Nga Ludovica Meacci/ Kur Italia nënshkroi një memorandum mirëkuptimi që mbështeste Nismën e Rripit dhe Rrugës të Kinës në 2019, Kryeministri i atëhershëm Giuseppe Conte kishte qeverisur për më pak se një vit. Koalicioni qeverisës i lëvizjes p opuliste Lëvizja Pesë Yje dhe partia e krahut të djathtë Liga duket se mund të binin dakord për atë që synonte të kodifikonte memorandumi. Më parë, Pekini nuk kishte zënë një pjesë të shquar në politikën e jashtme të vendit dhe diskutimet rreth Kinës ishin të k ufizuara. Ndërsa protagonistët në një koalicion jofunk sional po ngjisheshin, debati mbi memorandumin dhe interesat italiane ndaj Kinës ndodhi vetëm përmes programeve të tyre elektorale.
Për Lëvizjen Pesë Yje, Kina përfaqësoi një mundësi për të eksportuar produkte të prodhuara në Itali, ndërsa partia e Ligës këmbënguli në nevojën për të mbrojtur interesat kombëtare. Para nënshkrimit të marrëveshjes, paralajmërimet erdhën në shumë f ronte. Udhëheqësit amerikanë si dhe ato evropianë paralajmëruan Romën kundër nënshkrimit të një marrëveshjeje dypalëshe me Pekinin. Nga ana tjetër, Conte ishte i shpejtë për të siguruar publikun se marrëveshja ishte thjesht një marrëveshje tregtare dhe se favorizonte interesat kombëtare italiane. Dy qeveri dhe një kryeministër më vonë, Italia ka mësuar mësimin e saj, transmeton lexo.com.al.
Administrata e parë e Conte ëndërroi, siç kanë bërë shumë qeveri dhe korporata ndërkombëtare, potencialin e madh të Kinës në treg. Konsideratat politike nuk p enguan në rritjen e shkëmbimeve tregtare me Pekinin. Kabineti i dytë i Conte, i cili qeverisi një koalicion të Lëvizjes p opuliste Pesë Yje dhe miqësore me Kinën së bashku me Partinë Demokratike të krahut të majtë dhe Atlantikist nga shtatori 2019 deri në këtë janar, miratoi tone më pajtuese. Duke nënvizuar njëkohësisht rolin e Shteteve të Bashkuara si partneri kryesor strategjik i Italisë dhe gjurmën globale në rritje të Kinës, Kryeministri i atëhershëm parashikoi një rol që Roma dhe Brukseli të vepronin si një urë të mundshme midis Uashingtonit dhe Pekinit.
Që kur Kryeministri aktual Mario Draghi mori detyrën në shkurt, diskursi zyrtar i Italisë mbi r ivalitetin SHBA-Kinë ka theksuar një kthim në aleancat ndërkombëtare. Në fillim të mandatit të tij, Kryeministri i sapoemëruar sqaroi se administrata e tij është “f uqimisht pro-evropiane dhe atlantike, në përputhje me spirancat historike të Italisë” dhe tha se ai është i s hqetësuar për numrin në rritje të k onflikteve që përfshijnë Kinën. Frazimi i m prehtë i Draghi nuk lë hapësirë për ke qkuptim: qëndrimet politike të Kinës përfaqësojnë një s hqetësim, transmeton lexo.com.al.
Përveç një ndryshimi në perceptimin në gradat më të larta të qeverisë, një diskutim më i nu ancuar mbi Kinën po zhvillohet gjithashtu brenda Parlamentit. Masat e p ërshkallëzuara të Pekinit në Hong Kong dhe një vëmendje e përtërirë globale ndaj a buzimeve të të drejtave të njeriut në Xinjiang kanë shkaktuar d ebate në Itali, ku anëtarët e Dhomës së ulët i kërkojnë qeverisë të bëjë më shumë për të shtyrë kundër Kinës. Në korrik të vitit 2020, Dhoma e Deputetëve miratoi njëzëri një rezolutë duke kërkuar koordinimin e qeverisë së dytë Conte me vendet e tjera anëtare të Bashkimit Evropian për ruajtjen e lirive themelore të Hong Kongut.
Në mënyrë të ngjashme, këtë maj, deputetët italianë dhanë miratimin unanim të një rezolute ndërpartiake që d ënoi me f orcë a buzimet e të drejtave të njeriut në Xinjiang dhe këmbënguli në nevojën për një hetim të pavarur në rajonin autonom veriperëndimor të Kinës. Në BE: Të gjithë anëtarët italianë të Parlamentit Evropian votuan në favor të rezolutës së institucionit, pas s anksioneve të Kinës kundër parlamentarëve dhe studiuesve evropianë, që n griu zyrtarisht diskutimin mbi Marrëveshjen Gjithëpërfshirëse BE-Kinë për Investimet, transmeton lexo.com.al.
Mos u g aboni: Gjendja e re nuk është përqafuar nga çdo figurë politike italiane. Nga Ministri i Jashtëm Luigi Di Maio që p apagallon mantrën e m osndërhyrjes së Kinës në Hong Kong në 2019 te Beppe Grillo, komediani i kthyer në politikan dhe udhëheqës i Lëvizjes Pesë Yje duke i bërë jehonë p ropagandës së Pekinit në blogun e tij, Lëvizja p opuliste Pesë Yjet nuk i ka h edhur poshtë pozicionet e saj miqësore ndaj Kinës. Kohët e fundit, Grillo së bashku me Vito Petrocelli, një senator të Pesë Yje dhe kryetari i Komitetit të Punëve të Jashtme të Senatit, mbështetën një raport mbi Xinjiang që barazon a kuzat e dokumentuara mirë për a buzimet e të drejtave të njeriut me “fushatat shumë të politizuara anti-Kinë… që më shpesh raporton informacion të p abazë, të p averifikueshëm ose të rr emë”.
Megjithatë, partia e Ligës, në një tjetër kthesë politike të justifikuar me nevojën për të qëndruar e rëndësishme në peizazhin e brendshëm politik, ka qenë shumë e z hurmshme në performancën e administratës së dytë Conte mbi Kinën. Në një kthesë spektakolare që pasoi përpjekjen e d ështuar të liderit të Ligës Matteo Salvini në i mponimin e zgjedhjeve në 2019, Salvini kaloi nga miratimi i memorandumit të Rripit dhe Rrugës me Pekinin në deklarimin se ai do të p ezullonte marrëdhëniet me Kinën nëse ishte kryeministër, transmeton lexo.com.al.
Italia po thekson gjithashtu sigurinë ekonomike dhe po i jep përparësi strategjisë industriale, duke përfshirë mbrojtjen e kampionëve kombëtarë në sektorët kryesorë. Në vetëm katër muaj, administrata Draghi ka përdorur fuqinë e qeverisë disa herë për të k ufizuar praninë e Pekinit në infrastrukturën 5G të Italisë dhe për të bll okuar marrjen e një kompanie gjysmëpërçuese. Përveç kësaj, p ezullimi i bisedimeve mbi shitjen e mundshme të prodhuesit italian të kamionëve Iveco në FAW Group të Kinës përfitoi nga koordinimi me Francën. Theksimi i Italisë në aleancat e saj tradicionale vjen me kuptimin se premtimet ek stravagante tregtare të bëra rreth vitit 2019 nuk janë përmbushur.
Siç theksohet në një raport nga Torino World Affairs Institute i botuar në fund të vitit 2020, “llogaritjet ekonomike që justifikuan nënshkrimin e memorandumit të Rripit dhe Rrugës ishin optimiste në rastin më të mirë, në mos t ërësisht të gabuara”. Ir onikisht, në vitin 2020, vendet e tjera evropiane që nuk janë regjistruar në Nismën e Rripit dhe Rrugës si Franca dhe Gjermania bënë tregti të barabartë ose më të mirë me Pekinin sesa Roma. Bashkëpunimet e mundshme midis Kinës dhe Italisë në një numër sektorësh të përmbledhur në memorandum nuk u materializuan, transmeton lexo.com.al.
Trajtimi i d ështuar i memorandumit të Rripit dhe Rrugës ka ardhur me k osto të mëdha politike. Si një anëtar i G-7, një anëtar themelues i të dy BE-së dhe NATO-s, dhe ekonomisë së tretë më të madhe të zonës euro, miratimi nga Italia i Nismën së Rripit dhe Rrugës i dha projektit pilot të Presidentit kinez Xi Jinping një rritje të konsiderueshme brenda dhe jashtë vendit. Nga ana tjetër, bashkimi me Rripin dhe Rrugën do të thoshte që Roma u konsiderua si “lidhja e d obët evropiane në l uftën për p ushtet me Kinën”, raportoi Politico, dhe jo vetëm për Shtetet e Bashkuara. Ndërsa Italia po nënshkruante memorandumin, Presidenti i Francës Emmanuel Macron theksoi nevojën për një “marrëdhënie gjeopolitike dhe strategjike” me Kinën. Duke këmbëngulur për t’i dhënë fund “n aivitetit evropian” ndaj Pekinit, Macron paralajmëroi kundër “diskutimit të marrëveshjeve bilaterale për Rrugën e re të Mëndafshit”. S hqetësime të ngjashme janë ngritur gjithashtu nga Berlini përmes më pak kanaleve publike.
Përveç d ëmtimit të reputacionit, pjesëmarrja në Nismën e Rripit dhe Rrugës i k ushtoi Italisë një vend në tryezën e negociatave. Kur BE dhe Kina n xituan të përfundojnë detajet e fundit të Marrëveshjes Gjithëpërfshirëse për Investime në dhjetor 2020, Macron dhe Kancelarja Gjermane Angela Merkel u bashkuan me Presidenten e Komisionit Evropian Ursula von der Leyen së bashku me Presidentin e Këshillit Evropian Charles Michel në një video konferencë me Xi. Megjithëse u argumentua se pjesëmarrja e Merkel dhe Macron ishte e justifikuar nga rolet e tyre në Presidencën e radhës së BE, prania e Presidentit francez z emëroi Italinë e Conte, që vetë mungonte në bisedë. Nënsekretari i atëhershëm i Shtetit për Punët e Jashtme Ivan Scalfarotto nga partia Italia Viva ndërlidhi marrëveshje të tilla të p azakonta me nënshkrimin e Italisë të memorandumit të mirëkuptimit. Sipas tij, nënshkrimi i memorandumit i k ushtoi Romës reputacionin e saj si një partner i besueshëm negociues, transmeton lexo.com.al.
Politika e re ndaj Kinës së Romës nën administratën Draghi kërkon kështu një kthim në “spirancat historike” të saj dhe po tregon një vizion më të qartë mbi sjelljen ndërkombëtare të Italisë. Një linjë më e f ortë me qëndrimin evropian dhe trans-Atlantik ilustrohet nga miratimi i një alternative të gjelbër ndaj Rripit dhe Rrugës, njoftuar në takimin e G-7 këtë muaj. Ndërsa secili anëtar ka pikëpamje të ndryshme në lidhje me fushën gjeografike të projektit, ata “pajtohen gjerësisht për nevojën e një alternative më transparente ndaj programit kinez”.
Duke iu përgjigjur një pyetjeje nëse memorandumi i nënshkrimit të mirëkuptimit ishte sjellë gjatë samitit, Draghi tha në konferencën e tij për shtyp se memorandumi do të vlerësohet me kujdes. Ndërsa një deklaratë e tillë nuk nënkupton domosdoshmërisht një rishikim të marrëveshjes ose një dalje zyrtare nga Nisma e Rripit dhe Rrugës në vetvete, ajo sinjalizon edhe një herë një qasje të ndryshme nga ajo e politikanëve të Lëvizjes Pesë Yje. Si mbështetës të f ortë të pjesëmarrjes së Italisë në Nismën e Rripit dhe Rrugës, të dy Conte dhe Di Maio kanë mbrojtur politikën e paqartë të Romës ndaj Kinës në disa raste, transmeton lexo.com.al.
Por me ardhjen e Draghi si Kryeministër, edhe shumica e Lëvizjes Pesë Yje kanë ndryshuar pozicione. Ndërsa Draghi po merrte pjesë në Samitin e G-7, themeluesi i Pesë Yje Grillo po takonte Ambasadorin kinez në Romë, Li Junhua. Conte ishte vendosur të bashkohej gjithashtu me takimin – por ai u tërhoq në minutën e fundit, me këshillën e tashmë atlantikut Di Maio. Fl irti politik i Italisë me Kinën mund të ketë dalë se është vetëm një interlud i shkurtër. Deklarata e Draghi në G-7 thekson se Roma synon të ndjekë një politikë të sinqertë ndaj Kinës, për të bashkëpunuar atje ku është e mundur duke pasur parasysh se Pekini nuk luan me rregulla shumëpalëshe dhe nuk ndan një vizion demokratik të qeverisjes globale.
Ky realpolitik i ri e harmonizon Italinë me përkufizimin trepalësh të Opinionit Strategjik BE-Kinë të 2019, i cili përshkruan Pekinin njëkohësisht si një partner negociues, k onkurrent ekonomik dhe r ival sistematik. Kjo vjen në një kohë të d ebatit të z jarrtë në Bruksel mbi jo vetëm marrëdhëniet e BE-së me Kinën, por edhe interesat e saj rajonalë në Indo-Paqësor dhe lidhjet e saj me partnerë të një mendjeje, duke përfshirë Tajvanin, Indinë dhe Japoninë. Italia duhet të shfrytëzojë mundësinë që Draghi përfaqëson për të sinjalizuar se është një partner i besueshëm dhe i gatshëm të angazhohet në formimin e një politike kohezive ndaj Kinës në forume ndërkombëtare./ForeignPolicy/Lexo.com.al/e.c.
