Nga Katrina vanden Heuvel/ Plani i guximshëm i shpëtimit i Presidentit Biden prej 1.9 trilion dollarësh është lavdëruar me të drejtë. Si liberalët, ashtu edhe konservatorët kanë sugjeruar se kjo shënon fundin e epokës konservatore që Ronald Reagan nisi 40 vjet më parë. Por megjithëse presidenti i ri meriton mirënjohje për politikën e tij të brendshme, kur bëhet fjalë për iniciativat e politikës së jashtme, epoka e re duket me intuitë si e vjetra.
Ekipi i politikës së jashtme të Biden – shembuj të kuruar me kujdes të eshtablishmentit – thotë zakonisht të gjitha gjërat e duhura: Bota ka ndryshuar; k rizat e reja – e mergjenca klimatike, pandemia globale, r ënia s hkatërruese ekonomike, k orrupsioni d ëmtues dhe p abarazia – kërkojnë vëmendje; ringjallja e demokracisë sonë dhe rregullimi i ekonomisë sonë janë përparësi kryesore. Amerikanët janë “me të drejtë të s hqetësuar”, vuri në dukje Antony Blinken më 3 mars në fjalimin e tij të parë të madh si sekretar i shtetit, “për ndërhyrjet e zgjatura u shtarake të SHBA jashtë vendit”. Presidenti ka theksuar adresimin e k rizës klimatike, duke u bashkuar përsëri me marrëveshjen e Parisit, duke emëruar ish-sekretarin e shtetit John F. Kerry si të dërguarin e tij për ndryshimin e klimës dhe duke i bërë temat e klimës qendrore në takimin e tij të parë të aleatëve, transmeton lexo.com.al.
Por pikëpamjet e vjetra të eshtablishmentit ruajnë kontrollin e tyre në politikën e jashtme të Biden. Presidenti thotë se “e vërteta e thjeshtë është se Amerika nuk ka mundësi të mungojë më në skenën botërore”. Biden vjen në detyrë ndërsa Shtetet e Bashkuara janë të përfshira në veprime u shtarake në disa vende, duke u përballur me Rusinë në kufijtë e saj dhe Kinën në Detin e Kinës Jugore dhe duke mbajtur rreth 800 baza në të gjithë botën, koleksioni më i madh për një vend në historinë botërore. Do të duhet një ndryshim i fortë i përparësive dhe angazhimeve, një rimendim thelbësor i sigurisë kombëtare, për të nxjerrë Shtetet e Bashkuara nga forca i nerciale e këtij angazhimi të institucionalizuar në skenën botërore. Dhe indikacionet e hershme janë se ekipi i politikës së jashtme të Biden nuk po kërkon saktësisht për daljet.
Shtetet e Bashkuara kanë qenë në l uftë në Afganistan për 20 vjet me një kosto prej mijëra jetësh dhe triliona dollarësh. Si presidentë, Barack Obama dhe Donald Trump premtuan t’i japin fund l uftës, por l ufta vazhdon. Më në fund, vitin e kaluar Trump arriti një marrëveshje me Talibanët për të hequr të gjitha forcat e SHBA deri në 1 maj 2021. Tani, administrata e re po ofron çdo tregues se Biden do t’i mbajë trupat në Afganistan përtej këtij afati. Ekipi i Biden ka vënë shpresat e tij në një përpjekje për të d etyruar një zgjidhje të negociuar që do të çojë në një qeveri të përkohshme, një kushtetutë të re që garanton lirinë e fjalës dhe të drejtat e grave dhe zgjedhje të reja. Para se të vonojë tërheqjen, Biden do të këshillohej të lexonte serinë e Letrave të Post për Afganistanin, që detajon se si Shtetet e Bashkuara vendosin përsëri dhe përsëri shpresat e tyre në dritat e rr eme në fund të tunelit. Pas dy dekadash, Biden nuk duhet të bjerë në një premtim tjetër për një zgjidhje magjike. Ka kaluar me kohë koha për të prerë lidhjet dhe për të ikur, transmeton lexo.com.al.
Diku tjetër, zotimi i fushatës së Biden për të ringjallur marrëveshjen bërthamore të Iranit është lëkundur falë një mosmarrëveshje rreth asaj se cili vend do të bëjë hapin e parë. Ai premtoi të ringjallë rolin e Kongresit në zhvillimin e l uftës, por më pas urdhëroi – në atë që disa senatorë dhe përfaqësues demokratë d ënuan si shkelje të Rezolutës së Fuqive të L uftës – një sulm ndaj strukturave iraniane në Siri. Biden nuk ka treguar asnjë nxitim për të tërhequr 900 trupat amerikane në Siri, një vend sovran që ne e p ushtuam pa leje. Rishikimi i programit tonë të v rasjeve me dronë do të forcojë shënjestrimin e tij por nuk do ta përfundojë atë.
Dhe ndërsa Biden ka premtuar në mënyrë të përsëritur se Shtetet e Bashkuara nuk do të përfshihen në ndryshimin e r egjimit, ai ka mbështetur s anksione d obësuese kundër Venezuelës që janë krijuar qartë për të p ërmbysur qeverinë. Një raport i Kombeve të Bashkuara muajin e kaluar detajonte kostot e t merrshme njerëzore dhe u bëri thirrje Shteteve të Bashkuara dhe aleatëve të saj të lejojnë Venezuelën të blejë ilaçe, vaksina dhe ushqim. Raportuesi arriti në përfundimin se fushata për të përmbysur qeverinë venezueliane “shkel parimin e barazisë sovrane të shteteve”, transmeton lexo.com.al.
Në të njëjtën kohë, Biden po p ërplaset rr ezikshëm me Rusinë dhe Kinën. Në javët e ardhshme, administrata thuhet se planifikon të h akmerret për s ulmet kibernetike të vitit të kaluar ndaj infrastrukturës kibernetike të SHBA – për të cilën Rusia pretendohej se ishte përgjegjëse – me më shumë s anksione ndaj Rusisë dhe veprime k landestine kibernetike kundër institucioneve të shtetit rus. Siç shkruan Anatol Lieven, kjo ndoshta do të nxisë s ulmet kibernetike të p ërshkallëzuara nga të dy palët. Ndërkohë, Blinken i ka quajtur marrëdhëniet me Kinën “prova më e madhe gjeopolitike e shekullit 21”, me administratën që po përgatitet jo thjesht për t’u përballur me kinezët ekonomikisht dhe ideologjikisht, por edhe u shtarakisht, në Detin e Kinës Jugore.
Si mund të përqendrohen Shtetet e Bashkuara në k ërcënimet e reja – k riza e klimës, pandemitë globale, p abarazia marramendëse – ndërsa mbështesin l uftëra të pafundme, qëndrime ndërhyrëse dhe qëndrime të vjetruara të L uftës së Ftohtë? Biden mezi ka qenë në zyrë për 50 ditë dhe stafet e tij të politikës së jashtme janë akoma duke u vendosur në zyrat e tyre. Por amerikanët janë gati për ndryshim. Pesha inerciale e përparësive të vjetra të politikës së jashtme është tashmë e dukshme. Mbetet për t’u parë nëse njerëzit e Bidenit kanë dëshirë ose vullnet për të na nxjerrë nga llumi./TheWashingtonPost/Lexo.com.al/e.c.
