Nga David Brooks/ Kjo ka qenë një nga javët më të qeta në politikën e fundit amerikane. Ligji i ndihmës Covid-19 që sapo u miratua është një nga pjesët më të rëndësishme të legjislacionit të jetës sonë. Siç shkruan Eric Levitz në revistën New York, e pesta e familjeve më të v arfra do të shohin të ardhurat e tyre të rriten me 20 për qind; një familje prej katër personash me një prind që punon dhe një prind të papunë do të marrë 12,460 dollarë përfitime. V arfëria e fëmijëve do të përgjysmohet. Ligji shtrihet përtej lehtësimit të Covid-19. Ka një miliard për programet e shërbimit kombëtar. Fermerët zezakë do të marrin mbi 4 miliardë dollarë në atë që duket si një hap drejt dëmshpërblimeve. Ka një zgjerim të madh të subvencioneve të sigurimeve shëndetësore. Shumë nga këto ndryshime, si kredia për taksën e fëmijëve, mund të bëhen të përhershme.
Siç Michael Hendrix i Institutit Manhattan shënon, Amerika shpenzoi 4.8 trilionë dollarë në dollarët e sotëm duke l uftuar L uftën e Dytë Botërore. Gjatë vitit të kaluar, Amerika ka shpenzuar mbi 5.5 trilionë dollarë për të l uftuar pandeminë. Në një epokë të p olarizuar, legjislacioni është shumë popullor. Tre të katërtat e amerikanëve mbështesin ligjin, përfshirë 60 për qind të republikanëve, sipas një sondazhi të Morning Consult. Anëtarët republikanë të Kongresit votuan kundër tij, por partia republikane nuk tregon interes për ta kthyer këtë në një b etejë të madhe partizane. Ndërsa fillova ta shkruaj këtë shkrim të enjten në mëngjes, faqja kryesore e Fox News kishte vetëm dy histori mbi ligjin e ndihmës Covid dhe dhjetra për gjëra të tilla si familja mbretërore dhe anulimi i kulturës. Në një farë mënyre, Joe Biden fiton pikë kur promovon politika progresive që do të gjeneronin u lërima nëse promovoheshin nga një President Sanders ose një President Warren, transmeton lexo.com.al.
Ky moment është si në vitin 1981, agimi i R evolucionit Reagan, ndonëse për arsye të kundërta. Nuk është vetëm se qeveria po shkon në një drejtim të ri, por është se e gjithë paradigma e rolit të qeverisë në jetën amerikane po zhvendoset. Biden nuk po shkakton zhvendosjen e këtyre pllakave tektonike, por ai po i hip ato. Reaganizmi ishte përgjigjja e duhur ndaj stagflacionit të viteve 1970, por Bidenizmi është një përgjigje e ndjeshme ndaj një grupi krejt të ndryshëm të p roblemeve ekonomike. Si shembull krahasues: Sipas një ekipi studiuesish të udhëhequr nga Raj Chetty, në 1970, 90 për qind e 30-vjeçarëve po fitonin më shumë sesa kishin prindërit e tyre në atë moshë. Deri në vitin 2010, vetëm 50 për qind e bënin këtë. Në historinë amerikane ekzistonte një premisë që nëse do të punonit shumë do të fitonit siguri ekonomike. Kjo nuk është aq e vërtetë për mijëvjeçarët dhe gjeneratën Z, ose shumë njerëz të tjerë në të gjithë Amerikën. Këto realitete kanë krijuar një klimë të ndryshme emocionale që pandemia e ka zmadhuar – një klimë pasigurie dhe precariteti. Këto realitete kanë prodhuar gjithashtu një r evolucion intelektual.
Supozohej, madje vetëm një dekadë më parë, që Fed nuk mund të shtypte para vetëm pa mbështetje. Supozohej se qeveria nuk mund të mblidhte borxhe të mëdha pa nxitur i nflacionin dhe d ëmtuar kostot e pagimit të b orxhit. Të dyja këto shqetësime janë kundërshtuar nga një numër i madh mendimtarësh. Ne kemi parë vite të b orxhit të lartë dhe politikës së lirë monetare, por i nflacioni nuk ka ardhur. Pra, k ufizimet janë hedhur mënjanë. Tani po përjetojmë politika monetare dhe fiskale që do të ishin të paimagjinueshme një dekadë më parë. Ky është si momenti kur partia republikane braktisi konservatorizmin fiskal për shtytjen e ekonomisë së furnizimit – e cila përfundimisht u shndërrua në ulje taksash të pamend për të pasurit. Roli i qeverisë po ripërcaktohet. Tani ekziston një supozim se qeveria duhet të ndërhyjë për të ulur pasigurinë ekonomike dhe p abarazinë. Edhe republikanët si Tom Cotton dhe Mitt Romney, për shembull, po përgatisin një plan për të rritur në mënyrë aktive pagat për punëtorët amerikanë, transmeton lexo.com.al.
Ky nuk është socializëm. Kjo nuk është qeveria federale që merr kontrollin e lartësive komanduese të ekonomisë. Kjo nuk është një b andë programesh për të frenuar fuqinë e korporatave. Besimi i amerikanëve në qeveri është ende i ulët. Ky është Shteti i Transferimit: qeveria rishpërndan shuma m asive parash duke shkurtuar çeqe tek njerëzit dhe duke pasur besim se ata i shpenzojnë ato në mënyrat e duhura. Të dy palët po përshtaten me paradigmën e re. Me erën mbi shpinë, demokratët po konkludojnë se vendimi i Biden për të shmangur partinë dypalëshe për të kaluar një paketë lehtësimi është më i mirë se përpjekjet e Barak Obamës për ta tërhequr atë. Nuk e di nëse obstruksionizmi do të zhduket, por sigurisht që duket se do të minimizohet.
Kushtet e këqija ekonomike e shtynë partinë republikane larg libertarianizmit të Milton Friedman dhe drejt p opulizmit të Donald Trump. Republikanët kanë mësuar se në këtë epokë të re është marrëzi të l uftosh demokratët në politikën e rishpërndarjes, por ata mund të fitojnë zgjedhje vetëm l uftuar l uftërat e kulturës. Siç vëren Yuval Levin i Institutit Amerikan të Ndërmarrjeve, ne mund të shohim një ristrukturim të politikave pa një rirreshtim partiak sepse republikanët kanë gjetur kaq shumë mënyra kulturore për të tërhequr votat. Jam i s hqetësuar për një botë në të cilën ne shpenzojmë para të huazuara pa mbështetje. Titulli skeptik në artikullin përfundimtar të para-pensionimit të kolumnistit të madh të ekonomisë në Washington Post Steven Pearlstein bëri jehonë për mua: “Në parajsën progresive të demokratëve, huazimi është falas, shpenzimet paguajnë për veten dhe normat e interesit nuk rriten kurrë”. Por p abarazia në të ardhura, v arfëria e përhapur e fëmijëve dhe preferenca ekonomike janë p roblemet e kohës sonë. Vlen të rre zikosh për të trajtuar të gjitha këto. Në fillim Biden dukej si kapitulli i tretë i epokës së qendrës së majtë Clinton/Obama. Por kjo është diçka e re./NYT/Lexo.com.al/e.c.
