Turpi nuk është më barrë, por metodë. Poshtërimi nuk është më aksident, por strategji pushteti.
Sot Dimal Basha doli në një ceremoni për nderimin e të zhdukurve.
Pamja ishte e rëndë, sepse aty ku pritej përulje dhe heshtje, shfaqej kryetari i Kuvendit që ka firmosur një tekst ku UÇK-ja quhet milici e drogës.
Ky është mbytja morale e një shoqërie që shikon përballë saj një njeri të komprometuar dhe e duron.
Sepse kur turpi dhe poshtërsia bëhet pjesë e ritualit shtetëror, ai nuk zhduket, por kthehet në normalitet.
Por kjo histori nuk është vetëm poshtërim moral, është edhe poshtërim akademik.
Dimal Basha ka pranuar të jetë nënshkrues i një punimi që e kriminalizon UÇK-në jo sepse e ka analizuar e kuptuar atë tekst, por sepse nuk ka pasur fuqinë intelektuale për ta bërë.
Ai ka dashur vetëm të duket, të ketë emrin në një shkrim ndërkombëtar, pa e ditur çfarë pasojash mbartte nënshkrimi i tij.
Dhe sepse nuk ka pasur dije e aftësi të shkruajë vetë, është përdorur si dekor nga autorja tjetër.
Në vend që të mbrojë një të vërtetë historike, ai pranoi të japë emrin e tij si huazim, që teksti të poshtëronte UÇK-në dhe ai vetë të shfaqej si studiues.
Ky është poshtërimi i dyfishtë, sepse nuk është vetëm faji i nënshkruesit, por edhe turpi i atij që nuk e kuptoi as çfarë nënshkroi.
Kështu shfaqet në sy të publikut jo si mendje që prodhon dije, por si figurë që kërkon të ushqehet me dritën e të tjerëve.
Ai nuk ka ofruar mendim, por vetëm emër.
Nuk ka lënë gjurmë akademike, por vetëm njollë morale.
Dhe në këtë akt, UÇK-ja u poshtërua qëllimisht, ndërsa ai u përdor për të blerë një dukje të rreme, një lavdi që nuk i përkiste.
Ky është poshtërimi më i madh i tij, dhe ndoshta më i tmerrshmi për shoqërinë.
Sepse një njeri që nuk kuptoi çfarë nënshkroi si studiues, sot udhëheq një institucion që duhet të mishërojë dijen dhe mençurinë e një kombi.
Por edhe më e rëndë është se ky skandal nuk po arsyetohet vetëm nga ai vetë, por edhe nga ata që e mbështesin.
Vetëvendosja dhe anëtarët e saj vazhdojnë të thonë nuk e ka shkruar ai, sikur kjo të ishte mbrojtje.
Në të vërtetë është dënim, sepse pranojnë publikisht se kanë zgjedhur në krye të Kuvendit një njeri që firmos pa kuptuar.
Dhe kjo nuk është më vetëm poshtërim i UÇK-së, është edhe poshtërim i institucioneve.
Vetëvendosja e ka vendosur Dimal Bashën në krye të Kuvendit për ta turpëruar UÇK-në më shumë se çdo propagandë serbe.
Albin Kurti e di mirë se arma më e fortë kundër kujtesës së luftës nuk është as Beogradi dhe as Moska, por një bashkëautor që ka firmosur se ajo është milici e drogës dhe që sot mban vulën e shtetit të dalë nga gjaku i saj.
Por më e rënda është se PDK, partia që lindi mbi gjakun e asaj lufte, e ka votuar këtë njeri vetëm pse ai dha një premtim publik të kotë.
Dhe me atë votë ajo nuk ka turpëruar vetëm vetveten, por edhe çdo dëshmor që e ka bërë të mundur ekzistencën e saj, duke e kthyer mbrojtjen e UÇK-së në monedhë pazari për pushtet.
Sa më shumë e arsyetojnë, aq më i rëndë bëhet skandali.
Sepse nuk kemi më të bëjmë vetëm me një bashkëautor që ka nënshkruar një tekst kriminalizues, por me një pushtet që po zgjedh ta normalizojë kriminalizimin e UÇK-së.
Dhe kjo është pika më e ulët ku mund të bjerë një politikë që dikur premtonte drejtësi.
Dhe këtu nuk është më fjala për një parti, por për një njeri.
Albin Kurti po e instalon poshtrimin dhe poshtërsinë si mënyrë jetese në qeverisje.
Ai po e mëson shoqërinë të pranojë se turpi nuk është barrë, por metodë, dhe se poshtërimi nuk është aksident, por strategji pushteti.
