Nga Bret Stephens/ Qeveria e re e Izraelit duhet të jetë një e nigmë për këdo që mendon për shtetin hebre si një ndërmarrje r aciste, f ashiste, me sistem a parteidi. Issawi Frej është arab dhe mysliman dhe dikur punonte për lëvizjen Paqje Tani. Tani ai është Ministri i Izraelit për bashkëpunimin rajonal. Pnina Tamano-Shata është e zezë: Mossad e shpëtoi atë, së bashku me mijëra hebrenj të tjerë etiopianë, nga u ria dhe p ersekutimi kur ajo ishte një fëmijë i vogël. Ajo është Ministre për Imigracionin dhe Përthithjen. Nitzan Horowitz është burri i parë haptas h omoseksual që drejton një parti politike izraelite. Ai është Ministri i Shëndetësisë.
Të paktën një Zv/Ministër, ende i paemëruar, pritet të jetë një anëtar i partisë Raam, e cila është një rezultat i grupit kryesor islamik politik në Izrael. Sa i përket Benjamin Netanyahu, “Mbreti Bibi” ka lënë më në fund detyrën – me z hurmë, hi dhërim, p ompozitet – por në përputhje me procesin normal demokratik. Ai përballet me p adi p enale për shumë çështje. Paraardhësi i tij i menjëhershëm si Kryeministër, Ehud Olmert, kaloi 16 muaj në b urg me a kuza k orrupsioni, transmeton lexo.com.al.
Çfarë është ky lloj shteti f ashist që i n ënshtron udhëheqësit e tij shtetit të së drejtës dhe vendimeve të një gjykate. Ndërkohë, Mahmoud Abbas, Presidenti i Autoritetit Palestinez, “shtyu” zgjedhjet në prill. Ai është në vitin e 17-të të mandatit të tij katër vjeçar të zgjedhur. Një qeveri e re, madje një e b rishtë dhe e n darë si e Izraelit, është gjithmonë një mundësi për një korrigjim të kursit. Por korrigjimi i kursit për të cilin ka më shumë nevojë Izraeli nuk është ai që mendojnë zakonisht k ritikët e tij. Netanyahu zgjati në detyrë për aq kohë të gjatë jo sepse izraelitët donin një njeri të f ortë ose dikë që do të s htypte palestinezët.
Ai zgjati sepse ishte, në shumë mënyra, i zoti në punë. Gjatë 12 viteve të tij të vazhdueshme në detyrë, ekonomia izraelite u dyfishua në madhësi. Marrëveshjet e Abrahamit të vitit të kaluar sollën ko nfliktin arabo-izraelit në një përfundim të afërt, edhe nëse k onflikti izraelito-palestinez mbetet i pazgjidhur. Megjithë b etejat periodike me Hamasin, nuk pati l uftëra të gjithanshme. Izraelitët ishin më të sigurt gjatë viteve të Netanyahut sesa kishin qenë në dekadën e mëparshme. Dhe fushata e vaksinimit të Izraelit kundër Covid-19 ishte z ilia e botës, transmeton lexo.com.al.
Kundër Iranit, Izraeli zhvilloi padyshim fushatën më të suksesshme të operacioneve të f shehta në historinë moderne. Në lidhje me palestinezët, Netanyahu shmangu si lëshimet territoriale të kërkuara nga e majta ashtu edhe o kupimin e Gazës të dëshiruar nga e djathta e kstreme. Drejt Shteteve të Bashkuara, Netanyahu sf idoi Barack Obamën dhe mori atë që donte nga Donald Trump: Ambasadën Amerikane në Jerusalem, njohjen e sovranitetit izraelit në Lartësitë Golan dhe tërheqjen e SHBA nga marrëveshja b ërthamore e Iranit të 2015.
Asgjë nga këto nuk mund të përputhet me dëshirat e elitave perëndimore ose progresistëve, m ania e të cilave është për një shtet palestinez. Por ajo që izraelitët donin në zgjedhjet e fundit nuk ishte një shtet palestinez, i cili është një ide e mirë në teori, por (tani për tani) një ide e t merrshme në praktikë. Ajo që duan izraelitët është një formë më e mirë e politikës, fushë në të cilën Netanyahu d ështoi në mënyrë të dukshme. Është një politikë e çliruar nga zakonet e saj të d emagogjisë, p oshtërimit, p logështisë dhe v ogëlsisë – një politikë që e rr ëzoi atë përfundimisht, transmeton lexo.com.al.
Ky është premtimi i qeverisë së re. Ajo drejtohet nga Naftali Bennett, një i djathtë dhe ish-drejtor i këshillit të kolonëve, i cili është hebreu i parë fetar ortodoks që bëhet kryeministër. Ajo mbështetet nga Yair Lapid, një centrist dhe ish-gazetar televiziv që mishëron Izraelin laik. Qeveria erdhi në pushtet falë mbështetjes së partisë Raam të Mansour Abbas, një mysliman fetar konservator, i cili i ka dhënë në mënyrë implicite një vulë miratimi një qeverie politikat e së cilës – veçanërisht ndaj palestinezëve – ai k undërshton me siguri.
Qeveria përfshin anëtarë që janë në të djathtë të Likud dhe në të majtë të Laburistëve. Është e vështirë të mendosh për ndonjë qeveri të koalicionit, në çdo vend, që është aq e larmishme ideologjikisht. Është gjithashtu e lehtë të supozohet se asgjë nuk e mban atë të bashkuar përtej urr ejtjes së përbashkët kundër Netanyahut, i cili mbetet udhëheqës i opozitës. Nuk do të duheshin shumë për të rr ëzuar qeverinë e re dhe për ta kthyer atë në pushtet, transmeton lexo.com.al.
Por ka edhe një mundësi në qeverinë e re, dhe ajo mban mësime për demokracitë e tjera perëndimore të m bërthyera nga p olarizimi partiak dhe p aralizimi. Pothuajse të gjithë anëtarët e koalicionit të ri u desh të s akrifikojnë një pikë të parimit politik ose moral, të t hyejnë radhët me disa prej përbërësve të tyre dhe të markohen si t radhtarë të lëvizjeve të tyre përkatëse në mënyrë që ta bëjnë të mundur këtë koalicion. Ato janë r enegatë ideologjikë, të paktën për ata që mendojnë për pastërtinë ideologjike si një virtyt. Të jesh i gatshëm të b raktisësh një bindje të f ortë për hir të një kompromisi pragmatik, konsiderohej një virtyt në demokraci.
T radhtia ideologjike mund të jetë gjithashtu një formë e patriotizmit qytetar. Në atë që supozohet të jetë një nga vendet më të f raksionizuara, të t ribalizuara, të n dara brenda tyre të botës – hebrenj, arabë, sekularë, n acional-fetarë, u ltra-ortodoksë, Mizrahi, rusë, druzë dhe kështu me radhë – një qeveri izraelite po i jep n acionalizmit qytetar një mundësi. Mund të funksionojë ose jo. Por si shumë më tepër gjëra në Izrael, ajo meriton më shumë respekt sesa ka të ngjarë të marrë./NYT/Lexo.com.al/e.c.
