Gary Kokalari letër SPAK: Berisha të hetohet edhe për firmat piramidale e Gërdecin! Të zhvarroset Kosta Trebicka, njerëzit e afërt të ish-kryeministrit e nxorën si vdekje aksidentale

Në një letër drejtuar kreut të SPAK Altin Dumani për dijeni zyrtarëve të lartë Amerikane dhe kryeministrit Rama, Geri Kokalari i kërkon Prokurorisë së Posaçme të hetojë Sali Berishën edhe për çështje të tjera, përveç aferës “Partizani”.

Aktivisti shqiptaro amerikan Gary Kokalari sjell në vëmendje firmat piramidale duke e quajtur një nga krimet më famëkeqe që implikojnë Berishën.

“Pse mbështeti publikisht Vehbi Alimucaj dhe u tha shqiptarëve se paratë e tyre ishin të sigurta në skemën e tij piramidale të Vefës?”

Berisha në atë kohë”, shkruan Kokalari, – mori një shtëpi luksoze në një nga lagjet më të mira të Tiranës me pretendimin se vajza e tij e kishte blerë me punën në Kosovë, por, Kokalari shprehet se gjithçka duhet verifikuar.

Një tjetër çështje për të cilën Berisha duhet hetuar sipas Kokalarit është ajo e Gërdecit, pasi sipas tij ai është implikuar në mënyrë të drejtpërdrejtë bashkë me të birin.

Aktivisti risjell në vëmendje edhe vdekjen e dyshimtë të Kosta Trebickës, i cili ishte pjesë e marrëveshjes për demontimin e armëve. Gjithashtu, Kokalari shkruan se me hetimin e vdekjes së Trebickës u morën njerëz të afërt me Sali Berishën, të cilët lehtësisht nxorën konkluzionin se vdekja ishte aksidentale.

“Eshtrat e Kostës duhet të zhvarrosen dhe të ekzaminohen nga një patolog i paanshëm dhe ekspertë mjeko-ligjor me përvojë të gjerë në hetimet e vrasjeve”, sugjeron Kokalari.

Letra e Kokalarit

E përshëndes angazhimin tuaj për hetimin e privatizimit të kompleksit sportiv Partizani. Dëshiroj të tërheq vëmendjen tuaj për çështje shtesë që, nëse hetohen, mund të zbulojnë parregullsi të mëtejshme që përfshijnë Sali Berishën dhe familjen e tij.

Ndoshta krimet më famëkeqe që implikojnë Sali Berishën janë skemat piramidale që lulëzuan në mesin e viteve 1990 dhe u rrëzuan në vitin 1997, duke lënë vdekjen dhe shkatërrimin pas tyre. Qindra mijëra shqiptarë pësuan dëme financiare nga skemat dhe përparimi i Shqipërisë si një vend demokratik u shty me dekada prapa. Në dijeninë time, Berishës nuk i është kërkuar asnjëherë të përcaktojë pse, pasi u paralajmërua vazhdimisht nga ekspertë financiarë, i lejoi ato skema Ponzi të vazhdojnë? Dhe pse ai e mbështeti publikisht Vehbi Alimucajn dhe u tha shqiptarëve se paratë e tyre ishin të sigurta në skemën e tij piramidale Vefa? Një arsye mund të ishte marrëzia e plotë, dhe bazuar në ndërveprimin tim me Berishën, kisha përshtypjen se edukimi i tij sipas doktrinës staliniste të Enver Hoxhës i la atij një pikëpamje shumë të shtrembëruar, disi naive për botën. Por injoranca nuk është justifikim, ndaj duhet përcaktuar se në çfarë mase, nëse ka, ka përfituar Berisha nga piramidat. Ne e dimë se Berisha u zhvendos në një godinë të re luksoze në një nga lagjet më të mira të Tiranës pasi u detyrua të largohej nga presidenca. Në atë kohë, shpjegimi i tij për shtëpinë e re ishte pretendimi se vajza e tij (gruaja e Jamarber Malltezit) e kishte paguar pronën nga paga e saj derisa punonte në Kosovë, por kjo është një histori që duhet të jetë e lehtë për t’u verifikuar. Qeveria e SHBA-së di më shumë për përfshirjen e Berishës me piramidat dhe unë do të jem i lumtur t’ju drejtoja në drejtimin e duhur nëse e ndiqni këtë çështje. Për shembull, në kulmin e krizës, Guvernatori i Bankës së Shqipërisë u nxor nga Shqipëria dhe u soll në Uashington për t’u informuar.

Privatizimi i ARMO-s, një pasuri shtetërore, ishte një vjedhje e madhe e kryer mbi popullin e Shqipërisë. Në qendër të këtij krimi ishte Rezart Taci, bashkëpunëtor i ngushtë i Sali Berishës i cili tashmë është i arratisur nga drejtësia. Si një rifreskim i shkurtër, tenderi i privatizimit të ARMO-s u drejtua nga Patton Boggs, një firmë ligjore dhe lobimi në Uashington që u punësua nga qeveria Berisha. Siç dihet, ofertuesi fitues për ARMO-n ishte Refinery Associates of Texas (RAT). Një kërkim i thjeshtë në internet në atë kohë do të kishte zbuluar se RAT ishte një kompani e panjohur që vepronte si ndërmjetës i produkteve të naftës dhe nuk kishte as përvojë dhe as kapacitet për të blerë dhe operuar një kompani të huaj nafte. Gjatë kohës së privatizimit, ia kam sjellë këtë në vëmendje Frank Ëisner me email. Ëisner, një ish-ambasador amerikan, ishte personi kryesor i Patton Boggs në Shqipëri. Në dijeninë time, paralajmërimet e mia u injoruan. Në vend të kësaj, në orën e fundit, Rezart Taci doli nga hija si fituesi i vërtetë i tenderit dhe Berisha shfaqi verbëri të qëllimshme ndaj nënshtrimit flagrant që Taci përdori për të fituar ofertën. Një kërkesë kritike e kontratës për të blerë ARMO-n ishte garancia e Taçit për të investuar 250 milionë dollarë për të modernizuar operacionet e saj. Siç e dimë tani, Taci nuk kishte kurrë 250 milionë dollarë dhe RAT nuk vendosi kurrë një prani në Shqipëri për të investuar dhe menaxhuar ARMO-n, kështu që krimet u kryen në nivele të shumëfishta. Së pari, është e paimagjinueshme për mua të besoj se Taci fitoi tenderin e ARMO-s pa i dhënë një quid pro quo Berishës. Pra, nëse vërtetohet, ky do të ishte një akt i rëndësishëm korrupsioni në nivelin më të lartë të qeverisë. Megjithatë, ka pasur krime të tjera të kryera gjatë procesit të tenderit, duke përfshirë përdorimin e një kompanie fantazmë për të fshehur faktin se Taci ishte ofertuesi i vërtetë dhe se Taci do të investonte 250 milionë dollarë për t’u përdorur për shpenzime kapitale. Qeveria Berisha, duke përdorur si këshilltar Patton Boggs-in, duhet të kishte përfunduar testin e duhur, që besoj se do ta ekspozonte lehtësisht këtë mashtrim. Për shkak se Taci nuk përmbushi detyrimin e tij financiar, ARMO falimentoi. Kështu, kemi atë që besoj se ishte kalimi mashtrues i një pasurie shtetërore te një bashkëpunëtor i afërt i Sali Berishës. Unë besoj se Berisha ndan përgjegjësinë për këtë mashtrim dhe meriton të merret në pyetje në mënyrë agresive për të përcaktuar se si mund ta ketë lehtësuar ofertën e Taçit. Ka një sërë palësh që duhet të thirren për të dëshmuar për këtë aferë, duke përfshirë Frank Ëisner dhe Jude Kearny, i cili ishte avokat i Patton Boggs në atë kohë dhe asistoi në procesin e tenderit që e vendosi Armon në duart e Tacit.

Në vitin 2014, Patton Boggs u fut efektivisht në falimentim si rezultat i një gjobe prej 15 milionë dollarësh që u detyrua të paguante për shkak të padisë së ngritur kundër firmës nga Chevron, kompania gjigante shumëkombëshe e naftës. Në atë rast, Chevron pretendoi se Patton Boggs mori pjesë në një fushatë zhvatjeje kundër Chevron në Ekuador. Patton Boggs kundërshtoi insinuatën se do të komprometonte reputacionin e saj duke u përfshirë në sjellje joetike në një marrëveshje me një grup ekuadorianësh. Megjithatë, Randy Mastro, avokati që përfaqësonte Chevron, i argumentoi gjykatësit se Patton Boggs ishte i gatshëm të rrezikonte reputacionin e tij sepse firma priste të merrte një tarifë të madhe emergjence si kompensim për marrëveshjen e lidhur me 18 miliardë dollarë në Ekuador. Patton Boggs e humbi çështjen dhe për shkak të gjobës së madhe të vendosur nga kryetari i trupit gjykues, firma u detyrua më pas të bashkohej me një tjetër firmë ligjore për t’i mbijetuar goditjes financiare. A mori Patton Boggs një tarifë emergjence për punën e tij në marrëveshjen ARMO? Nëse po, kjo mund të shpjegojë pse informacionet e rëndësishme rreth Tacit dhe RAT u injoruan. Si rastësi, unë isha një paditës në një padi në Nju Jork, në të cilën Randy Mastro, një nga palët më të mira gjyqësore të korporatave në SHBA, përfaqësonte grupin tim, dhe unë rekomandoj shumë shërbimet e firmës së tij ligjore për t’ju ndihmuar të arrini deri në fund të kësaj historie.

Albpetrol ishte një tjetër pasuri e madhe shtetërore që Berisha u përpoq ta privatizonte. Pavarësisht mashtrimeve të ndryshme të kryera me privatizimin e ARMO-s, të cilat Berisha i njihte mirë kur u shpall privatizimi i Albpetrolit, sërish fitues u shpall një kompani fantazmë, kësaj here Vetro. Siç ndodhi me ARMO-n, bëra një kërkim të thjeshtë në internet për të arritur në përfundimin tim se Vetro Silk Road i mungonte përvoja dhe burimet financiare për të përfunduar blerjen e Albpetrol. E njoftova Frank Ëisner për gjetjet e mia, por duket se paralajmërimet e mia u injoruan përsëri. Dhe si me ARMO-n, në orën e 11-të, Rezart Taci doli nga hija si personi i vërtetë pas Vetro Silk Road, i cili shërbeu thjesht si një kompani kashte për të mbajtur emrin e Tacit jashtë procesit të tenderit deri në fund. Në një vend demokratik të udhëhequr nga shteti ligjor, në rrethana normale, Taci do të ishte skualifikuar nga ofertimi për Albpetrol për shkak të taktikave dredharake që përdori për të fituar tenderin e ARMO-s. Por jo në Shqipëri. Megjithatë, një dispozitë kritike e tenderit të Albpetrol kërkonte që ofertuesi fitues të vendoste një garanci prej 100 milionë dollarësh nga një bankë amerikane. Për fat të mirë, marrëveshja u ndërpre në minutën e fundit kur zbulova faktin se garancia prej 100 milionë dollarësh e dhënë nga Taci, gjoja nga American Chartered Bank, ishte një mashtrim i plotë. Kjo u pranua për mua në një email nga John Purtill, këshilltari ligjor i American Chartered, dhe nga komunikimet e mia me FDIC, agjencia rregullatore që mbikëqyr dhe siguron bankat amerikane. Unë e kuptoj që garancia false mund të jetë falsifikuar në artikujt e American Chartered Bank, por ju duhet të jeni në gjendje t’i zbuloni faktet përmes thirrjeve dhe zbulimeve. Dokumentet që lidhen me garancinë bankare duhet të ishin përfshirë në dosjen e tenderit të Albpetrol dhe duhet të kaloni menjëherë në ngrirjen e të gjitha dosjeve të qeverisë shqiptare që lidhen me këtë transaksion. Nëse tani në dosje mungon korrespondenca që i përket garancisë bankare, mund t’i shtoni grumbullit të krimeve për të cilat mund ta akuzoni Berishën edhe pengimin e drejtësisë. E di që FDIC e hetoi këtë çështje sepse Michael Delgado, një hetues i FDIC nga Çikago (ku ishte vendosur Banka Amerikane Chartered), erdhi në Nju Jork për të më intervistuar. Pra, FDIC zhvilloi një dosje dhe përmes kanaleve të Departamentit të Shtetit dhe Departamentit të Drejtësisë, ju duhet të jeni në gjendje të merrni dokumentet përkatëse. Megjithatë, ka një paralajmërim: një fije e përbashkët mes marrëveshjeve ARMO dhe Albpetrol ishte Patton Boggs dhe Frank Ëisner ishte njeriu i tyre në terren në Shqipëri dhe ai mbajti shumë publikisht marrëdhëniet me Berishën dhe Tacin. Si pjesë e hetimit për këtë çështje, duhet të shqyrtohet edhe kompensimi për Patton Boggs, duke përfshirë çdo marrëveshje për tarifat e paparashikuara. Si rastësi, David Ëisner, i ngarkuari me punë i Ambasadës së SHBA, është djali i Frank Ëisner. Nuk dua të nënkuptoj se ai ka pasur ndonjë përfshirje apo njohuri për privatizimet e ARMO-s apo Albpetrolit, por nëse duhet të kërkoni ndihmë nga qeveria amerikane në lidhje me këto çështje, David Ëisner duhet të tërhiqet nga kjo çështje. Taci, i cili tashmë është i arratisur nga drejtësia, duhet të ekstradohet dhe të gjykohet për mashtrimin që ka bërë në lidhje me privatizimet e ARMO dhe Albpetrol dhe të dëshmojë për përfshirjen e Berishës në këto marrëveshje.

Marrëveshja e armëve AEY – Kam bashkëpunuar me Kosta Trebickën për të ekspozuar skandalin AEY në faqen e parë të The Neë York Times. Organizova gjithashtu që Kosta të dëshmonte në Kongres dhe në Departamentin e Drejtësisë, dhe si i tillë, ai shërbeu si dëshmitar i qeverisë së SHBA. Kur historia shpërtheu në Times, më kujtohet qartë se Saliu lehu si një qen i çmendur se gazeta ishte “letër higjienike” kur u zbulua skandali. Siç do ta mbani mend, marrëveshja përfshinte AEY, një kompani me bazë në Majami e drejtuar nga Efraim Diveroli , i cili në një bisedë telefonike të regjistruar nga Kosta Trebicka (që gjendet lehtësisht në YouTube), u ankua për korrupsionin e qeverisë Berisha. Gjatë telefonatës Diveroli tha: jo gjë ka shkuar shumë lart, deri te Kryeministri dhe djali i tij. Kjo është. Kjo mafia është shumë e fortë për mua. Nuk mund ta luftoj këtë mafia. Është bërë shumë e madhe. Kafshët kanë dalë shumë jashtë kontrollit. Shumë lojtarë…”. Ne e dimë gjithashtu se Alex Podrizki, i cili punonte për AEY dhe ishte përgjegjës për menaxhimin e projektit të ripaketimit në Shqipëri, pohoi se ai dhe Diveroli u sollën në një takim në Tiranë me Mihal Delijorgjin për të diskutuar rreth çmimi i municionit dhe ricaktimi i kontratës së ripaketimit nga Trebicka në Delijorgji. Podrizki pretendoi se në atë takim ishte i pranishëm Shkëlzen Berisha. Më pas Shkëlzeni padit botuesin dhe autorin e “Qentë e Luftës” për shpifje, por ai e humbi çështjen. Kjo ngre disa pyetje serioze, si p.sh., nëse Shkëlzeni ishte në mbledhje, çfarë bënte ai atje? Më tej, padia dhe apeli i Shkëlzenit, të cilin ai e humbi gjithashtu, mund të kishin kushtuar qindra mijëra dollarë tarifa ligjore. Ku i mori paratë Shkëlzeni për të paguar avokatët e tij? Në atë kohë u bë marrëveshja e AEY në Shqipëri, Berisha ishte kryeministër dhe Fatmir Mediu ishte ministër i mbrojtjes dhe Pinari ishte kreu i Meico-s, besoni se një kontratë 300 milionë dollarësh për qeverinë shqiptare për të furnizuar Departamentin e SHBA Mbrojtja me armatim mund të kishte ecur pa miratimin e drejtpërdrejtë të Sali Berishës?

Tani e dimë se AEY kreu mashtrime kundër Departamentit të Mbrojtjes së SHBA-së, sepse Diveroli dhe disa amerikanë të tjerë u dënuan nga Departamenti i Drejtësisë i SHBA-së dhe u dënuan me burgim. Por ne e dimë gjithashtu se marrëveshja e AEY-së nuk mund të ishte përmbyllur pa bashkëpunimin e plotë të zyrtarëve shumë të lartë të qeverisë shqiptare si Sali Berisha dhe Fatmir Mediu. Ne e dimë gjithashtu se pagesat e AEY ndaj Meico-s u pastruan përmes Evdin, një kompani me bazë në Qipro e kontrolluar nga Henri Thomet, një tregtar famëkeq armësh, i cili kishte qenë në listën e zezë nga Departamenti i Mbrojtjes i SHBA. Unë e di këtë sepse kontratat dhe të dhënat bankare më janë dhënë nga Kosta dhe ia kam paraqitur qeverisë së SHBA-së dhe Neë York Times. Ju mund të përdorni fuqinë e zyrës suaj për të përcaktuar nëse ndonjë nga ato fonde iu është kthyer zyrtarëve të qeverisë shqiptare nga Thomet.

Faleminderit për vëmendjen tuaj ndaj këtyre shqetësimeve serioze.

Sinqerisht,

Gary Q. Kokalari

cc: Paul Abbate

Gabriel Escobar

Yuri Kim

David Kostelancik

Victoria Nuland

James O’Brien

Edi Rama