Nga Ian Bateson/ Në Gjermani, politika supozohet të jetë e mërzitshme. Gjithçka në lidhje me sistemin – federalizmi i saj i kalibruar me kujdes, mbështetja për Bashkimin Evropian dhe theksimi i koalicioneve dhe konsensusi – është llogaritur për të mbajtur jetën publike sa më të qëndrueshme të jetë e mundur. Në kushte normale funksionon mjaft mirë – edhe nëse shpesh i vë të huajt në gjumë. Por më pas erdhi pandemia. Covid-19 e ka përmbysur vendin në mënyra që asnjë ekspert nuk mund t’i ketë parashikuar ndonjëherë. Shkalla e infeksionit po rritet. Qeveria është ulur mbi një grumbull të papërdorur me miliona vaksinash ndërsa gjermanët bëjnë zhurmë për dozat. Sk andalet e korr upsionit janë duke u shfaqur në partinë qeverisëse, Kristianë-Demokratët, si vrimat që fusin ujë në një anije që po fundoset. Në muajin e gjashtë të bll okimit, pak ënaqësia dhe zh gënjimi po ziejnë – ashtu si edhe klasa politike po përballet me detyrën për të gjetur një pasardhës të Kancelares gjermane Angela Merkel.
Gjërat nuk dukeshin aq ke q një vit më parë. Në fillim të pandemisë, Gjermania fitoi përgëzime ndërkombëtare për gjurmimin e saj të përpiktë të kontakteve, bllokimet e hershme dhe mbështetjen bujare për kompanitë e prekura. Sidomos kur krahasohet me përgjigjen ka otike të administratës Trump, Gjermania shkëlqeu me efikasitetin e saj teutonik dhe mendjen e shëndoshë. Por ndërsa variantet e reja të virusit u përhapën dhe ndërsa theksi i politikave u zhvendos në adaptim fleksibël dhe shpërndarje të shpejtë të vaksinave, Gjermania u pengua. Tani vetëm 14.6 për qind e popullsisë ka marrë të paktën një dozë vaksine, krahasuar me 33.5 për qind në Shtetet e Bashkuara, 46.7 për qind në Britani dhe 61.3 për qind në Izrael. Disa nga vendimet e marra nga autoritetet gjermane janë shqetësuese. Vaksina AstraZeneca e prodhuar në Britani – një përbërës kyç i përpjekjes evropiane të vaksinimit – u aprovua në fillim vetëm për njerëzit nën 65 vjeç, pastaj për të gjithë, më pas u tërhoq, u rivendos dhe u miratua përfundimisht për njerëzit mbi 60 vjeç. Vetëm ndjekja e rregullave nuk duket më si mënyra më e mirë për t’u marrë me pandeminë, transmeton lexo.com.al.
Vi ktima më e shquar politike e rrë mujës është Kancelarja Angela Merkel. Kjo nuk ka qenë kurrë më parë më e qartë se në fund të muajit të kaluar, kur Merkel u detyrua të kërkojë falje dhe të kthejë k ufizimet e reja për festën e Pashkëve që ajo kishte njoftuar vetëm 34 orë më parë. Gjermanisë i duhej doemos një strategji e re. Numri i rasteve po rritej, disa gjermanë po planifikonin të shkonin për t’u argëtuar në Spanjë dhe k ufizimet po liroheshin, jo forcoheshin. Megjithatë, 15 orë negociatash të Merkel me guvernatorët e 16 shteteve të Gjermanisë prodhuan ku fizime që nuk mund të funksiononin në praktikë. Edhe udhëheqësit që ishin pajtuar me ta po shfuqizonin pjesë të tyre vetëm disa orë pasi ishin njoftuar. Midis guvernatorëve të pabindur ishte Armin Laschet, kreu i ri i Kristianë-Demokratëve të Merkel. Ishte një lloj shkëputjeje e hapur politike e pashembullt në politikën gjermane.
Dë shtimi për të vendosur “rosat e partisë” së saj në radhë e paraqiti vetë Merkelin si një rosë të çalë. Planet e Merkel për të hequr dorë përpara zgjedhjeve të vjeshtës kanë qenë të njohura prej kohësh, por tani ajo arritur më në fund datën e skadimit të saj politik. Ajo nuk është më titani politik që ishte në 2015 kur kapërceu kundërshtimin politik për të mirëpritur 1.2 milion refugjatë dhe migrantë në Gjermani dhe u bë një figurë kryesore e rendit demokratik liberal. Tani ajo duhet të kalojë orë të tëra duke negociuar me guvernatorët dhe më pas t’i thërrasë ata në TV kombëtar për t’u përpjekur t’i bëjë ata të bëjnë punën e tyre. Këto dë shtime, të kombinuara me disa anëtarë të parlamentit që merrnin shpagime për sigurimin e kontratave qeveritare për pajisjet mbrojtëse personale, kanë baltosur markën tregtare të Kristianë-Demokratëve. Tani votuesit janë të prirur të shohin partinë e Merkel si pjesë e pr oblemit. Në një intervistë televizive kombëtare, një Merkel e ac aruar ndjeu nevojën për t’i kujtuar partisë së saj se ata nuk kishin asnjë “të drejtë automatike” për të drejtuar vendin, transmeton lexo.com.al.
Megjithatë, pasardhësit e ardhshëm të Merkel po shkojnë edhe më k eq. Ministri i shëndetësisë po përpiqet të shpjegojë jo vetëm pse vendi po vuan nga një mungesë e dozave kur një nga vaksinat më të dëshirueshme u zhvillua në Gjermani – por edhe pse vendi po mbetet aq prapa në marrjen e dozave (përgjigja duket të jetë një shumicë ku fizimesh tepër burokratike, duke përfshirë një zgjerim të ngadaltë të vendeve të vaksinimit dhe dës htimin për të ndaluar mbylljen e qendrave të vaksinimit në fundjavë dhe pushime). Ndërkohë, udhëheqësi i CDU Laschet mendoi për disa arsye se ishte një ide e mirë për të provuar dhe ulur ku fizimet e Covid-19 edhe pse gati gjysma e gjermanëve mbështesin masa më të ashpra. Ai që atëherë është përshtatur, duke mbështetur nocionin e përcaktuar në mënyrë të paqartë të “lockdown bridge”, por këto ga bime politike kanë bërë që anëtarët e partisë së tij të mbështesin rivalin e tij kryesor, guvernatorin bavarez Markus Söder. Sikur një bavarez nga jugu konservator të kishte udhëhequr aleancën drejt fitores elektorale, lëvizja mund të dukej më pak e dë shpëruar.
Rënia e konservatorëve në sondazhe dhe rezultatet rekord të ulëta në dy zgjedhje rajonale kanë bërë që koalicionet kombëtare që më parë ishin të pamendueshme të dukeshin papritmas të mundshme. Por kjo duket se siguron që kushdo që do marrë vendin e Merkelit në vjeshtë do të jetë shumë i zënë me përpjekjet për të shuar zj arret e brendshme politike dhe për të menaxhuar koalicione të brishta për të mbushur rolin e saj në skenën botërore dhe në politikën gjermane. Për fat të ke q, një gjë që pandemia duket se ka treguar është se duhet një Kancelar i fortë për të bërë që sistemi burokratik i Gjermanisë të funksionojë. Dhe duket se vendi nuk do të ketë një të tillë për ca kohë që do të vijë./TheWashingtonPost/Lexo.com.al/e.c.
