Deri në momentin kur Lindja e Mesme imponoi veten në axhendën e tij këtë javë, Presidenti Joe Biden ka pasur arsye të mira për të shmangur ndjekjen e paqeruajtjes atje që konsumoi kaq shumë nga paraardhësit e tij: Ai dëshiron vetëm të përqendrohet në Kinë, por konflikti midis izraelitëve dhe palestinezëve është bërë çështja e politikës së jashtme që ndan më ashpër demokratët. Kjo mosmarrëveshje brenda-partiake po shpërthen hapur ndërsa dhuna po intensifikohet në rajon, me Hamasin që lëshon raketa në qytetet izraelite, forcat izraelite që bombardojnë Rripin e Gazës dhe trazirat lokale që përhapen në qytetet e Izraelit. Rreth 130 njerëz, kryesisht palestinezë, kanë vdekur që nga shpërthimi i luftimeve në 10 maj. Krahu përparimtar i Demokratëve nuk ka durim për mbështetjen tradicionale të partisë për Izraelin, një pozicion i mbajtur prej kohësh nga z. Biden.
Të mërkurën, Shtëpia e Bardhë lëshoi një deklaratë duke përmbledhur një bisedë telefonike midis z. Biden dhe Kryeministrit izraelit, Binyamin Netanyahu. Duke ruajtur fraza standarde nga administratat e mëparshme të të dy palëve, kjo deklaratë theksoi gjithashtu “të drejtën legjitime të Izraelit për të mbrojtur veten”. Progresivët shpërthyen. Ilhan Omar, një kongresiste demokrate nga Minesota, numëroi fëmijët palestinezë të vrarë deri në atë moment – 13 – dhe u tall me pretendimet e z. Biden për vendosjen e të drejtave të njeriut në qendër të politikës së tij të jashtme. Ajo shkroi në Twitter “Ju nuk po i jepni përparësi të drejtave të njeriut. Ju jeni në anën e një okupimi shtypës”. Një tjetër kongresiste progresive, Alexandria Ocasio-Cortez, i bëri jehonë asaj akuze dhe shkroi se deklarata të tilla “çnjerëzojnë palestinezët”. Në ditët e mëparshme znj. Omar kishte përdorur Twitter për të akuzuar Izraelin për “terrorizëm” dhe “spastrim etnik” – gjuhë që do të kishte qenë befasuese nëse vinte nga një demokrat i zgjedhur vetëm disa vjet më parë, transmeton lexo.com.al.
Luftimet kanë mprehur thirrjet nga disa demokratë për të vendosur kushte për ndihmat që Amerika i furnizon Izraelit. “Pse dollarët e taksave amerikanë po përdoren për të ushqyer shtypjen, dhunën dhe persekutimin e palestinezëve?” pyeti Betty McCollum, sponsorizuese e një projekt-ligji të Dhomës për të kufizuar një ndihmë të tillë, në një intervistë me Jewish Currents, një revistë progresive. Këtë vit Amerika po furnizon Izraelin me 3.9 miliardë dollarë ndihmë, ndërsa pothuajse e gjithë kjo ndihmë është ushtarake; Izraeli është marrësi më i madh kumulativ i ndihmës amerikane me 146 miliardë dollarë që nga lufta e dytë botërore. Z. Biden nuk ka treguar interes për të ushtruar atë lloj presioni ndaj Izraelit.
Gjatë fushatës së tij presidenciale, ai e quajti “të çuditshme” nocionin e vënies së kushteve të ndihmës, të propozuar nga kandidati progresiv Bernie Sanders. Z. Biden thuhet se ndërhyri gjithashtu gjatë fushatës për të parandaluar z. Sanders dhe aleatët e tij që të përfshinin fjalën “okupim” në pjesën e platformës së Partisë Demokratike që prekte politikën e Lindjes së Mesme. Ndërsa e majta po shtynte në një drejtim, z. Biden, edhe atëherë si tani, ishte gjithashtu nën presion nga e djathta. Duke lidhur votuesit hebrenj dhe ungjillorë, kundërshtari i tij, ish Presidenti Donald Trump, anoi politikën amerikane fuqishëm ndaj Izraelit dhe arriti deri atje sa të akuzojë hebrenjtë amerikanë që mbështesin demokratët, siç bëjnë shumica dërrmuese, për “ose një mungesë totale të njohurive ose mos-besnikëri të madhe”, transmeton lexo.com.al.
Pikëpamjet e Presidentit Biden për konfliktin në Lindjen e Mesme janë plotësisht në përputhje me atë që para-Trump kishte qenë konsensusi dypartiak në Amerikë për dekada. Z. Biden mbështet një zgjidhje me dy shtete dhe ai është përpjekur si President për ta kthyer Amerikën në aspiratën e saj tradicionale për t’i shërbyer një ndërmjetësi të ndershëm midis antagonistëve. Ai ka rivendosur ndihmat për palestinezët që z. Trump shfuqizoi. Ndihmësit e tij po tregohen të kujdesshëm tani për të thirrur të dy palët për de-përshkallëzim. Thënë kjo, z. Biden nuk është përpjekur shumë. Presidenti Barack Obama emëroi një të dërguar special për paqen në Lindjen e Mesme në ditën e tij të dytë të plotë në detyrë. Z. Biden ka emëruar disa të dërguar specialë, por asnjë për këtë qëllim. Ai nuk ka caktuar ende një Ambasador në Izrael. Ai nuk ka përmbushur gjithashtu një premtim fushate për të rivendosur Konsullatën amerikane në Jerusalem, e cila ka funksionuar historikisht si një Ambasadë hije për palestinezët. Me urdhër të z. Trump ajo Konsullatë u absorbua në Ambasadën aktuale.
Mungesa e urgjencës së z. Biden për Lindjen e Mesme ka pasqyruar përparësitë e tij të politikës së jashtme, dhe gjithashtu realitetin: asnjëra palë e konfliktit Izraelito-Palestinez nuk është në gjendje të negociojë. Pas katër zgjedhjeve jo-përcaktuese në dy vjet, izraelitët po luftojnë për të formuar një qeveri, ndërsa palestinezët, të fraksionuar, janë të pa-koordinuar. Por kthimi i vëmendjes në Azi i ka lejuar gjithashtu që z. Biden, deri më tani, të shmangë rritjen e tensioneve brenda partisë kur i duhet uniteti demokratik për të ndjekur përparësitë e tij të brendshme. “Fusha më e madhe e mosmarrëveshjeve në politikën e jashtme demokratike, pa diskutim, është Izraeli”, tha Matt Bennett, nënkryetar ekzekutiv i Third Way, një think-tank e qendrës, transmeton lexo.com.al.
Shumë ndikime janë nën veprim në vlerësimin e progresistëve për Izraelin. Holokausti po zbehet nga kujtesa e gjallë, dhe brezi në rritje i demokratëve e njeh Izraelin jo si një komb i brishtë, i izoluar, por si fuqia e spikatur e rajonit, i vetmi me armë bërthamore. Pavarësisht largimit të kolonëve izraelitë nga Gaza, zgjerimi i pamëshirshëm i vendbanimeve në Bregun Perëndimor e ka bërë Izraelin, për ta, të duket si një shtet kolonial; mohimi i tij i të drejtave ndaj palestinezëve ka tërhequr krahasime me aparteidin nga burime të tilla të besueshme si Human Rights Watch. Pikëpyetjet e padrejtësisë racore që po dominojnë debatin e brendshëm politik të Amerikës duket se kanë një paralele në trajtimin e Izraelit ndaj palestinezëve dhe qytetarëve të tij arabë.
Progresistët panë gjithashtu se z. Netanyahu identifikoi interesat e Izraelit me ato të Partisë Republikane, duke kërkuar fillimisht mbështetjen e republikanëve në një përpjekje për të bllokuar marrëveshjen bërthamore të z. Obama me Iranin dhe më pas duke përqafuar z. Trump. Kohëzgjatja e madhe e okupimit është një faktor kryesor, thotë Jodi Rudoren, redaktorja e Forward, një revistë e vjetër hebraike, dhe ish-shefe e byrosë së New York Times në Jerusalem. Ajo thotë se “Bëhet gjithnjë e më e vështirë për të marrë një pozicion që është pro-Izraelit dhe pro-të drejtave të njeriut dhe pro zgjidhjes me dy shtete kur ka pasur një ngërç për më shumë se 50 vjet”, transmeton lexo.com.al.
Në të njëjtën kohë, polarizimi i mediave amerikane dhe fuqia e platformave sociale e kanë bërë më të lehtë promovimin të vetëm një versioni të një historie të ngatërruar. Znj. Rudoren theksoi se “E majta po flet vetëm për çështjen e të drejtave të njeriut dhe e djathta po flet vetëm për sigurinë e Izraelit. Më duket tmerrësisht shqetësuese që zyrtarët dhe aktivistët e zgjedhur po injorojnë gjithnjë e më shumë njërën palë dhe kompleksitetin e pabesueshëm të këtij konflikti”. Megjithatë, përtej aleatit të tij në Shtëpinë e Bardhë, Izraeli mban mbështetje të fortë dypartiake në Kongres.
Muajin e kaluar, një shumicë dërrmuese e anëtarëve të Dhomës nënshkruan një letër drejtuesve të Komitetit të Ndihmave të Dhomës duke i nxitur ata të mos lejojnë asnjë kusht për ndihmën për Izraelin. Sidoqoftë, ky mund të jetë një tregues i vonuar i realitetit politik. Një sondazh i Gallup në mars tregoi se megjithëse 75% e amerikanëve ndiheshin të favorshëm ndaj Izraelit, simpatia për palestinezët po rritej. Një shumicë e demokratëve – 53%, një rritje prej dhjetë pikësh që nga viti 2018 – favorizuan presionin më të madh mbi Izraelin sesa mbi palestinezët për të zgjidhur konfliktin. Nëse konflikti në Lindjen e Mesme vazhdon të përshkallëzohet, kështu do të ndodhë edhe ai brenda Partisë Demokratike./TheEconomist/Lexo.com.al/e.c.
