhe kur qindra mijëra njerëz dolën në p rotestë për a rrestimin e tij. U dredha deri në kockë ndërsa shikoja një video të rusëve të zakonshëm që uronin v dekje dhe v uajtje për Navalny. Askush nga njerëzit që u intervistuan nuk mund të tregonin se çfarë k rimi kishte bërë Navalny, saktësisht – përveç murmuritjeve të paqarta rreth tij dhe rehatimit në Perëndim. P ropaganda e shtetit dhe ajo e procesit g jyqësor kishte bërë punën e saj mbi këta njerëz – njerëz që dukeshin shumë të lodhur, shumë të s hqetësuar për mb ijetesën e tyre të përditshme, madje edhe të konsideronin të provonin një burim alternativ të lajmeve ose thjesht të shihnin deri në fund të a kuzave kundër Navalny. Unë kam miq në rajonin Vladimir, ku është marrë videoja, dhe ku ndodhet kolonia p enale e Navalny. Ka shumë kisha të mrekullueshme përreth, por infrastruktura është e t merrshme, v arësia nga d roga është një p lagë lokale dhe mjekët a nkohen se “optimizimi” b urokratik i mjekësisë, në fakt, po s hkatërron kujdesin shëndetësor. E gjithë kjo po ndodh, sigurisht, ndërsa të pasurit e Rusisë, elitat që mbështesin Putin-in, po kryesojnë disa nga p abarazitë më të k ëqija në botë.
Të shikosh njerëzit duke s hkelmuar Navalny ndërsa ai ishte tashmë poshtë ngriti pyetjen: A mund ta “anuloni” me të vërtetë dikë që është “anuluar” tashmë, gati i v rarë nga qeveria e tij dhe i t allur nga shumë bashkatdhetarë të tij? Unë nuk mendoj kështu. Tani, Navalny ka kapërcyer shumë prej kategorive që njerëzit janë përpjekur t’i faturonin atij gjatë viteve. Unë mund ta imagjinoj lehtë atë duke qeshur me f rikën e Amnesty. Por gjithashtu, nuk ka nevojë ta bëjmë Navalny një lloj shenjtori tani. Në fakt, asnjë d isident nuk është një shenjtor dhe nuk duhet të kërkohet kurrë që të jenë të tillë. Merrni parasysh Nelson Mandela, i cili u zhvesh nga statusi i tij si i b urgosur i ndërgjegjes përsëri në 1964, pasi mbrojti d hunën e organizuar politike gjatë g jyqit të tij f arsë. Është diçka e çuditshme për të lexuar sot, duke marrë parasysh faktin që Mandela në fund të fundit u kurorëzua si një shenjtor – dhe thuhej se ishte shumë i i rrituar prej kësaj. Shenjtëria publike është një m ohim i njerëzimit dhe nëse e kaloni jetën tuaj duke l uftuar për njerëzimin – dhe duke ditur se sa e s hëmtuar mund të bëhet l ufta dhe si mund të mbulohen duart me g jak – do të b ezdiseshit edhe kur të trajtoheshit si një shenjtor, transmeton lexo.com.al.
Merrni parasysh gjithashtu fatin e Aleksandr Solzhenitsyn, një d isident i guximshëm sovjetik, shkrimtar, fitues i Çmimit Nobel për Letërsi dhe ish i b urgosur politik, i cili ra në dashuri me qeverinë e Putin-it në pleqërinë e tij sepse donte të shihte një Rusi të restauruar – dhe ishte zgjedhur me shpejtësi nga Moska. Solzhenitsyn hodhi poshtë t otalitarizmin, por ai besonte se Rusia post-sovjetike mund të dilte nga k rizat e ndryshme vetëm përmes një figure a utoritare. Ai ishte gjithashtu një n acionalist që besonte, për shembull, se Ukraina nuk duhet të kishte marrë kurrë pavarësinë e saj nga Rusia. Të menduarit me të m eta k atastrofike? Sigurisht. Mjafton të fshish trashëgiminë e Solzhenitsyn? Jo. E vërteta e të qenit një d isident politik është se askush nuk fillon në atë rrugë duke dashur të jetë një m artir i lavdishëm dhe i përsosur. Epo, disa njerëz e bëjnë, por ata priren të ndryshojnë korsi shumë shpejt. Realiteti i a shpër i jetës së d isidentit nuk është për tepër romantikun. Të jesh një d isident i vërtetë do të thotë të ushqehesh në nofullat e qeverisë dhe më pas t’i shikosh ata të të s htypin dhe të të rimojnë. Unë e kam vëzhguar këtë proces që po i ndodh Navalny për vite me radhë. Unë kam parë se si p olicët i s htrembëruan brutalisht krahët pas shpinës dhe vunë re grimcat e d himbjeve në fytyrën e tij. Kam parë a nkthin dhe t rishtimin në sytë e tij ndërsa një gjykatë b urgosi vëllain e tij, Oleg Navalny, në thelb duke e marrë atë si p eng të qeverisë.
Unë kam parë Navalny të rritet nga dikush që dukej i shkëlqyeshëm dhe o portunist në rastin më të mirë, në një njeri të gatshëm për të vënë fjalë për fjalë gjithçka në dispozicion – karrierën, familjen, jetën – sepse ai u lodh nga mënyra se si shteti rus m ashtron dhe p oshtëron njerëzit e tij: vetë të njëjtët njerëz me pamje të ng rysur që qëndrojnë në rrugët e një qyteti të vogël, duke i b ërtitur një gazetari se si Navalny “shpresoj ta pësojë”. F atkeqësia na ndryshon të gjithëve, në mënyra që mund të jenë edhe të mira edhe të k ëqija. Disa njerëz s hkërmoqen, dhe disa ngurtësohen në çelik. Disa njerëz bëhen të h idhur, dhe disa bëhen më të dashur. Shumica, mendoj se kombinojnë h idhërimin dhe mirësinë – thjesht sepse njerëzit kështu priren të funksionojnë. Është shumë herët për të treguar se si do të vijojë kapitulli i fundit në e kzistencën interesante dhe të t merrshme të Alexei Navalny dhe si mund të ndikojë kjo tek ai. E vetmja gjë që mund të them me besim është se ishte qartësisht ndërgjegjja e tij ajo që e bëri atë të r efuzonte rrugën e lehtë. Ndërgjegjja e bëri atë të kthehej në Rusi. Dhe nëse ai nuk është i b urgosur i ndërgjegjes, askush tjetër nuk është./ForeignPolicy/Lexo.com.al/e.c.
