Nga Fareed Zakaria/ Në një vend që është i ndarë për pothuajse gjithçka, një fushë kompromisi mbipartiak në Shtetet e Bashkuara është e gjallë dhe në rritje – f rika nga Kina. “Kinezët po hanë drekën tonë”, thotë Presidenti Biden. Senatori republikan Josh Hawley nga Misuri thotë se ata “janë në rrugën e duhur” për të arritur qëllimin e tyre për “d ominimin” në botë. Ekspertët paralajmërojnë se Iniciativa e Rripit dhe Rrugës të Kinës dhe diplomacia e vaksinave po forcojnë fuqinë e saj të butë. Le të shohim se çfarë po ndodh në të vërtetë në terren. F shehtësia dhe m ashtrimi i Kinës në lidhje me origjinën e Covid-19 kanë nxitur thirrjet në rritje për hetime të hollësishme, duke përfshirë tani nga Biden. Në vend që të jetë transparent dhe të mirëpresë përpjekjet ndërkombëtare për të kuptuar se çfarë shkoi k eq, qëndrimi i Pekinit ka qenë mbrojtës dhe ob struksionist – duke nxitur d yshime dhe teori k onspirative.
Kjo është pjesë e një modeli. Javën e kaluar, traktati ambicioz i tregtisë dhe investimeve i Kinës me Bashkimin Evropian u m inua, kryesisht për shkak të reagimit të tepërt të kinezëve. Në mars, BE zgjodhi të mos mbështesë karakterizimin e SHBA të veprimeve të Kinës në Xinjiang si gj enocid, por njoftoi një grup të vogël s anksionesh kundër katër zyrtarëve lokalë dhe zyrës rajonale të sigurisë publike. Siç vëren Stuart Lau në Politico, ku ndërsulmi i Pekinit erdhi si një t ronditje për të gjithë. Vendosi s anksione të gjera në të gjithë Komitetin Politik dhe të Sigurisë të BE, si dhe nënkomitetin parlamentar për të drejtat e njeriut, kundër pesë parlamentarëve kryesorë evropianë dhe madje edhe ekspertëve akademikë që studiojnë Kinën. Si rezultat, Evropa është tërhequr nga marrëveshja, transmeton lexo.com.al.
Ose merrni për shembull marrëdhëniet e Kinës me Australinë, një nga partnerët e saj kryesorë tregtarë. Australia është bërë disi më këmbëngulëse ndaj Kinës si për tregtinë ashtu edhe për të drejtat e njeriut por ka punuar gjithmonë për të mbajtur marrëdhënie konstruktive. Vitin e kaluar, Canberra bëri thirrje për një hetim të pavarur për origjinën e Covid-19. Si përgjigje, Kina pësoi atë që mund të quhet vetëm si një t merrim. Pekini g oditi Australinë me të gjitha llojet e k ufizimeve të tregtisë dhe Ambasada kineze në Australi lëshoi një fletë a kuzë të jashtëzakonshme me 14 ankesa, duke a kuzuar Australinë për “h elmim të marrëdhënieve dypalëshe” dhe duke kërkuar, ndër të tjera, që mediat e vendit dhe grupet e studimit të ndalojnë së shkruari raporte negative për Kinën. Në prill, qeveria australiane anuloi marrëveshjet e Rripit dhe Rrugës të bëra me Kinën.
Ose merrni për shembull trajtimin e marrëdhënieve të Kinës me Indinë. Vitin e kaluar, trupat kineze u p ërleshën me forcat indiane në l uftime që i dhanë Kinës rreth 100 milje katrore tokë përgjatë kufirit të ngrirë të Himalajës. Rezultati është që India, e cila ka qenë prej kohësh e kujdesshme për të nënshkruar në një koalicion anti-kinez, tani është shumë më e gatshme. Ajo ka ndaluar një mori aplikacionesh kineze, ka p ërjashtuar kompanitë kineze nga ndërtimi i rrjeteve 5G të Indisë dhe vitin e kaluar u bashkua me Shtetet e Bashkuara, Australinë dhe Japoninë në stërvitjet e tyre më të mëdha detare në më shumë se një dekadë. Ndërkohë, Tajvani, Japonia dhe vendet përreth Detit të Kinës Jugore kanë shumë histori të tyre për të treguar në lidhje me Kinën që përdorë patrulla u shtarake a gresive dhe forma të tjera k ërcënimi për të pohuar interesat e saj, transmeton lexo.com.al.
Politika e jashtme aktuale e Kinës është shumë larg qasjes së saj të durueshme, afatgjatë dhe të moderuar gjatë epokës se Deng Xiaoping dhe më pas. Në atë kohë, qëllimi kryesor ishte të sigurohej që rritja ekonomike meteorike e vendit të mos shkaktonte pakënaqësi dhe kundërpeshë nga kombet e tjera. Këshilltari i Presidentit Hu Jintao, Zheng Bijian, shpiku termin “ngritje paqësore” për të përshkruar aspiratat dhe strategjinë e Kinës. Tani, diplomatët kinezë përqafojnë k onfliktin dhe hedhin f yerje në atë që njihet si diplomacia “e l uftëtarit ujk”. Ajo që bie në sy në lidhje me strategjinë e Kinës është se ajo ka prodhuar një seri “autogolash” – duke çuar që vendet të miratojnë vetë politikat që Pekini ka kohë që përpiqet të ndalojë.
Ka pasur gjithashtu pasoja serioze për imazhin e saj global, duke zvogëluar shumë fuqinë e saj të butë. Pikëpamjet n egative ndaj Kinës midis amerikanëve u rritën nga 47 për qind në 2017 në një shifër marramendëse 73 për qind në 2020. Nëse mendoni se kjo është një fenomen i SHBA, këtu janë numrat për disa vende të tjera: nga 40 për qind në 73 për qind në Kanada, nga 37 për qind në 74 për qind në Mbretërinë e Bashkuar, nga 32 për qind në 81 për qind në Australi, nga 61 për qind në 75 për qind në Korenë e Jugut dhe nga 49 për qind në 85 për qind në Suedi. Nëse ka një temë të vetme në jetën ndërkombëtare këto ditë, ajo është rritja e a rmiqësisë së publikut ndaj Kinës, transmeton lexo.com.al.
Presidenti Xi Jinping ka transformuar qasjen e Kinës, brenda dhe jashtë vendit. Ai ka konsoliduar pushtetin për partinë dhe veten e tij. Ai ka rikonfirmuar kontrollin e partisë mbi politikën ekonomike, ndërsa në muajt e fundit ka vendosur korniza në pjesët më inovative të ekonomisë kineze (sektori i teknologjisë) dhe ka dhënë përfitime për atë më joproduktive (ndërmarrjet e vjetra shtetërore). Dhe ai ka ndjekur një politikë të jashtme l uftarake, të paparashikueshme dhe shpesh emocionale. Duke bërë të gjithë këtë, ai po çmonton reputacionin e fituar të Kinës si një lojtar i zgjuar, i qëndrueshëm dhe produktiv në skenën botërore. E gjitha kjo sjell ndërmend një periudhë tjetër të politikës së centralizuar dhe politikës së jashtme a gresive – epokën e Mao. Kjo nuk përfundoi aq mirë për Kinën. /TheWashingtonPost/Lexo.com.al/e.c.
