Për pjesën më të madhe të historisë së saj, shoqëria kineze është ndërtuar mbi shtyllat e konfucianizmit. Konfuci mendohet të ketë lindur në 551 para erës sonë në atë që tani është provinca Shandong, në bregun lindor të Kinës. Vepra më e famshme e lidhur me të, “The Analects”, është një koleksion i aforizmave të tij, të marrë nga dishepujt e tij dhe botuar pas v dekjes së tij në 479 para erës sonë. Me kalimin e kohës, parimet e tij u shoqëruan me vlerat tradicionale kineze, të tilla si një shoqëri e rregullt, respekt ndaj pleqve dhe respekt për (dhe nga) sundimtarët dashamirës. Për shekuj me radhë, nëpunësve civilë iu desh të kalonin një provim rr askapitës bazuar në sishu, katër tekstet konfuciane. Idetë e tij ranë në sy gjatë shekullit të 20-të. Por ata po shijojnë një ringjallje nën Xi Jinping, udhëheqësi i Kinës që nga viti 2012. Cila është arsyeja pas rënies dhe ngritjes së Konfucianizmit nën s undimin k omunist të Kinës?
Konfucianizmi kishte dalë jashtë modës edhe para r evolucionit k omunist të Mao Zedong. Në fillim të viteve 1900, nën dinastinë Qing të v enitur, Kina po përpiqej të modernizohej. Zhvillimi teknologjik i vendit po p engohej nga nderimi i tij për traditën dhe d yshimi për të menduarit e ri të huaj. Konfucianizmi filloi të shihej si një bll okim për të përparuar. Por ishte nën k omunistët, të cilët morën pushtetin në 1949, që u bë an atemë. Mao e konsideronte sistemin e besimit konfucian si b orgjez dhe r eaksionar, një filozofi që kishte mbajtur për shumë kohë njerëzit në k ontroll. K omunizmi, për Mao, do të thoshte fshirjen e gjithçkaje që kishte para saj, transmeton lexo.com.al.
Gjatë viteve të para të R evolucionit Kulturor, në mesin e viteve 1960, kjo u manifestua në d hunë ndaj gjithçkaje që i paraprinte ngjitjes së partisë. “The Analects” u n daluan dhe tekstet konfuciane u d ogjën. V arri në Qufu të Konfucit (ndoshta bosh) u h odh në erë. Ndërkohë nxënësit formuan Garda të Kuqe që u lejohej të t iranizonin mësuesit e tyre. Shumë arsimtarë u rr ahën, disa u v ranë, duke n dotur çdo gjurmë të rendit konfucian. Edhe në vitet 1970, kur t ërbimi s hkatërrues i hershëm i R evolucionit Kulturor ishte v enitur, Mao vazhdoi të bënte l uftë me burrin e urtë. Figurat me influencë të partisë që r anë nga pozitat u a kuzuan se u përpoqën të ringjallnin idetë e Konfucit.
Pas v dekjes së Maos në 1976, partia filloi të bënte paqe të ngadaltë me Konfucin. Kjo ishte pjesërisht një mënyrë për të kaluar nga epoka doktrinare e Mao. Në 1984, me Deng Xiaoping duke udhëhequr vendin, filloi një ceremoni në Qufu për të nderuar ditëlindjen e Konfucit. Nën Hu Jintao, president nga 2003 deri në 2013, filozofi gëzoi rehabilitim të mëtejshëm. Në vitin 2004, Kina hapi Institutin e saj të parë Konfuci, në Korenë e Jugut (ku Konfucianizmi është bërë një thes g oditjesh kohët e fundit). Tani ekzistojnë rreth 550 nga këto qendra, shpesh të bashkangjitura në universitetet e huaja, që janë të përkushtuara për promovimin e kulturës tradicionale kineze, nga gjuha te gatimi (S kifterat në Perëndim i ak uzojnë ata si mullinj pr opagande dhe fabrika s piunazhi), transmeton lexo.com.al.
Por është Xi Jinping ai që i ka parë parimet konfuciane si më të dobishme. Pas 72 vitesh s undimi, Partia Komuniste e sotme nuk është më motori i r evolucionit, por i ruajtjes së p ushtetit. Predikimi i virtyteve të një shoqërie harmonike dhe respekti për autoritetin i përshtaten tani shumë mirë. Dhe ndërsa z. Xi shtyn kulturën politike kineze si një alternativë ndaj demokracisë perëndimore, ankorimi i ideologjisë së saj në një traditë dy mijëvjeçare është një mënyrë e dobishme për t’i dhënë asaj legjitimitet – veçanërisht pasi është, ndryshe nga marksizmi, një filozofi e brendshme. Madje, z. Xi e quan Konfucianizmin si “toka kulturore që ushqen popullin kinez”. Është domethënëse që sot, udhëheqësi i plotfuqishëm i Kinës përdorë natyrshëm mendimin e një filozofi 2500-vjeçar si dhe atë të Mao./TheEconomist/Lexo.com.al/e.c.
