Nga Mattia Ferraresi/ Italianët nuk prisnin që Mario Draghi të drejtonte vetëm qeverinë – ata donin që ai të shpëtonte vendin. Në shkurt, kur ish-kreu i Bankës Qendrore Evropiane u zgjodh si Kryeministër i Italisë, njerëzit shpresonin se ai do të përdorte reputacionin e tij legjendar për të përshpejtuar një plan vaksinimi të ngadalë, për të zbutur rënien ekonomike, për të negociuar me Bashkimin Evropian për paketën e rimëkëmbjes nga një pozicion i forcës dhe për të reformuar një prej sistemeve politike më të parregullueshme përreth. Por pritjet e mëdha shpesh çojnë në z hgënjime të mëdha. Në më shumë se dy muaj, Draghi duket se ka humbur vrullin, duke mos arritur të përfitojë nga fryma e rrallë e unitetit kombëtar që rrethoi emërimin e tij. Italia, një nga vendet e g oditura më shumë nga pandemia, është ende mbrapa në administrimin e vaksinave.
Më 13 mars, komisioneri i sapoemëruar për u rgjencën e Covid-19, Gjenerali Francesco Paolo Figliuolo, paraqiti një plan për të filluar administrimin e një mesatareje ditore prej 300,000 dozash në ditë, deri në 500,000 doza nga mesi i prillit. Asnjë nga këto qëllime nuk u përmbush kurrë. Më k eq, doli që Italia ka vaksinuar kryesisht njerëz të gabuar, ndërsa ka lënë pas të moshuarit. Ky d ështim ndihmon në shpjegimin pse Italia kishte një normë më të lartë v dekjesh muajt e fundit krahasuar me vendet fqinje. Më 20 prill, komisioneri për u rgjencën tha se kategoritë më të prekshme “nuk janë të mbuluara nga vaksina në një proporcion që garanton sigurinë e tyre”. Megjithatë qeveria urdhëroi përsëri rihapjen e shumicës së aktiviteteve ekonomike në 26 prill. Vendimi ishte një “rr ezik i llogaritur” bazuar në të dhënat në dispozicion, tha Draghi, megjithëse qeveria nuk ka specifikuar se cilat janë ato prova. Andrea Crisanti, profesor i Parazitologjisë Molekulare në Kolegjin Imperial në Londër tha se “Ky është një veprim historik i ma rrëzisë”, transmeton lexo.com.al.
Arsyeja e qartë prapa rihapjes është politike. Liga e e kstremit të djathtë, një aleat thelbësor i qeverisë së Draghi, ka bërë p resion për të zbutur k ufizimet, duke kanalizuar z emërimin e pronarëve të restoranteve dhe pronarëve të bizneseve të vogla që p rotestuan kundër bllo kimit dhe u pë rplasën me policinë. Draghi, një teknokrat i shkëlqyer, theksoi mos krijimin e një qeverie teknokratike, por një qeverie politike. Kjo e la atë në anën e partisë p opuliste të udhëhequr nga Matteo Salvini, ndërsa dy forcat e tjera të mëdha që mbështesin qeverinë në Parlament – Lëvizja Pesë Yje dhe Partia Demokratike – janë humbur në g rindjet e tyre të brendshme. Draghi është përfshirë tani në manovrimet politike të shkollës së vjetër dhe po shtyhet përreth nga aleatët e a caruar dhe udhëheqësit lokalë. Gianni Del Vecchio shkroi në një artikull të ashpër në HuffPost Italy duke k ritikuar pavendosmërinë e Draghi se “Diçka nuk është në rregull”.
Mënyra se si Draghi trajtoi çështjen AstraZeneca nxori gjithashtu në pah distancën midis pritjeve dhe realitetit. Pavarësisht provave se rastet e r ënda të mpiksjes së gjakut janë “shumë të rralla” dhe “përfitimet e vaksinës në parandalimin e Covid-19 tejkalojnë rre ziqet e efekteve anësore”, Italia vendosi të pezullojë administrimin e saj për disa ditë, duke nxitur hezitimin ndaj vaksinës në një vend që tashmë po shihte hezitim të vaksinave. Një nënsekretar në Ministrinë e Shëndetësisë vlerësoi se deri në 20 për qind e popullsisë italiane do të refuzojnë përfundimisht vaksinën AstraZeneca. Për të qenë të qartë, disa vende evropiane, përfshirë Gjermaninë dhe Francën, pezulluan përkohësisht vaksinën AstraZeneca për të njëjtat arsye. Por qëllimi i zgjedhjes së Draghi ishte aftësia e tij për të marrë vendime të pavarura, të bazuara në prova, pa u përkulur para p resionit politik ose fqinjëve të fuqishëm të Italisë, transmeton lexo.com.al.
Pastaj kemi edhe pozicionin e Draghit mbi çështjet ndërkombëtare. Kohët e fundit, ai e quajti papritur Presidentin turk Rexhep Tajip Erdogan një “di ktator”. Ndërsa deklarata e guximshme mund të jetë e lavdërueshme në parim, a ntagonizimi i një aleati të NATO-s mund të mos jetë i mençur në planin afatgjatë. Tani për tani, është e vështirë të mos e lexosh atë si një tërheqje strategjike nga shqetësimet e brendshme. Plani i rimëkëmbjes i negociuar me Komisionin Evropian, i cili sapo u miratua nga Parlamenti, duket se nuk i plotëson gjithashtu ato që duhen. Ekonomia e Italisë u tkurr me 9 për qind në vitin 2020 dhe vendi është përfituesi më i madh i fondit të rimëkëmbjes së Gjeneratës së Ardhshme të BE. Por nga ana pragmatike, 222 miliardë euro, plus 30 miliardë nga huazimet e veta, vështirë se do ta ristartojnë vendin. Qeveria vlerëson se ekonomia do të rritet me 3.6 pikë përqindje deri në vitin 2026 dhe punësimi do të rritet me 3.2 pikë përqindje, që do të thotë se Italia do të vazhdojë të jetë në vendin e dytë nga fundi në Bashkimin Evropian për sa i përket punësimit, pak mbi Greqinë.
Në karrierën e tij të gjatë, Draghi u specializua në artin e udhëheqjes nga mbrapa, duke kultivuar një preferencë të fortë për krijimin me kujdes të kushteve për rezultatet e tij të preferuara pa pasur nevojë të merrte përgjegjësi politike për to. Kur ai shërbeu si drejtor i përgjithshëm i Thesarit në Itali, një ish zyrtar i qeverisë më tha se ai thuhet se ishte i njohur në mesin e anëtarëve të kabinetit si “Mario elsewhere“. Ai është tani në qendër të skenës politike. Ai nuk mund të jetë diku tjetër. Ai duhet të merret me dimensionet më të parëndësishme dhe të rëndomta të politikës dhe të negociojë me partnerët ndërkombëtarë, duke projektuar gjatë gjithë kohës besim në një nga vendet më të g oditura nga pandemia. Draghi, njeriu që shpëtoi euron, duket sikur nuk është veçanërisht i qetë në rolin e tij si shpëtimtari i Italisë./TheWashingtonPost/Lexo.com.al/e.c.
