Nga James McAuley/ Nuk kishte fitues të vërtetë në zgjedhjet rajonale të Francës, vetëm h umbës. Në të vërtetë, f orca kryesore që m bizotëroi në votim, e cila përfundoi raundin e saj të dytë të dielën, ishte a patia: afërsisht dy të tretat e votuesve francezë abstenuan nga votimi. Përballë a nkthit për një të djathtë në rritje, e djathta e kstreme h umbi thellë në zgjedhje, edhe nëse krahu i djathtë më tradicional është i gjallë dhe mirë. Por më e rëndësishmja, rezultatet ekspozuan një k rizë i ndiference në një nga demokracitë më të rëndësishme të Evropës, një sistem në të cilin votuesit kanë humbur interesin pikërisht në momentin kur motivimet nuk mund të ishin më të larta.
Ky lajm është s hqetësues për Presidentin Emmanuel Macron, i cili do të kandidojë për një mandat të dytë në pranverë 2022 dhe i cili ka të ngjarë të përballet me Marine Le Pen të së djathtës e kstreme. Çdo shifër e s fiduesve të jashtëm mund të shfaqet nga tani dhe atëherë; Vetë Macron ishte mezi një p eriferik në këtë fazë në zgjedhjet e mëparshme. Megjithatë, në këtë moment të rëndësishëm, kur partia e tij mbetet – të paktën tani për tani – e vetmja alternativë e mundshme për të djathtën e kstreme, nuk duket se është e aftë të frymëzojë ndonjë besim. Edhe ky është një d ështim, transmeton lexo.com.al.
Për javë të tëra, siç pothuajse në çdo zgjedhje franceze, kishte fjalë që Le Pen-in kishte riformuar kohët e fundit partinë e saj Rassemblement National (“Rally National”) duke fituar terren në nivelin lokal përpara zgjedhjeve presidenciale të vitit të ardhshëm. Por kjo nuk ndodhi. Partia e Le Pen nuk fitoi p ushtet në asnjë rajon dhe u p oshtërua edhe në rajonet tradicionalisht simpatike ndaj qëndrimit të saj të a shpër anti-migracion, k senofob. Në garën më të ndjekur nga afër, në rajonin tipik të krahut të djathtë Provence-Alpes-Côte d’Azur në jug të Francës, kandidati i Le Pen, Thierry Mariani, humbi nga kandidati më tipik i krahut të djathtë Renaud Muselier, i partisë tradicionale Les Républicains.
Si zakonisht, Le Pen f ajësoi të gjithë përveç vetes. Ajo u tha mbështetësve të saj të dielën mbrëma pasi rezultatet u bënë të qarta, se “Këtë mbrëmje ne nuk do të fitojmë në asnjë rajon sepse mbajtësit e p ushtetit hynë në aleanca të panatyrshme dhe bënë gjithçka që mundën për të na mbajtur jashtë dhe për të na parandaluar që t’u tregojmë francezëve aftësinë tonë për të udhëhequr një administratë rajonale”. Por rezultatet sugjeruan gjithashtu një rrugë të v ështirë përpara për presidentin në zyrë. Kur u zgjodh në vitin 2017, Macron premtoi një “r evolucion” në politikën franceze. Ky ishte me të vërtetë titulli i librit të tij të fushatës atë vit dhe p ërmbysja që ai u zotua ishte e bazuar në tejkalimin e n darjes politike tradicional të “djathtës” vs “së majtës”. N darja e re, si Macron dhe Le Pen besuan, ishte “globalizmi” kundrejt “n acionalizmit”, transmeton lexo.com.al.
Partia e re e Macron – e quajtur së pari “En Marche”, e cila mbante inicialet e tij dhe më vonë u riemërua në “La République En Marche” (Republika në Lëvizje) – fitoi një super shumicë në parlamentin francez në 2017. Secili prej ligjvënësve të tij ishte zgjedhur me dorë nga Macron, atëherë as 40 vjeç. Për një kohë, dukej sikur kishte ndonjë të vërtetë në këtë “r evolucion”. Por së shpejti, “En Marche” filloi të dukej më pak si një forcë politike dhe më shumë si një pikë e p aqëndrueshme, një përzierje jo koherente e anëtarëve që nuk kishin kurrë shumë gjëra të përbashkëta dhe që ishin të gjithë shumë të gatshëm të përfshiheshin në l uftime të vogla. Përfundimisht, z hgënjimi publik erdhi për Macron, siç vjen për pothuajse çdo president francez – madje edhe ata që shfaqen në kopertinën e revistës Time.
Vitet nën Macron nuk kanë qenë një periudhë frymëzuese në Francë. Për kënaqësinë e thuajse të gjithë jashtë shtetit, presidenti i ri u zotua për reforma të shumta, të tilla si pensionet dhe bazat e papunësisë. Shumica e këtyre nuk janë materializuar, por pothuajse të gjitha kanë shkaktuar p rotesta dhe g reva dë mtuese, më së shumti “gilets jaunes”, ose “jelekët e verdhë”, në 2018 dhe 2019 – një lëvizje gjithnjë e më e d hunshme, anti-elitë e shkaktuar nga një rritje e propozuar në taksat e karbonit që Macron u d etyrua të merrte prapa. Për më tepër, një varg s ulmesh t erroriste i slamike dhe l uftëra të vazhdueshme të kulturës e kanë shtyrë qeverinë e Macron në të djathtë, por kjo duket një lojë e pasigurt, transmeton lexo.com.al.
Të majtët që mbështetën Macron në 2017 ndihen të t radhtuar. Ndërkohë, ata në të djathtën tradicionale, të cilët mund të jenë të kënaqur me disa nga politikat e Macron, duken të h utuar se pse partia e tij do të ishte një bast më i mirë se partia tradicionale konservatore me të cilën kanë qenë gjatë gjithë kohës. Disa kandidatë nga ato parti dolën veçanërisht mirë në zgjedhjet rajonale; njëri prej tyre, Xavier Bertrand, një konservator nga rajoni Hauts-de-Seine në Francën veriore, mund të kandidojë vetë për President.
Macron mund të fitojë ende shumë mirë rizgjedhjen në 2022 kundër Le Pen, e cila, megjithë paraqitjen e saj të d obët në këto zgjedhje rajonale, ka të ngjarë të bëjë një kandidim të f ortë për Pallatin Élysée. Por tani fusha është shumë më e hapur sesa mund të ketë qenë, dhe k ontrolli i Macron mbi pushtet ndihet më pak i theksuar se më parë. Të paktën, rezultatet e së dielës janë një paraqitje e shkurtër e së ardhmes pak më afatgjatë. Ato tregojnë dy gjëra: së pari, që n darja e vjetër e së djathtës ndaj së majtës mund të mos jetë aq e v jetëruar sa mendohej dikur. E dyta është se “r evolucioni” i Macron nuk mund të zgjasë përtej atij./TheWashingtonPost/Lexo.com.al/e.c.
